Eimreiðin - 01.04.1919, Qupperneq 44

108
TÖFRATRÚ OG GALDRAOFSÓKNIR [EIMREIÐIíí
samþykt þessi grein: »Ef einhver lætur blindast svo af
djöflinum, að hann eins og heiðingi trúir því, að ein-
hver kona sé göldrótt, og lætur því brenna hana, þá skal
hann liflátastv. Hér er alger mótsetning við það, sem
síðar varð. Hér er trúin á galdra dauðasök, en ekki gald-
urinn sjálfur, í stað þess að síðar var það talið verst af
öllum villum, að trúa ekki göldrum1). Ancyru-greinin kom
og fram um þetta leyti, og var kölluð Canon episcopi, og
hamlaði mjög galdralrúnni fram eftir miðöldunum. En
auðvitað lifði galdratrúin jafnt undir niðri, bæði hjá al-
þýðunni og hjá lægri og mentunarsnauðari klerkunum.
Það hélt töfratrúnni mest við, hve margt kirkjan hafði
fengið af töfrum frá Alexandríu. Auðvitað er altaf vanda-
samt að greina þar á milli, og dæma um það, hvað skuli
kallast töfrar og hvað er eðlileg trú á guðs verkanir.
Strax eftir fæðingu barnsins kom kirkjan til, og með
bæn og særingum rak presturinn út úr barninu þá illu
anda, sem í því voru, og stökti á það vígðu vatni í nafni
heilagrar þrenningar. Með skírninni var það svo komifr
inn undir verndarvæng kirkjunnar og þar gat það svo^
verið til dauðadags, og notið sí og æ töframeðala kirkj-
unnar. Það er ómögulegt að neita því, að sakramentin
verða hjá kaþólsku kirkjunni að beinum töfrabrögðum.
Skírnin með særingu sinni, með ýmsum efnum, svo sem
olíu, smyrslum, salti, mjólk, hunangi, tákni krossins o. fl.,
er lifandi eftirmynd (eða máske öllu heldur fyrirmynd^
töfrabragða ýmsra særinga- og galdramanna. Sama er
að segja um messufórnina. Enda mynduðust ýmsar sögur
af þvi. Menn sjá engil brytja sundur Jesú-barn samtímis
því er presturinn helgar brauðið. Oblátu, sem Gyðingar áttu
að hafa náð í og rekið i gegn með linífi, blæddi o. s. frv.
1) Hönd Karls mikla heíir vafalaust stjórnað þessu. Saxar brendu galdra-
konur, og'Karl hefír verið hræddur um að kirkjan kynni að fara að taka upp-
þessa grimdarhegningu. Pað var svo algengt, að kirkjan tók upp slikar venjur
eftir heiðhum þjóðum, t. d. guðsdómana. Frönsku guðfræðingarnir rituðu ýmsir
móti galdratrúnni, svo sem Agobard, erkibiskup i Lyon (ý 840), og Klaudius
hiskup i Turin (f 832). En merkast er það, að þeir taka aíleiðingunum út »
æsar, og rita þvi-jafnt móti kirkjulegu töframeðulunum, svo sem helgra manna.
dýrkun, lielgigripum o. s. frv.