Eimreiðin - 01.05.1907, Síða 71

viö að standa hjá og horfa á, eins og múlbundin dýr, þegar at-
kvæbi eru greidd um örlög landsins okkar. Máske getur þá
»innlimun« þess orðiö samþykt með atkvæðum rúms fjórða hluta
landsbúa — einmitt af því að okkur vantar, —- okkur, sem erum
meira en helmingur þjóðarinnar (og meira að segja »betri helm-
ingurinn«, að því er karlmennirnir segja). fetta má ekki svo til
ganga. Við verðum einum rómi ab heimta atkvæbisrétt. Landið
er okkar, ekki síður en bræðra vorra, og við eigum því að fá
að ráða með þeim,, hvernig með það er farið.
Vér vonum, að eitthvað þessu líkt hafi vakað fyrir konunum
i Reykjavík, sem hófu þessa kvenréttindahreyfingu. En því miður
hafa þær þegar í upphafi vakið grun um, að annað lægi á bak við.
Pær hafa sem sé, ef oss minnir rétt, þegar í byrjun tekið það fram,
að þær ætluðu hvorugan landsmálaflokkinn að fylla. Peim hefir
því farið líkt og drenglunduðu þjóðinni, sem Gröndal segir frá í
Heljarslóðarorustu, að hafi flýtt sér að senda legáta víðs vegar,
til þess að segja að hún væri ekki með neinum, því hún vissi enn
eigi, hverjum mundi betur ganga, en vildi víst þar vera, sem
von var.
þessi yfirlýsing hefir varpað dökkum skugga á kvenfrelsis-
hreyfinguna. því beinast virðist liggja við, að ráða af henni, að
það sé ekki áhugi á landsmálum, sem knýr þessar konur til að
heimta atkvæðisrétt, heldur eitthvað annað. Ef brennandi áhugi
á landsmálum lægi á bak við hjá þeim, þá yrðu þær að skipa sér
öðru hvoru megin í landsmálabaráttunni. Pær gætu blátt áfram
ekki annað. Auðvitað mundu þær ekki allar verða sama megin,
heldur skiftast á flokkana eftir mismunandi skoðunum. En aö
lýsa því yfir, að þær séu með engum, hafi með öðrum orðum
enga skoðun né stefnu í landsmálum, það eru sannarlega engin
meðmæli með þeim til aukinna réttinda. Kjósendur og þingmenn
af því tægi eru engir þarfagripir í landinu. Bezt að þeir séu sem
fæstir.
Samkvæmt þessari yfirlýsing ætti þá krafan um kosningarrétt
og kjörgengi að vera sprottin af tómri fordild, eða þá aðeins til
þess að apa eftir konum í öðrum löndum, sem nú eru víðsvegar
að krefjast þessara sömu réttinda. Islenzku konurnar vildu fá
þessi réttindi til ab skreyta sig með þeim og láta það berast út
um heiminn, að þær hefðu fengið þau; en nokkra innri þrá til að
nota það mikla vald, sem fólgið er í kosningarréttinum, hefði ís-