Dagur - 08.08.1998, Blaðsíða 6

22 -LAUGARDAGUR 8. ÁGÚST 1998

LÍFIÐ í LANDINU
„Ég var búinn að reyna að vera í læknisfræði, guðfræði og fór til Þýskalands til að reyna að verða tannlæknir, og þar að auki hagfræðingur. Ég gafst upp. Þannig að ég hugsaði með sjálfum mér:
„Ég verð að fá mér einhverja rólega innivinnu." Þess vegna gerðist ég leikari." myndir: e.ól.
mikil fyrirferð A þérfullum?
„Ég segi alltaf að ég hafi alltaf
verið afskaplega skemmtilegur
fullur en Lilja mín segir að ég
hafi ekki alltaf verið skemmti-
Iegur. Sannleikurinn er náttúr-
Iega sá að fullir menn eru leið-
inlegir. Ég á marga góða kunn-
ingja sem mér finnst gaman að
tala við en í samræðum, þegar
viskí er komið í glasið, þá fer
smálygi að komast að og sam-
ræðurnar hætta að vera ekta.“
- Þú hefur alltafverið sællegur
og prakkaralegur að sjá. Hefurðu
alltaýverið hamingjusamur?
„Ég tel mig afskaplega farsæl-
an og hamingjusaman mann. Ef
ég færi að velta mér upp úr ein-
hvers konar óhamingju myndi
það skapa keðjuverkun af
ógæfu. Ég hef alla tíð verið að
reyna að sjá ekki bara björtu
hliðarnar á lífinu heldur Iíka
hlægilegu hliðarnar á lífinu. Ef
ég hef átt mér Iífsmottó þá er
Afrekaskrá
Flosa Ólafs-
sonarer
löng. í leik-
húsum hafa
hlutverkin
verið talsvertá annað
hundrað auk hlut-
verka í kvikmyndum.
Hann hefureinnig
leikstýrtfjölda leikrita
og skrifað hækur og
pistla. í viðtali við
Dag ræðirFlosi um líf
sitt og störf, listina og
dauðann.
- Mérfinnst þú hera það með þér
að konur hafi verið mestu áhrifa-
valdar í þínu lífi. Er þetta mis-
skilningur hjá mér?
„Nei, ég hef verið undir
verndarvæng kellinga alveg frá
því ég fæddist. Það er prýðilegt
hlutskipti. Foreldrar mínir
skildu þegar ég var fjögurra ára
gamall. Móðir mín var útivinn-
andi kona og það féll í skaut
ömmu minnar að taka við mér
og ala mig upp. Hún var mikil
ágætiskona og ég sat löngum
upp á eldhúsborðinu hjá henni
og við sungum saman kanóna.
Sfðan tóku ýmsar konur við mér
eins og gengur og gerist með
unga menn sem eru að slíta
barnskónum. Svo fóru þær að
verða óskyldar mér. Síðan tók
Lilja mín við mér og ég hef verið
undir handarjaðrinum á henni í
hálfa öld.“
- Er konan þín ennþá að
koma þér á óvart?
„A hverjum einasta degi. Hún
hefur heilmikil völd á heimilinu
þó ég haldi og láti oft í veðri
vaka að ég ráði öllu. En kannski
ræð ég fæstu. Konan mín er þó
ekkert sérstaklega að halda því
fram að hún stjórni á heimilinu.
Þetta er orðin meira en fjörtíu
ára sambúð og þá eru öll sam-
skipti orðin nokkuð æfð. Það er
orðið minna um hróp og köll.
Þetta er örugglega svona alls
staðar. Ef manni tekst að kom-
ast yfir erfiðustu árin í sambúð
þá er maður í höfn og ekkert er
eins yndislegt og líf kalls og kell-
ingar sem kemur sæmilega sam-
an og þykir vænt um hvort ann-
að. Það er gæfa að fá að eldast
saman og drepast nánast í faðm-
lögum.“
- Hver voru erfiðustu árin ykk-
ar?
„Þau komu þegar við vorum
búin að vera saman í fimm til
tíu ár. Ég hafði mikið gaman af
brennivíni og það fór víst ekkert
leynt. Því fylgdi alls kyns rugl og
vesen eins og gengur. Við skild-
um í eitt og hálft ár en komumst
að því að við vildum heldur vera
saman en aðskilin. Við ætluðum
að skilja sem vinir en þegar fólk
er vinir þá þarf alltaf að vera að
ræða saman og það endaði alltaf
á því að um leið og við hittumst
þá fórum við að kyssast. Þetta
gekk ekki neitt. Það er sennilega
ekki hægt að skilja nema í full-
um fjandskap. Fólk sem er til-
finningalega bundið hvort öðru
fer bara að kyssast, er það ekki?“
- Þetta finnst mér mjög skarp-
lega athugað hjá þér. En tölum
aðeins meira um óregluna. Var