Eimreiðin - 01.04.1919, Blaðsíða 8

72
GUÐMUNDUR GUÐMUNDSSON
[EIMREIÐIN
Og það brast um leið einhver hinn gullnasti gígju-
strengur, sem ísland hefir átt, strengur, sem tengdur var
við gullið mannshjarta, og veit eg ekki hvort hefir verið
skírra.
Eg má ekki fara að þylja neinar harmatölur hér; ef
til vill minnist Eimreiðin Guðmundar Guðmundssonar
betur síðar. Það andaði jafnan hlýju frá skáldinu góða,
sömu hlýjunni og af Ijóðunum hans Ijúfu; sama hlýjan
stafar af minningunni um liann hjá þeim, sem honum
kyntust. — —
Eimreiðin hefir notið þeirrar velvildar hjá aðstandendum
skáldsins, að fá til birtingar hið siðasta sem eftir hann
liggur í ljóðum.
Á. Á.
Áður og nú.
Eftir Sophus Michaélis.
[Kvæði þetta þýddi Guðm. Guðmundsson skáld i banalegunni,
hripaði það með ritblýi í rúminu. Er það síðast allra ritverka
skáldsins. Handritið er með ýmsum breytingum og auk þess
nokkrum merkjum, er benda á, að hann muni hafa átt eftir að
leggja á það síðustu hönd].
Við konu eina jeg ótta kenni
í myrkur jeg flý ef jeg mæti henni.
Hve oft hennar spyrjandi augu mig nístu,
sem hulinni sök mjer á hendur þau lýstu.
Það fer geigur um sjón og sálu mína:
á milli’ okkar hyldýpis gljúfur gína.
Af bráleiftrum hennar mjer stendur stuggur,
af hönd hennar lamandi ótti og uggur.