Dagblaðið Vísir - DV - 28.07.1990, Síða 19

LAUGARDAGUR 28. JÚLÍ 1990.
19
MæðgurNorð-
urlandameist-
arar í bridge
- „gengur út á að drepa"
Meistararnir og mæðgurnar, Esther Jakobsdóttir og Anna Þóra Jónsdóttir.
Þess má geta að Anna Þóra hannaði merki sem prýtt hefur þau spil sem
notuð hafa verið í tveimur síðustu Norðurlandameistaramótum. Ætlunin
er að það verði notað í framtiðinni á spilin í næstu Norðurlandameistaramót-
um. DV-mynd JAK
„Ég er búin að vera í spilamennsk-
unni í 17 ár, eða frá 1973, en um það
leyti giftist ég inn í fjölskyldu sem
spilaði mikið bridge,“ sagði Esther
Jakobsdóttir bridgekona í samtali
við DV en hún er nýkomin heim frá
Norðurlandameistaramóti í bridge
ásamt þremur öðrum konum úr
kvennalandshði íslands. Eins og
margir vita komu þær heim með
guU: hrepptu Norðurlandameistara-
titilinn í bridge. Sá árangur þykir
mjög glæsilegur en íslenskar bridge-
konur hafa aldrei náð svo lángt í
keppni erlendis.
En, það sem meira er, dóttir Est-
herar, Anna Þóra Jónsdóttir, er einn-
ig í landsliðinu - mæðgur í kvenna-
landsliði; mæðgur Norðurlanda-
meistarar. Anna Þóra er 26 ára göm-
ul og hóf að spila bridge fyrir 7 árum.
Hún hefur spilað síðan með nokkr-
um hléum.
Kunni yarla
að halda á spilunum
„Það var nú eiginiega dálítið fyndið
hvemig ég byijaði,“ sagöi Anna
Þóra. „Einn góðan veðurdag segi ég
við mömmu: „Það væri nú ekkert
vitlaust að læra þetta bridge."
Mamma uppveörast öll og skráir
okkur með það sama í keppni hjá
kvenfélaginu. Og þar með varð ekki
aftur snúið. Ég hafði áður verið fastá-
kveðin í því að byrja aldrei að spila
bridge. Eg kunni varla að halda á
spilunum. Mamma kenndi mér eitt-
hvað smávegis fyrir mótið en maður
lærir mest á því að taka þátt í
keppni."
„Eg ætlaði nú varla að trúa því
þegar Anna Þóra sagði að sig langaði
til að læra að spila. Hún hafði alltaf
verið svo á móti spilamennskunni
sem barn og unglingur. Þegar verið
var að spila á heimihnu var viðkvæð-
ið jafnan: ,Oh, eruð þið að spila?" En
nú er hún sjálf komin með bakter-
íuna.“
Fór strax að keppa
Esther segist hcifa byrjað á svipað-
an hátt og dóttirin. Hún lærði spihð,
æfði sig tvö kvöld heima og svo var
hún komin út í keppni.
„Ég náði strax mjög góðum tökum
á þessu og svo hreifst ég af spilinu.
Það er alltaf eitthvað nýtt að gerast
í spilamennskunni. Maður fær aldrei
tvær hendur eins. Það er einmitt það
sem gerir þetta spil skemmtilegt,"
segir Esther. „Svo hef ég nú alla tíð
haft mjög gaman af því að spila."
Esther hefur tekið þátt í íjölda
móta. Hún sat 8 ár í stjóm Bridge-
sambandsins og vann hún að því að
sérstakri kvennakeppni yrði komið
á í íslandsmeistaramótum. Og nú
hafa konur keppt sérstaklega í tví-
mennings- og einstakhngskeppni síð-
asthðin 8 ár.
Gengur út á að drepa
„Við leitum logandi ljósi að ungum
stúlkum til að koma og vera með,“
segir Anna Þóra. „Fæstar þær kon-
ur, sem spila bridge, beita sömu
hörku og karlarnir. Bridge gengur
út á að drepa því annars verðin-
maður bara drepinn sjálfur. Konur
eru jú óhkar körlunum að eðhsfari
og það kemur oft fram í bridge eins
og öðm. Þær geta átt það til að vera
of bhðar við andstæðinginn. Þær em
sjaldnast á sömu bardagalínu og
karlarnir.“
Anna Þóra segir að bridgespilarar
séu skemmtílegur félagsskapur því
þeir séu ahs konar fólk á öllum aldri.
„Það er heldur aldrei hægt að sjá það
út fyrirfram hvaða karakter er á bak
við spilin.“
Anna Þóra starfar sem íþrótta-
kennari í einum af grunnskólum
borgarinnar. Hún þjálfar einnig hjá
sunddeild Ægis á milh þess sem hún
er með htla stráknum sínum.
„Það fer vissulega mikih tími í
bridge en það er þó misjafnt eftir
árstíðum. Æskuvinirnir eru ekkert í
þessu og finnst mörgum það dálítið
skrýtið að ég skuli vera á kafi í
bridge. En vinkonurnar sýna þessu
skilning. Þetta er bara eins og hver
önnur baktería sem maður fær.“
Esther segir líka að fólk hafi oft
undrað sig á því hve miklum tíma
hún eyði í sphamennskuna. „Ég hef
oft fengið að heyra það að ég hugsi
varla nokkuð um heimhið vegna þess
að ég sé svo mikið að spila. En svo
er bara ekki. Samhhða sphamennsk-
unni hef ég átt hesta, ásamt því að
ala upp börnin min þrjú. Þetta hefur
samt aht gengiö ágætlega."
Svo er bara að berjast
- En hvað þarf maður að hafa th
brunns að bera til að verða góður
bridgesphari?
„Fyrst og fremst þarf að hafa gam-
an af þessu. Þá er mikhvægt að læra
að meta andstæðingana," svarar Est-
her. „Svo þarf bara að berjast fyrir
því sem maður ætlar að ná og sýna
hörku. Einnig er mjög nauðsynlegt
að lesa sér til og læra þannig um
ýmsar stöður sem upp koma í spil-
inu. Það er líka mikhs virði að spila
við einhvern sér betri. Þannig nær
maður árangri. Betra er að spha
sjaldnar við góðan andstæðing en oft
við einhvern slakan."
Það er auðheyrt eftir spjall við þær
mæðgur að hér eru „hörkukonur" á
ferð. Reyndar segist Esther vera hálf-
gerð kvenremba. „Það þýðir ekkert
að láta vaða ofan í sig.“ Árangur
þeirra og Hjördísar Eyþórsdóttur og
Valgerðar Kristjónsdóttur á nýaf-
stöðnu Noröurlandameistaramóti er
frábær. Þær komu, sáu, sigruðu og
komu á óvart; ekki síst þeim sjálfum.
-RóG
Vísnaþáttur
Á hverju þekkist Þingeyingur?
í bókinni Erih og ferill blaðamanns
eftir Árna Óla segir höfundur frá
kynnum sínum af Einari skáldi
Benediktssyni og að hann hafi hitt
skáldið á götu í Reykjavík einhvem
fyrsta dag ársins 1915. Hafi Einar
lagt mjög að honum að gerast rit-
stjóri Þjóðarinnar, blaðs sem hann
hafði komið á laggirnar 1914 og
hugðist gera að dagblaði. Bauðst
hann th að greiða Áma Óla helm-
ingi hærra kaup en hann hefði hjá
Morgunblaðinu tæki hann boðinu.
En jafnframt gat hann þess að hann
myndi innan skamms ráða fimm
Þingeyinga th starfa við blaðið, því
það væri ekki hægt að gefa út dag-
blað í Reykjavík nema að hafa sex
Þingeyinga th að skrifa í það. Ámi
Óh reyndist ófáanlegur th að
hverfa frá Morgunblaðinu og ef th
vhl hafa þeir Þingeyingar, sem Ein-
ar kann að hafa leitað th, haft htla
trú á fyrirtækinu. En svo fór að
síðasta tölublað Þjóðarinnar kom
út 30. janúar 1915.
En þeir voru fleiri sem gerðu sér
ljóst hvílíkir hæfheikamenn Þing-
eyingar vom yfirleitt eins og
gleggst kemur fram í stöku séra
Helga Sveinssonar í Hveragerði:
Á hveiju þekkist Þingeyingur?
Þörf er ekki á miklum leitum.
Hann veit aht sem enginn veit um
upp á sína tíu fingur.
Mér fannst stakan fremur tvíræð
þegar ég heyrði hana fyrst en eftir
að hafa kynnst fjölmörgum Þingey-
ingum um dagana er mér nær að
halda að hún eigi fuhan rétt á sér.
Víst eru þeir th sem tala eins og
sá sem valdið hefur en sé betur að
gáð verður ekki annað séð en þeir
hafi verið í fuhum rétti, þeir hafa
aðeins staðið fastar á honum en
flestir aðrir.
Reynsla Höskuldar Einarssonar
frá Vatnshomi í Skorradal kemur
fram í eftirfarandi stöku:
Á Þingeyinga þegar ég yrði
þá er ég alveg bit,
þeim er að verða þyngslabyrði
þeirra eigið vit.
Og hugur þeirra leitar th heima-
haganna. Karl Jónasson, Þingey-
ingur búsettur á Seyðisfirði, kvað:
Ahtaf þrengir hla að mér
örlaganna skorðan.
Holdið fyrir austan er
en andinn fyrir norðan.
Jóhannes Benjamínsson vhdi fá
úr því skorið hvorir væm betur
kristnir, Borgfirðingar eða Þingey-
ingar (sannkristnir menn halda að
sjálfsögðu boðorðin tíu í heiðri), og
kvað:
Gaman væri fræðslu að fá að
hjóta,
finnst mér rétt að svari guð-
fræðingar,
Vísnaþáttur
Torfi Jónsson
hvorir munu fleiri boðorð
bijóta
Borgfirðingar eða Þingeyingar.
Séra Helgi Tryggvason svaraði
honum á þessa leið:
Þetta mjög að líkum vh ég leggja
og leiði hjá mér rannsókn innst
í hjarta.
Tíu boðorð brjóta hvorir
tveggja.
Borgfirðingar þó í fleiri parta.
Ögmundur Björnsson frá Syðra-
Hóh var staddur í Kalmanstungu
og orti í gamni:
Borgarfjörður er bezta sveit,
brosa hlíðar grónar,
en íbúarnir í þeim reit
alhr mammons þjónar.
Jón Sigurösson, bóndi og alþing-
ismaður á Haukagili í Hvitársíðu,
hefur verið heimfús þegar hann
kvað:
Yndis nýtur andi minn
er ég ht þig fríða.
Mér ég flýti í faðminn þinn
fagra Hvítársíða.
Guðrún Árnadóttir frá Oddsstöð-
um í Lundarreykjadal átti um skeið
heima fyrir norðan og finnst ástand
þar á engan hátt jafnast á við gömlu
heimahagana:
Hér er engan svip að sjá
sem ég vildi geyma,
allt er þetta aðeins strá,
en ekki grasið heima.
Þorsteinn Guðmundsson á
Skálpastöðum í Lundarreykjadal
metur dalinn öhu öðru meira.
Fögur torg og fólkið kátt
flestar sorgir kyrrði.
En dýrsta morgna eg hef átt
uppi í Borgarfirði.
Það fer víst ekki hjá því að fjar-
lægðin geri fjöllin blá og æsku-
stöðvar eru hverjum og einum
hjartfólgnar. Jens Hermannsson
frá Flatey, skólastjóri á Bhdudal:
Þeim mun ekki þyngja grand,
þótt að gráni hárin,
sem valið hafa Vesturland
að vígi manndómsárin.
Oft vill það brenna við að menn
upphefji eigin æskustöðvar með
því að bera saman við aðra staði
sem þeim fmnst að standist á engan
hátt samanburð við þær. Hahgrím-
ur Sigfússon:
Þó að lífið virðist valt
og verði stundum skrítið,
Fnjóskadalur er nú aht
en Eyjafjörður lítið.
í síðasta þætti varð mér víst lítils-
háttar á í messunni, orðaröð
ruglaðist, vísan átti að vera svona:
Þó að Kári klóri mér/kunna sár þau
gróa.
Eins og öhum mun kunnugt stóð
vagga samvinnufélagsskaparins í
Þingeyjarsýslu eins og Flosi Ólafs-
son leikari lýsti svo skemmtilega í
eftirfarandi stöku sem slær botn-
inn í þennan þátt:
Ó hvað hér er unaðslegt
á allar lundir.
Sveinar elska hringahrundir.
Hér var það sem SÍS kom undir.
Torfi Jónsson