Dagur - 10.04.1999, Blaðsíða 10

LÍFIÐ í LANDINU M
LAUGARDAGUR 10. APRÍL 1999

Kristm tveggja ara.
Iðunn tveggja ára.
Eftirlitsmaðurinn eftir Gogol hjá leikfélagi MA 1960 AA n -
------------------ rnstri og iðunn ti/ hægrí. ' a bjorg Jonsd°ttir
Leiklistin heillar. Hér eru systurnar
í Egilsstaðaskógi sumarið 1959 í
hlutverkum brúðhjóna frá 18. öld,
Kristín er brúðurin, Iðunn er
brúðguminn.
Vildi verða eins og
Saman semja þær leik-
rit. Hvor í sínu lagi sem-
ur bráðskemmtilegar
sögur fyrir börn og ungl-
inga. Iðunn er sex árum
eldri en Kristín. Þær eru
ekki bara systur, þær
eru bestu vinkonur.
Iðunn og Kristín Steinsdætur
eru rithöfundar og líta á ritstörf-
in eins og hverja aðra vinnu.
Þær eru svo heppnar að geta
verið í vinnu sem þeim finnst
skemmtileg og stundum vinna
þær saman. Afrakstur þeirrar
samvinnu er fjöldi leikrita.
Áskorun eiginmannanna
Hið árangursríka samstarf systr-
anna við leikritun hófst með
skemmtilegum hætti. „Upphafið
var að við sáum Ieikrit sem okk-
ur fannst afskaplega lélegt," seg-
ir Iðunn. „Við fórum hamförum
á eftir yfir því hvað það hefði
verið illa skrifað. Eiginmenn
okkar urðu þreyttir á allri gagn-
rýninni og sögðu: Þá hljótið þið
að geta skrifað betra leikrit! Við
tókum áskoruninni og byrjuðum
að kasta fram hugmyndum.
Okkur langaði til þess að skrifa
um síldarárin af því að við höfð-
um upplifað þau. Þetta var
seinnipart vetrar og um sumarið
leigðum við sumarbústað og fór-
um að skrifa Síldina."
Hlýddi stóru systur
Áður hafði Iðunn gefið út barna-
bækur, þá fyrstu 1982, Knáa
krakka, en Kristín skrifaði sína
fyrstu bók og sendi í samkeppni
1987. „Ég rak hana til að skrifa
bók og senda í samkeppni," segir
Iðunn.
„Þá gerði ég það sem stóra
systir sagði mér og ég tel það
hafa verið mikið gæfuspor," segir
Kristín. Þegar þarna var komið
sögu höfðu þær samið fjögur
leikrit saman, meðal annars
Síldina og útvarpsleikritið 19.
júní sem þær fengu verðlaun fyr-
ir. „I ársbyrjun 1987 hringdi Ið-
unn og hvatti mig til þess að
skrifa bók og senda í samkeppni
hjá Vöku Helgafelli,“ segir Krist-
ín. „Ég mátti eiginlega ekki vera
að því, var í kennslu með lítil
börn og var að fara að ferma
þann elsta. En ég hlýddi, sendi
handrit í keppnina og vann, og
var þar með
komin á bragð-
ið. Tveimur
árum seinna
hætti ég að
kenna.“
Þvkir gaman
ao segja
sögur
„Það hefur fylgt
okkur alveg frá
því við vorum
Iitlar hvað okkur
hefur þótt gam-
an að setja sam-
an sögur," segir
Kristín. „Mín
fyrsta bók var
skrifuð þegar ég
var tíu ára. Hún
var skrifuð í
stílabók og var
ástarsaga."
Iðunn segist
hafa haft gaman
af að skrifa alveg
frá því í barnaskóla. „Ritgerðirn-
ar voru bara alltof fáar, ég hefði
verið til í að sleppa kjaftafögun-
um og skrifa sögur í staðinn. Svo
var maður að yrkja eitthvað á
laun,“ segir hún.
Það að segja sögur var ríkt í
systrunum strax í æsku og segja
þær móður þeirra hafa haft mikil
áhrif á þær. Hún hafi alltaf verið
að segja sögur og alveg hafi verið
sama hve óþekkir krakkar voru,
þegar hún byijaði að segja sögur
hafi krakkarnir þagnað og hlust-
að. Yfirleitt fengu þau sögu á
hverjum degi og stundum marg-
ar. Kristín segist þakka það þess-
um sögustundum að hún er nú
rithöfundur. „Maður var alltaf að
hlusta, ímynda sér og lifa sig inn
í ævintýraheima," segir hún.
Iðunn og Kristín Steinsdætur - eins og þær eru í dag. Samkomulagið er alltaf
jafn gott. „Heldurðu að við nennum að standa í einhverju rifrildi," segir Iðunn. „Ef
við höfum mismunandi skoðanir þá ræðum við málin þangað til við finnum
niðurstöðu." mynd: brink
„Betra vegarnesti er ekki til fyrir
rithöfund."
Nenna ekki að rífast
- Er samkotnulagið alltaf jafn
gott?
„Já,“ svara báðar. „Heldurðu
að við nennum að standa í ein-
hverju rifrildi?" spyr Iðunn á
móti. „Ef við höfum mismun-
andi skoðanir þá ræðum við mál-
in þangað til við finnum niður-
stöðu."
- Hafið þið verið samrýmdar al-
vegfrá því þið voruð krakkar?
„Ég er sex árum eldri en hún,“
segir Iðunn, „og mér þótti hún
afskaplega lítið skemmtileg
svona framan af. Það var ekki
fyrr en hún var komin undir
fermingu sem við fórum að ná
saman."
„Ég leit alltaf
af mikilli ein-
lægni upp til Ið-
unnar en henni
þótti ég heldur
leiðinleg. Þannig
að ef einhver er
góða manneskjan
í þessu dæmi þá
er það ég,“ segir
Kristín og Iðunn
samsinnir því
glettin.
Bestu vin-
konur
- Kristín, hvernig
■persóna er Ið-
unn?
„Nú þarftu að
senda mig niður
til að sækja meira
kaffi,“ segir Iðunn
og hlær. „Ég leit
afskaplega mikið
upp til Iðunnar
hún
sem barn og langaði til að líkjast
henni," segir Kristín og þeim er
greinilega skemmt þegar þær rifja
upp unglingsárin. „Það var alltaf
sagt við mig: Af hveiju ertu ekki
eins og Iðunn? Hún var hvers
manns hugljúfi en ég var miklu
bíldóttari og mig langaði alltaf til
að verða eins og hún og það hefur
í rauninni ekkert breyst. Mig
langar enn til að verða eins og Ið-
unn. Þegar við erum einhvers-
staðar saman þá finnst mér hún
alltaf svo kvenleg og ég verð eins
og skessa við hliðina á henni.“
- Iðunn, hvemig persóna er
Kristin?
„Mér finnst hún alltaf vera að-
almanneskjan og svo dingla ég
svona með,“ segir Iðunn. „Krist-
ín er ekki bara systir mín. Hún
er líka besta vinkona mín. Það
finnst mér vera kjarni málsins.
Ivristín hefur alltaf verið afskap-
lega hjartahlý manneskja og
miklu opnari en ég. Hún á auð-
veldara bæði með að rífast þegar
svo ber undir og líka að vera til-
litssöm við fólk enda eru ófáir
sem leita til hennar."
„Ég held að við séum svona
góðar vinkonur í og með vegna
þess að við vorum ungar þegar
mamma dó,“ segir Kristín. „Ég
var átján og hún tuttugu og fjög-
urra. Alveg frá þeim tima hefur
Iðunn eiginlega Iíka verið
mamma mín. Hún var þá gift og
komin með börn en ég var að
dingla í menntaskóla og var nátt-
úrlega óskaplega brotin eins og
allir aðrir í fjöldskyldunni. Ég fór
alltaf til hennar þegar eitthvað
var að. Ef þetta hefði ekki komið
til þá hefðum við kannski aldrei
náð jafn vel saman, einfaldlega
af því að við hefðum ekki haft
þessa þörf hvor fyrir aðra.“ - HI