Eimreiðin - 01.04.1919, Blaðsíða 38

102
ÚR MINNISBLÖÐUM
[EIMREIÐIN
var það, þegar hann kom á bæi og baðst gistingar og fleiri voru
fyrir, sagði hann: »Ef knapt er með rúm, þá tek eg mér til
þakka að sofa hjá þokkalegri vinnukonu«. Þegar hann þakkaði
• fyrir góðgjðrðir, sagði hann oft: »Eg þakka þér (eða yður) fyrir
helminginn«, við hvort hjónanna, og var þá oft hlegið að honum-
Eitt sinn sagði hann við Sakarias bónda á Kollafjarðarnesi:
»Þakka þér fj7rir helminginn«. Svaraði þá Sakarias: »Mikill reglu-
maður ertu Jón«. Pað svar þótti Jóni ágætt. Oft lieilsaði hann
stúlkum með þessu ávarpi: »Sæl vert þú, jómfrú góð, þú fyrir-
gefur, ef eg lýg«. Það kom honum best, ef þær þá firtust og
kölluðu hann dóna, en ekki var hætt við að hann reiddist, þó
honum væri goldið líku líkt í orði eða verki og þótti gaman að,
ef það var gert laglega.
Pó Jón væri fljótlyndur og harðorður stundum, var hann
vel þokkaður af vinnufólki sínu og öðrum, og ætíð talinn nyt-
semdar- og sæmdarmaður í héraði. Á Enni misti Jón sjóniná og
síðustu æfiárin lá hann i kör, en lengst af hélt hann óskertum
sálarkröftum sínum, glaðlyndi og áhuga. Eg kom nokkrum sinnum
að Skriðnesenni á síðustu árum hans. Var hann þá ætíð fjörugur,
ungur í anda og skemtilegt að tala við hann. Áður en hann
lagðist í kör, kom hann á sumrin kynnisför hér inn í Bæjarhrepp,
og glaðnaði jafnan yfir mönnum, þegar gamli maðurinn kom.
Því sorg og víl átti sér sjaldan stað í nálægð hans, þó sjónlaus
væri. Hann kunni líka frá mörgu að segja og skorti ekki greind,
eins og kunnugt var, og ergist eg nú yfir því, að á þeim árum
gerði eg svo lítið að því, að koma í veg fyrir að margt gleymdist,
er seinni mönnum mundi þykja ekki alls ófróðlegt. — Eg man
lítið af því, er hann sagði mér úr Skagafirði. Aðrir hafa sagt mér
að hann hafi búið á Utanverðunesi og Eyhildarholti og verið
gildur bóndi. Átti »jakt«, sem gekk til hákarla og fiskiveiða, en
hún fórst með mönnunum og hafði sonur Jóns verið þar með.
Hafði Jóni fallið það svo þungt, að ráð hans hafði verið á reiki
þá um tima, og er líklegt að flutningurinn vestur hafi stafað
af því.
Ýmsar smá skrítlur sagði Jón mér úr Skagafirði, er eg man
sumar. Ein var sú, að hann sagðist hafa verið góður kunningi
Magnúsar prests Sigurðssonar, er var í Reynistaðarþingum um
1828. Prestur var undarlegur og hafði sumum ekki virst hann
vera með réttu ráði í köflum. Hann sá oft lengra fram á veginn
en aðrir og sagði jafnvel fyrir óorðna hluti. Hann sagði Jóni
margt, er reyndist rétt. Pá var Jón unglingur og ekki farinn að
hugsa um giftingu. Pó spyr hann prest, hvort það mundi liggja
fyrir sér að giftast. Hinn kvað já við því. Pá spyr Jón, hvort
hann vissi hvað konuefnið héti og hvar hún væri. Prestur sagði
að hún væri norður á Hálsi í Fnjóskadal og héti Anna og væri