Eimreiðin - 01.05.1907, Síða 47

127
en sífelt ég rek mig á harðlokuð hlið,
er hlýðnast ei andvörpum langana minna;
og bæn mín er ónýt að berjast þar við —
mig brestur hinn ákveðna lykil að finna.
En, blessaða kvöldsól, þig byrgja ei ský,
þú brosir nú við mér í töfrandi ljóma.
Pú heillar mig veikan svo vinleg og hlý,
þú vekur í brjósti mér unaðar róma;
og einverustundin hún styttist á því,
ef strengjunum instu ég leyfi að hljóma.
I æsku ég sá þig með ylgeisla krans
urn enni og brjóst þér á hásumar kvöldum;
þá steigst þú við fjallstinda fornhelgati dans
og fléttaðir hár þitt í glóandi tjöldum.
Svo fluttir þú kveðju frá manni til manns
í mjúkum og titrandi ljósvakans öldum.
Og jökulinn bræddi þín brennheita glóð
og börnunum rósknappa fékst þú í hendur,
og hvar sem að geisli þinn glóbjartur stóð
þar grænkuðu dalir og ylnuðu lendur;
og frjálsgefin, dillandi fagnaðarljóð
þér fjallgnípur ómuðu, heiðar og strendur.
Og kuldinn, sem ónot þeim einstæða bjó,
hann utidan þér sneri til fjarlægra stranda,
og ylur þinn beiskjuna’ úr bikarnum dró
— þú breyttir því veiklaða’ í þolgæðis anda.
Við töfrandi barm þér hið bansærða hló,
því bros þitt er engill, er greiðir úr vanda.
Hve oft hef ég litið þig, eilífðar dís,
frá árdögum lífs míns til þessarar stundar.
En nú fyrst úr lokhvílu ljóðið mitt rís
og léttfætt og hjúfrandi’ í arma þér skundar.
Nú skil ég — án yls þíns hver frjóangi frýs
og fræbrumið tárviðkvæmt hnígur til grundar.