Eimreiðin - 01.04.1919, Blaðsíða 19

EIMREIÐIN]
VOKUDRAUMUR
83
dagur er liðinn og vorsól er gengin til viðar,
vindurinn þýtur á brott og leitar sér friðar
og glitofin kvöldský við glampandi hafsbrún minnast.
Gróðurinn hefir þegar lokið hlutverki sínu og er föln-
aður. — Fjárhópar framan úr dölum og afréttum drifa
að bæjunum. —
Eg sé freisið lúta blóðugri nauðsjm, sé manninn á lægsta
stigi lífs síns. Féð er handsamað og
— tvifætt dýr
við tækifæri
bregður því hnifi að barka. —
— Kaldir útsynningsstormar geisa á hafinu, og vekja
ránardætur, er reiðast værðarrofunum.
Veturinn er genginn í garð og hefir hlúð að fræjunum,
sem falin eru í gróðrarmoldinni. Fau bíða betri tíma.
Endur og sinnum gægist máninn glottandi út á milli stór-
hríðarblikanna, en skafrenningurinn þýtur stynjandi um
storð.
Vötnin eru
- varin ísi.
Skrefar skautamaður.
— Svo koma jólin, gleðihálíð barnanna, og þá vaka
flestar endurminningar í hugum fullorðinna. —
— Uitfögur bragaljós bruna
um bláhvelið háa
og bregða óskýrri undrabirtu yfir landið. Stjörnurnar blika.
Hugur manns leitar út til ómælisvíddarinnar, til sólkerf-
anna, til dularheimanna.
Náttúrufegurð íslands er fögur og stórfengleg. Fjalla- og
jöklasýnir gleymast aldrei. — Eg stend á íjallstindum og
lít yfir sveitirnar.
*6