Eimreiðin - 01.04.1919, Blaðsíða 41

EIMREIÐIN]
PRJÚ SMÁKVÆÐI
105
Eg harma þennan dag minn, sem að djúpi hnigur hljólt,
daginn, sem eg álti — en glataði svo fljótt. —
Já, dapurt er að Ijóð mitt skuli liggja í brotum
og ljósið vera á þrotum.
Ljósið er á þrotum — og liðin stundin hjá
og ljóðið mitt í brotum.
Eg veit, eg mun í svefninum værðir aldrei fá,
því vakan min er skuggi, sem hvergi flýja má.
Já, sárt er það, að ljóð mitt skuli liggja í brotum
og ljósið vera á þrotum.
Klungur.
Ungum er örðug gangan
einmana’ hinn gamla veg.
Auðnin er köld og úfin
og afdrepin skuggaleg.
Og ei er að kynja þótt kárni
og klaki leggist við fót,
því leiðin er næðingsnöpur
í norður og upp í mót.
En eitt er þó ávalt til bóta
þeim einmana’ er veginn fer:
Útsýnið opnast og víkkar
því ofar, sem vegfarann ber.
Svarta höllin.
1 svörtu höllinni heima
er hádegið ekki til.
í lágnættinu eg læðist þar
og lit ekki handaskil.