Bókasafnið - 01.03.1982, Blaðsíða 12

Á stofnfundi Bókavarðafélags fslands.
Það er líka stundum þénugt að láta æðri
máttarvöld þjóðfélagsins heyra rödd félags-
ins, þó að sjaldnast hafi verið farið eftir því,
sem sagt hefur verið.
Á undanförnum aldarfjórðungi hefur
margt breyst, starfsfólki við bókasöfn hefur
fjölgað, og sérmenntaðir bókaverðir eru
ekki lengur neinar undantekningar, þó
vissulega séu þeir ennþá alltof fáir í starfi,
einkum úti um land, enda vinnuskilyrði í
söfnum þar tæpast eftirsóknarverð. Kennsla
í bókasafnsfræðum við Háskóla íslands
hefur gjörbreytt ástandinu í þessum málum,
og ekki síður áhrif þeirra bókavarða, sem
numið hafa utanlands eða kynnt sér bóka-
safnamál í nálægum löndum. Að vísu gildir
sama um bókavarðanám og aðrar fræði-
greinar, að enginn verður ágætur af náminu
einu saman. Þar kemur til manngerð hvers
og eins, skilningur á sífelldri endurmenntun,
áhugi á starfinu og þjónustulund. En segja
má, að með menntun í sérhverju fagi sé sú
12
birta veitt, sem gerir starfið mögulegt án
þeirra erfiðleika, sem þeir hafa átt við að
stríða, er reynt hafa að leysa svipuð störf af
hendi með sjálfsmenntun einvörðungu, sem
ætíð verður meira og minna fálmkennd. Það
sem mér finnst lofa bestu nú, er hve margt
ungt og bráðlifandi fólk snýr sér að þessu
námi og starfi, og held ég að þar hljóti áhugi
mestu að ráða, því launakjör og starfsskil-
yrði geta tæplega heillað neinn að þessu
starfi fremur en ýmsum öðrum.
En nú er rétt að snúa sér aftur að
afmælisbarninu sjálfu. Það lifir allgóðu lífi
ennþá, þrátt fyrir að bókaverðir hafa stofn-
að ný félög, sem þó hafa aldrei klofnað al-
veg frá gamla félaginu, og er það vel, því hér
gildir eins og víðar hinn margþvældi sann-
leikur „Sameinaðir stöndum vér“, o.s.frv.
Æviskeið Bókavarðafélagsins hefur á
margan hátt verið erfiður tími fyrir bókina
og lítt fyrirsjáanlegt, að róðurinn verði létt-
Framhald á bls. 37.