Dagur - 06.12.1997, Blaðsíða 5

OMpir
LAVGARDAGUR 6. DESEMBER 1997 - 21
LÍFIÐ í LANDINU
„Ólst upp í ævintýralegu umhverfi sem hafði
mikil ahrifá mig sem ungan dreng, “ segirÁr-
mann Kr. Einarsson. Hann sendirnúfrá sér42.
hók sína, ævisögunaÆvintýri lífs míns.
jttjs? ,■
i
I
,Hef farið iheimsreisur og komiö á marga fallegustu staði heims, sem aftur hefur örvað imyndunaraftið - rétt einsog að horfa á fallegar konur, “ segir
Ármann Kr. Einarsson. Hann sést hér með eintak afbók sinni. mynd: bg.
„Ég ólst upp í ævintýralegu um-
hverfi, sem hafði mikil áhrif á
mig sem ungan dreng. Frá
æskuheimili mínu, Neðri-Dal í
Biskupstungum, sem var og er
skammt frá Geysi og Gullfossi
gátum gátum við séð Geysi
gjósa, sem var oft í þá daga. Þó
mikið komi út af bókum í dag
les ég aðallega barna- og ungl-
ingabækur og um sl. helgi fór ég
að sjá leikritið Afram Latibær,
sem mér fannst konungleg
skemmtun. Ég held að mér hafi
tekist að varðveita bamið í
hjarta mínu,“ segir Ármann Kr.
Einarsson, rithöfundur.
ímyndunaraflið og fallegar
konur
Ut er komin bókin Ævintýri lífs
míns, þar sem Armann segir frá
sínu Iitlu af hverju sem á daga
hans hefur drifið. „Ég hef Iifað
ævintýralegu lífi. Farið í heims-
reisur og komið á fallegustu
staði heims, sem hefur örvað
ímyndunaraflið; rétt einsog að
horfa á fallegar konur,“ segir Ar-
mann. - Hann vitnar til þess að í
grein sem Sigrún Klara Hannes-
dóttir, bókmenntafræðingur,
sagði í grein sem hún skrifaði að
merkilegt væri að maður, kom-
inn á efri ár, gæti skrifað barna-
bækur sem næðu hylli ungra
lesenda, þó höfundur hefði alist
upp við allt annan veruleika en
ungir lesendur dagsins í dag.
„Ég var alltaf ástfanginn upp
fyrir haus og konur hafa alltaf
skipað stóran sess í mínu lífi,“
segir Ármann og bætir við að
einn kaflinn í bókinni heiti Ast-
arhellirinn. I heild er bókin
röskar 400 síður og í um 100
köflum. Þar segir Ármann meðal
annars frá tilurð bóka sinna,
kennarastörfum sem og lög-
gæslustörfum í Reykjavík á
stríðsárunum. Er þá fátt eitt
nefnt úr Iífshlaupinu, sem Ár-
mann gerir að umíjöllunarefni í
þessari ævisögu sinni.
Bókin selst vel
Ævintýri lífs míns er 42. bókin
sem Ármann Kr. Einarsson
sendir frá sér. Um langt skeið
gaf Bókaforlag Odds Björnsson-
ar á Ákureyri út bækur Ármanns
og hin síðari ár Ólafur Ragnars-
son í Vöku-Helgafelli. Hann
hafnaði hins vegar að gefa út
þessa nýju bók Ármanns, þar
sem hann taldi hann torseljan-
lega. Hins vegar segir Ármann
að þessi nýja bók sín hafi selst
vel og ýmsar bókaverslanir séu
farnar að panta meira: „og ég
hallast að því að ég hefði átt að
láta prenta fleiri bækur en ég
gerði." -SBS.
Ég hóf búskap árið 1942. Enga
kennarstöðu var þá að fá í
Reykjavík. Nú hafði ég fyrir
heimili að sjá og fór að svipast
um eftir vinnu. Þá rak ég augun
í auglýsingu þar sem óskað var
eftir lögreglumönnum. Ég sótti
um starfið. Eftir að ég lauk til-
skildum kröfum á lögreglunám-
skeiði var ég tekinn í lögreglulið
Reykjavíkur árið 1942.
Kvöld eitt er við tveir vaktar-
félagarnir vorum til eftirlits við
höfnina kemur til okkar vakt-
maður á íslensku skipi og segir
okkur að tvær íslenskar stúlkur
hafi farið um borð í amerískt
birgðaflutningaskip. Slíkt var
stranglega bannað og ákváðum
við að kanna málið.
Við fórum um borð í þetta til-
tekna skip. Á dekkinu stóð her-
maður á verði með alvæpni. Við
höfðum ekkert annað en kylf-
urnar og handjárnin í rassvas-
anum.
Við spurðum hvort íslenskar
stúlkur væru um borð í skipinu.
Varðmaðurinn kvaðst ekki
vita til þess.
Megum við fara niður og
leita? spurði ég.
Nei, sagði hermaðurinn og
skellti saman hælunum svo
glumdi í. Þá bentum við honum
á að við værum í opinberum er-
indum en það bar engan árang-
ur. Þetta var óttaleg ldemma því
við gátum ekki farið frá borði
án þess að framkvæma skyldu-
verk okkar. Við félagarnir ráðg-
uðumst um í hálfum hljóðum
hvað gera skyldi. Niðurstaðan
varð sú að við skyldum bíða og
sjá til hvort stelpurnar kæmu
ekki upp.
Tíminn var óralengi að líða.
Okkur var hrollkalt að híma
þarna í næturkulinu. Við vorum
ekki í neinum yfirhöfnum. Við
gengum um þilfarið til að reyna
að halda á okkur hita en gætt-
um þess þó að missa aldrei
sjónir af uppganginum.
Klukkan tifaði og tíminn leið.
Við vorum ákveðnir í að gefast
ekki upp og töluðum kjark hvor
í annan. Við gátum hvorki farið
né verið. Gátum ekki látið her-
inn kúga okkur en vorum ekki í
stakk búnir til að fara í hart.
Ætli þær fari ekki að verða
búnar þarna niðri, sagði ég og
reyndi að slá á létta strengi.
Tæfurnar skulu að minnsta
kosti ekki sleppa úr greninu,
svaraði félagi minn.
Ætli hann sé vön grenja-
skytta, hugsaði ég og greip f
stigahandriðið eins og ég ætlaði
að strunsa niður.
Hár hvellur og hróp kvað við.
Hermaðurinn hafði slegið sam-
an hælunum.
Mér heyrðist hann hrópa
Guð eða Kjur og hann otaði að
mér byssunni.
Kannski ætlaði hann að
senda mig inn í eiiífðina.
Ekki leið á löngu þar til nýr
skellur ómaði í kvöldkyrrðinni.
Skýringin kom brátt í Ijós. Það
voru vaktaskipti og um leið var
skellt saman hælum og viðhafð-
ar einhverjar serímóníur. Her-
maðurinn hvarf á braut og ann-
ar tók við varðstöðunni. Sá var
kornungur, vart kominn af ung-
lingsaldri.
Það glaðnaði yfir okkur. Þessi
yrði áreiðanlega ekki eins og
strangur og sá fyrri.
Nú fóru hlutirnir að gerast
hratt. Stúlka birtist í stigagang-
inum heldur illa á sig komin.
Henni brá auðsýnilega þegar
hún sá okkur.
Hvað eruð þið að gera hérr
hreytti hún út úr sér.
Við erum í eftirliti hér við
höfnina.
Ég hélt að Iögreglan ætti að
vera fólki til aðstoðar en ekki til
að njósna um það, svaraði hún
fullum hálsi. Þið eruð nú meiri
jólasveinarnir.
Þú getur sparað þér hnjóðs-
yrðin, svaraði ég. Að sjálfsögðu
erum við til aðstoðar þar sem
þess gerist þörf.
Jæja, standið þið þá ekki
héma eins og sveitamenn. Far-
iði heldur niður og hjálpið vin-
konu minní.
Sjálfsagt, en við vissum ekki
að hún væri hjálparþurfi.
Ég þarf ekki hjálp, sagði
stúlkan snöggt og ætlaði að
strunsa í land.
Bíddu hæg, sagði félagi minn
og greip í handlegg hennar. Við
eigum eftir að taka af þér
skýrslu.
Ég fer niður, sagði ég og
beindi orðum mínum til varð-
mannsins.
Nú brá svo við að hann gaf
samþykki sitt með lítilsháttar
höfuðhneigingu.
Ég flýtti mér niður stigann.
Þegar niður kom blasti við lang-
ur gangur. Hvergi sá ég nokkum
mann. D)t einnar káetunnar
stóðu f hálfa gátt og ég varð var
við einhveija hreyfingu þar inni.
Ég drap á dyr og gekk inn.
Það var ekki laust við að ég
yrði dálítið vandræðalegur.
Þarna lá bráðmyndarleg ljós-
hærð stúlka með lokuð augun á
einhverju fleti. Hún var allsnak-
in. Athygli vakti hve hún var
bijóstastór og hafði mikinn Ijós-
an brúsk á venusarhæðinni.
Ég bauð gott kvöld.
Stúlkan ansaði ekki né opn-
aði augun. Var hún kannski sof-
andi?
Ég ætla að hjálpa þér til að
klæða þig, sagði ég og brýndi
röddina.
Hæ! sagði stúlkan og opnaði
augun.
Ég ætla að hjálpa þér til að
klæða þig, endurtók ég.
Stúlkan reyndi að rísa upp en
féll útaf aftur. Hún var auðsjá-
anlega mikið drukkin.
Það lá við að mér féllust
hendur. Samt tók ég í mig kjark
°g byrjaði að tína saman föt
stúlkunnar sem lágu á víð og
dreif um káetuna. Það varð ekki
hjá því komist að reyna að
klæða hana. Ég greip hálfgagn-
sæjar forláta blúndunærbuxur.
Skálmarnar voru mjög víðar og
ég velti því snöggvast fyrir mér
hvernig flíkin ætti að snúa.
Þú hefur farið í sparibuxurn-
ar í kvöld, var rétt hrokkið út úr
mér.
Ég var svo klaufskur og skjálf-
hentur þegar ég færði stúlkuna
í buxurnar að hún lenti með
báða fæturna í sömu skálminni.
Ekki reyndi ég að lagfæra þetta,
það varð að hafa það þótt lausa
skálmin dinglaði utan á mjöð-
minni. Ég fann svo pils, blússu
og kápu sem ég gat troðið
henni í en það var ósköp að sjá
útganginn. Loks tókst mér að
reisa stúlkuna á fætur og styðja
hana upp stigann.