Eimreiðin - 01.04.1919, Blaðsíða 37

EIMREIÐIN)
FINNS JÓNSSONAR
101
sök og hans. T. d. einu sinni varö tilrætt um nýju sálmalögin,
er fólk var á sumum stöðum farið að syngja. Jón lét sér fátt um
finnast, hvað hinn svo kallaði nýi söngur væri skemtilegur. Gg
var á annari skoðun. Hann sagði: »Pessi nýi söngur er svo.
þvoglulegur. Pegar nefndur er Kristur, þá verður það »kræs««.
Eg kannaðist við, að þetta ætti sér stað hjá stöku manni, en
mætti heita undantekningar, en ekki alment. Við spjölluðum
lengi um þetta með stillingu. Eg vildi reyna að breyta skoðun
Jóns, hvað þetta snerti, því álit Jóns hafði mikið að segja hjá
mörgum, og það því fremur, sem hann var nýbúinn að byggja
kirkju og hafði mikil áhrif i sókn sinni. En mér mistókst það
alveg. Hann tók ekkert tillit til þess, er eg færði nýja söngnum
til ágætis. Regar eg sá að öli von var þrotin, sagði eg: »í*að er
ekkert að marka hvað þú segir, Jón minn, um söng. Pú hefir
aldrei söngmaður verið og hefir ekkert vit á söng«. Pá þurfti
ekki meira, og hann svarar stórreiður: »Pó eg hafi ekki verið
söngmaður, þá vona eg, að guði hafi verið eins þóknanlegur
minn söngur og þetta helvítis nýja: Kræs, kræs, kræs!« og garg-
aði upp, kræs, mjög ámátlega. En eg skellihló að því, hvað karl-
inn var fljótur að reiðast og fálkalegur þegar hann gargaði:
kræs kræs, og þá var líka hans reiði horfin.
Nýlega hefi eg heyrt sögu nokkra af Jóni, þegar hann var í
Skagafirði, er sýnir, hve hann var fús að hjálpa öðrum við
málarekstur, sem voru litilsigldir, og live hann var úrræðagóður
og sá það, er öðrum sást yfir. Skottulæknir nokkur var kærður
fyrir ólögmætar og viðbjóðslegar lækningatilraunir. Pað voru
leidd vitni að því, að hann hefði tekið sjúklingi blóð og látið
hann drekka blóðið. Hinn ákærði gat ekki borið á móti þessu.
Pótti mönnum þetta svívirðilegt, og var útlit fyrir að maðurinn
yrði liart dæmdur. Jón var áheyrandi við réttarhaldið, en áður
eri rétti væri slitið spurði hann, hvort honum væri leyft að tala
nokkur orð, og var honum leyft það. Spurði hann þá hinn
ákærða, hvort hann vildi að hann spyrði vitnin að nokkru er
hann snerti, og vildi hinn það gjarna. Pá spurði Jón vitnin,
hvort sjúklingnum hefði orðið nokkuð meint við það, þó hann
drykki blóðið, hvort hann hefði veikst á eftir. Pví neituðu vitnin.
Spurði þá Jón, fyrir hvað væri þá kært, þegar enginn skaði hefði
orðið. Fyrir þessi afskifti Jóns féll málið niður.
Jón var tæplega meðalmaður á hæð, þrekinn í herðum, með
dökt, hrokkið hár og bartaskegg og varð snemma sköllóttur og
hærðist með aldrinum. Ekki var hann smáfriður, en andlitiö
skarplegt með fjörlegum og skarplegum svip, en liarðlegum og
cinbeittum, þegar alvaran var öðrumegin, en oft mesti æringi,
bæði heima og hciman. Striðinn og glettinn, einkum þar sem
hann var kunnugur. Hann ferðaðist víða og kyntist fljótt. Einatt