Eimreiðin - 01.05.1907, Síða 45

125
Guðlaug hlustaði með athygli. Grími skalf ekki röddin lengur.
Hann las hægt og stilt, og sú áherzla fylgdi orðunum, sem það
væri heilagur sannleiki. — Obifanlegur sannleiki, sem færði honum
huggun. —
— Hver vóru þessi gæði, sem áttu að efla sálarinnar sanna
líf? Og hvað þetta altsaman? — Eti hvað vegir guðs vóru órekj-
anlegir og dómar hans órannsakanlegir. Og samt hefði hún leyft
sér að dæma guð! Hún syndug manneskjan, sem ekki væri
annað en duft og aska, ef guð vildi, — hún hefði felt dóminn
yfir guði! Hún hefði syndgað — brotið á móti lögmálinu! Myndi
guð hegna henni, og hvernig myndi hann gera það? Myndi hann
taka barnið, sem eftir lifði ? Taka líf litlu stúlkunnar, sem enn þá
barðist við dauðann, og láta blóð hennar afmá synd móðurinnar?
— »Æ-nei! — Vægð! Vægð! Almáttugur guð, faðir himins og
jarðar, vægð, vægð!« —
Svo komu tárin; hlupu óöfluga niður kinnarnar, og hrundu
ofan á andlitið náhvíta. Dauðans engill hafði strokið yfir vangana,
og haft á burt með sér síðustu roðarósina. Og þó móðurtárin
væru sterk, gátu þau ekki vakið rósina til lífs, sem hafði fölnað
í miðri vorfegurðinni.
—• Pað var alt orðið hljótt. Grímur var þagnaður og faldi
andlitið í höndum sér. Og frá rúminu, sem Sigga litla var í,
bárust stunur, sem gagntóku móðurhjartað í jólanæturkyrðinni. —
(Framh.)
Kvæði.
I. FROSTRÓSIR.
Á vorin er sólin í suðrinu hló
og silfurlit döggin á foldinni glóði,
þá blómguðust rósir í brekku hjá mó,
þær brostu í vordagsins indælu ró
og undu svo frjálsar við árljós í daggtára flóði.
Hún elskaði lífið, er ársólin hló
á æskunnar morgni og fegraði veginn,