Dagblaðið Vísir - DV - 27.01.1989, Side 14

14
FÖSTUDAGUR 27. JANÚAR 1989.
Spumingin
Hvað er það skemmti-
legasta sem þú gerir?
Soffia Ásgeirsdóttir móðir: Að hugsa
um og annast bamið mitt.
Maríanna Friðriksdóttir verslunar-
maður: Að æfa líkamsrækt sem ég
geri sex sinnum í viku.
Friðjón Sigurðsson á eftirlaunum:
Að tefla skák - og þá helst við skák-
tölvur. Þær eru þægilegir andstæð-
ingar.
Þröstur Hjartartson bílstjóri: Að
keyra vélsleða. Það er ekkert sem
jafnast á við þaö.
Eria Sigtryggsdóttir verslunarmað-
ur: Að segja brandara og skemmta
fólki, það er skemmtilegast.
Guðmundur Harðarson nemi: Ég á
einn hest og útreiðartúrar eru mín
besta skemmtun.
Lesendur
Áfram, Flugleiðir!
Gefist ekki upp fyrir
kúgun launþegasamtaka
S. skrifar:
Ég get ekki orða bundist yfir þeirri
frekju verkalýðsfélaga og samtaka
launamanna að víta kæru Flugleiða
á hendur Verslunarmannafélagi
Suðumesja og hafa í hótunum við
fyrirtækið verði kæran ekki dregin
til baka.
Ég er sjálfur launamaður og hef
aldrei annað verið. Hins vegar hefur
mér í hveriu verkfalli blöskrað frekja
og yfirgangssemi verkalýðsfélag-
anna sem víla ekki fyrir sér að beita
oíheldi. Meðal annars er það ofbeldi
og ögrun að standa þannig í vegi fyr-
ir öðrum að þeir komist ekki leiðar
sinnar á frjálsu svæði eins og til
dæmis í móttökusal flugstöðvar.
Það er fyllilega komið mál til að
samtök launþega séu einhvem tíma
kölluð til ábyrgðar fyrir þau
skemmdarverk sem þau vinna í
verkfoflum - þótt ekki sé annað en
að láta dómstóla skera úr um hvort
þessi skemmdarverk séu lögmæt.
Það er forystu verkalýðsfélaga,
hvort sem þau eru innan ASÍ eða
BSRB, að beita hótunum um við-
skiptaþvingun, þegar þau standa
frammi fyrir því að vera einu sinni
kölluð til ábyrgðar fyrir otbeldisverk
sín og skemmdarverk, til háborinnar
skammar.
Ég sem launamaður skora á Flug-
leiðir að láta svona kúgun (black-
mail) ekki á sig bíta heldur leiða þetta
mál til fullra lykta fyrir dómstólum.
Láta um leið reyna á þjóðhoflustu
samtaka launþega, hvort þau leitast
við að hefna sín með því að stinga
undan íslensku flugfélagi og styrkja
erlend. Þetta kjaftæði þeirra og hroki
bendir eindregið til þess að enginn
launþegi innan þeirra vébanda vinni
hjá Flugleiðum og sé þess vegna
sama hvort fyrirtækið er starfhæft
eða ekki.
Áfram, Flugleiðir! Gefist ekki upp
fyrir kúgun og svigurmælum hvít-
flibbaflðsins í pólitískri forystu laun-
þegasamtaka!
Garðyrkjuplast er yfirleitt farið að molna efir þrjú ár yfir vermireit.
Víst eyðast
plastpokarnir!
Er gjaldtaka heimil?
Konráð Friðfinnsson skrifar:
Ég hef starfað við landbúnað í
nokkur misseri, sem í sjálfu sér er
ekki í frásögur færandi. Sækist fólk
eftir sveitastörfum er um tvær al-
gengar leiðir að velja. í fyrsta lagi
að auglýsa í heppilegu dagblaði, í
öðru lagi að snúa sér til Búnaðarfé-
lags íslands.
Sé síðari kosturinn valinn þarf við-
komandi að gefa þar upp nafn, ásamt
nafnnúmeri, annaðhvort símleiðis
eða á staðnum. Að þessu loknu ættu
hjólin fljótlega að fara aö snúast.
Ekkert shkt gerist þó af félagsins
hálfu fyrr en greiðsla að upphæð kr.
2.500,- fyrir einstakling hefur farið
fram. Þá fyrst hefst hringrásin og þar
með biðin.
Loks hringir síminn. Á hinum enda
línunnar reynist vera bóndi í leit að
aðstoðarmanni. Eftir nokkrar al-
mennar spurningar varðandi aldur,
reynslu o.s.frv. er atvinnan gjaman
tryggð. Með poka sinn og pjönkur
mætir hjálparhellan á svæðið, tilbú-
in í slaginn.
Ekki er sagan þar með öll. Fáeinum
dögum síðar berst vinnuveitandan-
um bréf. Sendandinn reynist vera
Búnaðarfélag íslands. Kompaníið
krefst þess að því verði greiddar kr.
7000.- fyrir milligöngana um ráðn-
ingu hjálparhellunnar! Ómak félags-
ins var nú ekki annaö og meira en
að gefa upp nafn manns og símanúm-
er fyrir hvað er krafist kr. 9.500,-
samtais. - Þessi þjónusta Búnaðarfé-
lagsins var lengst af ókeypis, en
breyttist í haust sem leið.
Fróðlegt væri ef einhver hlutaðeig-
andi fræddi okkur hin um tilurð
þessarar gjaidtöku sem að mínu áliti
er afar ósanngjörn. Fyrr má nú rota
en dauðrota! Eg dreg það stórlega í
efa að greiðslur fyrir slíka starfsemi
innan öflugra stofnana, svo sem
margnefnds Búnaðarfélags, standist
gagnvart lögum. Sé hins vegar svo
em þær siðlausar. Atvinnumiölun
almennt ætti ekki að gera að féþúfu.
- Svo djúpt má enginn sökkva.
S.H. skrifar:
í langvarandi og fjarskalega vit-
lausri umræðu um plastpoka dag-
vöruverslana undanfarið hefur sí-
feflt verið hamrað á þeirri vitleysu
að plastpokar úti á víöavangi eyðist
ekki.
Þetta er ekki rétt sem betur fer.
Þeir eyðast.
Hver og einn getur gert tilraun með
þetta sjálfur. Látið stein eða sand í
plastpoka og komið honum fyrir á
góðum stað úti þar sem veður og
vindar leika um hann. Eftir árið eða
svo heldur hann engum þyngslum
lengur. Eftir tvö ár er hann orðinn
stökkur og brotnar ef brett er upp á
hann. Eftir þriðja árið er hann farinn
að molna í smátt við hreyfingu eins
og til dæmis vind.
Þetta á við venjulega höldupoka
úr búð. Þynnra plast er trúlega fljót-
ara að veðrast svo að það molni í
smátt en þykkara lengur. En svons
plastfilma lætur svo sannarlega und-
an tímans tönn. Sjáið til dæmis svo-
kallað garðyrkjuplast. Yflrleitt er
það orðið stökkt og farið að molna
eftir þrjú ár yfir vermireit.
Þaö er fleira mgl í þessari um-
ræðu. Staðhæft er að þjóðirnar í
kringum okkur selji plastpoka sína
sem maður fær utan um varninginn.
Þetta er ekki nema að litlum hluta
rétt. Og þær tiltölulega fáu verslanir
í grannlöndum okkar, sem selja
höldupoka sína, leggja manni þá til
eitthvaö annað utan um vömrnar.
Svo er þaö enn og aftur þessi spum-
ing: Eigum við að trúa því að kaup-
menn hafi verið að gefa okkur eitt-
hvað í öfl þessi ár?
Ef Landvemd er blönk væri nær
að hún kæmi sér upp skafmiðum eins
og aðrir.
| ' -----------------
Ógreiðfær aðkoma
Ingólfur Ingólfsson hringdi:
Fyrir framan Kaupstað í Mjódd
hafa verið settar grindur fyrir fram-
an reiðhjólastæði, væntanlega í því
skyni að koma í veg fyrir að bílum
sé lagt þama. Gaflinn er hins vegar
sá að grindumar em ekki nógu háar.
Ef vel ætti að vera þyrfti þama
handrið, svo sem 80 eða 90 cm hátt,
til að koma í veg fyrir hugsanleg
óhöpp, t.d. í hálku. Ég kom þama út
úr versluninni með fullt fangið af
vamingi núna í ófærðinni og var
nærri rokinn um koll er ég rakst á
grindurnar.
Þetta þyrfti að athuga nánar með
því að meta aðstæður upp á nýtt því
þama er ekki rétt að staöið að mínu
mati á svo fjölfömum stað.
Til karlrembu-piparsveinanna:
Barnabætur fá allir foreldrar
Skattpínd móðir skrifar:
Þið sem skrifuðuð gegn einstæðum
mæðmm og barnabótum þeirra í les-
endadálk DV, þið getið hætt að fárast
út í hinar einstæðu mæður vegna
bamabótanna. Einfaldara hefði veriö
fyrir ykkur að kynna ykkur málið
betur því það eru nefnilega allar
mæður - og feður - sem fá bamabæt-
ur. Ekki bara einstæðar mæður, þótt
þeirra bætur séu örlítiö hærri.
Það mætti segja mér að margar
mæður séu einstæðar vegna ábyrgð-
arleysis ykkar því það þarf jú alltaf
tvo til. Odýrast fyrir ykkur og alla
aðila er aö þið sjáið sóma ykkar í því
að nota veijur, sem em mun ódýrari
og hættuminni en aðrar getnaðar-
vamir, og koma þar að auki best allra
getnaðarvarna í veg fyrir eyðnismit.
Þið, þessir herrar, sem vitið aug-
ljóslega mjög vel hversu „fengsælt“
er á skemmtistöðunum, væntanlega
af eigin reynslu, ættuð næst að hafa
meðferðis allt sem til þarf og nota
það, þá getið þið glatt ykkur við það
að þurfa hvorki að borga bamsmeð-
lög, né að sú fúsa kona, sem hugsan-
lega fer með ykkur heim, þarf ekki
að taka þá erfiðu ákvörðun síðar
hvort hún fer í fóstureyðingu eða
baslar fyrir afkvæmi ykkar.
Og fyrir þessu getið þið skálað við
barfélagana sem eru jafnvel giftar
mæður og feður og eru að drekka -
kannski út á barnabæturnar.
Rúna hringdi: viö því að segja í sjálfu sér. En
Ég vil færa bílstjóranum á bif- menn eru misjafhir og mismun-
reiðinni R-6551 mínar bestu þakkir andi fúsir til aðstoðar viö ókunnugt
fýrir aðstoð er hann veitti mér þar fólk á förnum vegi.
sem ég var í ógöngum með minn Bílstjórinn á fyrrgreindum bíl
bil á Lambastaðabraut á Seltjam- var sýnilega i þeim hópi manna
amesi núna í ófærðinni. sem er tilbúinn til liðveislu þótt
Ég var búinn að veifa nokkmm honum beri engin skylda tfl. Þaö
bílum en ökumenn þeirra hafa er gott að vita að enn em tfl slflor
sennilega verið of önnum kafhir til menn í þjóðfélaginu.
að geta veitt aðstoð og er ekkert