Eimreiðin - 01.04.1919, Síða 54

118
ÓDÁINS-VEIGAR
[EIMREIÐIX
fyndi nú til viðbjóðs, giftist hún samt svallaranum, af því
að þau vildu það.
Maður hennar fann að hann gat ekki hætt fyrri lifnað-
arháttum sínum alveg. — Þau fluttu til höfuðborgarinnar.
— Og þrátt fyrir bænir hennar, fór hann aftur að dansa
við álfa.
þau voru fátæk. Og hún var einkis virð hornreka
mannanna í kjöllurum, eða þakherbergjum.
En á nóttunni beið hún mannsins sins, kvíðandi högg-
um hans og titrandi af kærleikskvöl.
En svo vaknaði hann af örvitaæði afglapans. Það var
um koldimma nótt. Hann skreið heim til konunnar sinnar
og hvíslaði sannleikanum í eyru hennar: Hann var orðinn
manndrápari. Hann var orðinn morðingi vegna annarar
stúlku..............
Nú bárust öll bönd að honum. Og hann kveinaði undan
ímynduðum sársauka. — Hann var gunga.
En konan, sem teigað hafði ódáinsveig kærleikans, átti
eftir að fórna sér meir.
Hún fór til dómaranna og sagði þeim, að hún hefði
-sjálf drýgt glæpinn. Og hún gat vilt þeim svo sýn, að
þeir trúðu henni.
— Hún var dæmd af lífi. —
Guð alfaðir var að tala við elstu dóttur sina.
Hún ætlaði að fara í fjórðu jarðarför sína til mannanna.
Á borðinu slóðu hinir þrír bikarar með ódáinsveigum.
Og hann bauð henni að drekka.
Og sálin greip bikarana, einn af öðrum, og teigaði úr
þeim öllum: Jafnt af mœlti og af uisku og af kœrleika.
Hún ætlar að fara með fyrstu sólargeislunum, sem fara
til jarðarinnar — á morgun. —
Sigurjón Jónsson.