Eimreiðin - 01.05.1907, Síða 48

128
Með lokuöum augum ég sofið hef sætt
og sjálfsvona draumóra látið mig blekkja,
en miður að skapandi geislunum gætt,
er græða og lyfta og andvörpum hnekkja;
við tælingum einatt er táprændum hætt,
er trygginga-skilyrði »lánsins« ei þekkja.
En iðja þín veit ég að enn þá er söm
og áður á jarðbúa leiksviði víðu,
þú losar af mannheimi klaka og kröm,
þú kemur með eilífðar sólgeisla blíðu
til þeirra, er sárþjáðir sitja í höm
á svellköldu grjóti í ofviðri stríðu.
Pú kemur með birtu á kvöldskygða strönd,
þú krefur hið dána að lifa og standa;
þú réttir að fallandi reyrleggjum hönd —
þú reisir þá aftur með heilnæmum anda.
Pú blómskrýðir einatt hin bliknuðu lönd,
er bíða í frostviðjum líknandi handa.
Að vitja um sjúka — þú veizt hvað það er,
að verma, að gleðja, að hefja, að reisa,
að gera þann sælan, er sorgina ber,
að signa, að blessa, að frelsa, að leysa.
— Ó, heilaga drotning, nú hneigi ég þér!
ó heyr þú mig ávalt, er stormarnir geisa.
Ég veit það ei gerla, hve vald þitt er hátt
en voga þó orð mín að láta þig heyra;
ég skynja að guð hefir gefið þér mátt
og glöggsæi mikið og heyrandi eyra;
og fyrir því, drotning mín, lýt ég nú lágt,
— þér lýt ég — það bendir til annars og meira.
Til eilífðar gæti ég unað mér hér
og andvarpað — drukkið af ljósbrunni þínum,
en stundin er komin, ég stend upp og fer,
en stafaðu geislum að hollvinum mínum,