Dagur - 08.11.1997, Qupperneq 16

32 - LAUGAR DAGUR 8. NÓVEMBER 1997
LÍFIÐ t LANDINU

Eins og ætíð á
þessum árstíma
eru ijúpnaskytt-
ur millum tann-
anna á fólki líkt
og ijúpurnar
verða um jólin,
en með öðrum
hætti þó. Fyrst
og fremst eru
ijúpnaskyttur
sproksettar fyrir að fara allslaus-
ar til fjalla og lenda þar í villum
og hremmingum svo kalla þarf
út björgurnarsveitir, þyrlur og
hunda til að leita þeirra. Og í
annan stað eru þær gagnrýndar
fyrir að vera þau óhræsi að vera
yfirhöfuð að eltast við þessa
ljúfu, hvítu smáfugla og strá-
drepa í stað þess að fara út í búð
og kaupa sér kjúkling ef menn
fýsir skyndilega í fuglakjöt.
Skeikull skapari?
Það er vissulega réttmætt að víta
veiðimenn fyrir að vera illa út-
búnir á Ijöll og valda þannig
öðrum áhyggjum og kostnaði.
Hitt er afturámóti þýðingarlaust,
að atyrða menn fyrir að fara á
veiðar, því með því er einungis
verið að ráðast gegn genetískri
uppbyggingu veiðimanna og
karlkynsins yfirhöfuð og þar
með er um leið verið að ávfta
skaparann sjálfan fyrir að hafa
hannað og framleitt slíka kóna.
Veiðigen
Genin sem reka menn til ijalla
til að ráfa þar um á eftir ijúpum,
eru einnig ábyrg fyrir ásókn í
tölvuleiki, refaveiðum í Bret-
landi, fótbolta, laxveiðum, skák,
bridge, kappakstri, verðabréfa-
viðskiptum, hnefaleikum og
stríði. Karlmenn konum fremur,
virðast sem sé upp til hópa inn-
réttaðir með drápseðli, veiði-
hvöt, keppnisskapi og sigurvilja.
Stórir og litlir strákar þurfa
nefnilega alltaf að vera að Ieika
sér og einkum og aðallega í
leikjum þar sem einn vinnur og
annar tapar. Stórar og litlar
stelpur leika sér auðvitað líka,
en markmið í þeirra leikjum er
ekki endilega sigurinn, heldur
þátttakan, að hafa gaman að
leiknum hvernig svo sem honum
lyktar.
Þetta eru auðvitað alhæfingar
en staðreyndir styðja þær.
StrákaleiMr
Strákar leika indjána og káboja
þar sem annar vinnur en hinn
liggur eftir í valnum á meðan
stelpur dunda sér frekar í leikj-
um þar sem enginn sérstakur
stendur uppi sem sigurvegari í
leikslok. Og þetta heldur áfram í
fótbolta þar sem keppnin virðist
miklu mikilvægari strákum en
stelpum. Stelpur sjmast sætta
sig við að æfa lengi án þess að fá
að spila marga leiki, en ef strák-
arnir fá ekki að keppa, þá dvínar
oft áhuginn.
Konur fara í langar gönguferð-
ir til þess að hressa sál og Iík-
ama og njóta fegurðar náttúr-
unnar. Og það gera karlar
einnig. En í leiðinni þurfa þeir
að bregða á Ieik og Ieika til sig-
urs, veiða lax, skjóta ijúpu eða
hengja ref í skóreimum. Þeir
geta ekki notið náttúrunnar
öðruvísi en að beygja hana um
leið undir vilja sinn, sigra hana
að hluta til, með því að efna til
keppni manns og bráðar, þar
sem maðurinn hlýtur að fara
með sigur eða ná í það minnsta
jafntefli.
Barist til sigurs
Þessi leikja- og keppnisþörf,
veiðieðli, drápseðli eða hvað við
viljum kalla það, er auðvitað
ekki prógrammeruð í karlmenn
fyrir tilviljun. Hún er verk nátt-
úrunnar eða skaparans eins og
ijúpan og laxinn. En í hinum
flókna og illskiljanlega nútíma,
veldur þessi genatíska uppbygg-
ing karllcynsins ýmsum vanda.
Hún, öðru fremur, er ástæðan
fyrir því að hægt er að æsa
menn upp til óhæfuverka í Alsír
og allstaðar. Það er sem sé ákaf-
lega auðvelt að fá karlmenn til
að sjá allan heiminn, lífið sjálft,
sem fótboltavöll þar sem tvö lið
beijast til sigurs og sigurinn er
það eina sem skiptir máli, öllu
er fórnandi og allt leyfilegt til að
vinna leikinn.
Rjúpnaskytterí, laxveiðar og
fótbolti sem við höfum flestir
ánægju af og sækjum í, byggja í
raun á þeim sama genetíska
grunni sem rekur kynbræður
okkar í stríð hist og her um ver-
öld. Og með það í huga er e.t.v.
mjög æskilegt að við karlar hér
uppi á Islandi séum að skjóta
rjúpur og veiða lax og sparka í
meðbræður okkar í fótbolta. Því
ef við hefðum ekki þessa útrás-
armöguleika, þá er eins vist að
keppnisskapið og drápseðlið leit-
aði í aðra og óheppilegri farvegi.
Jóhannes
Sigurjónsson
skrifar