Dagblaðið Vísir - DV - 06.07.1991, Qupperneq 22

22
LAUGARDAGUR 6. JÚLÍ 1991.
Sérstæö sakamál
Konur gáfu gjarnan auga sjó-
manninum myndarlega sem naut
athygli þeirra og notfæröi sér þaö
oft til aö halda fram hjá konunni
sinni. Hann varð hins vegar bál-
reiður ef aörir menn gáfu konunni
hans hýrt auga. Loks fannst henni
nóg komiö, bæöi af ótryggð hans
og afbrýðisemi, og hún fór fram á
skilnað.
Símtaliö
Þótt Oscar Hölblinger stýrimaður
væri sárreiöur tókst honum aö
dylja reiöina þegar konan hans,
Karin, sagði honum frá því í sím-
ann aö hún væri orðin þreytt á ein-
verunni í landi og vildi fá skilnaö.
„Nú, þaö er þá ekkert við því að
gera,“ sagöi hann. „Ef þú vilt skiln-
að færöu skilnað.“
Oröin komu konu hans næstum
úr jafnvægi. Hún hafði aldrei látiö
sér til hugar koma að hann félhst
möglunarlaust á skilnað. Hann
sem ætíö var viö aö missa stjóm á
sér ef annar maður svo mikið sem
leit á hana.
Karin vissi hins vegar ekki að
þegar hún nefndi orðið „skilnað-
ur“ var hún að kalla yfir sig dóm
því að Oscar var staðráðinn í því
að hún færi ekki frá honum nema
á einn hátt, í líkklæðum.
Tilhugsunin um að konan hans
færi að vera með öðrum mönnum
var honum um megn. Enginn
skyldi fá að snerta hana. Hin fagra
Karin var hans eða einskis manns.
Það skipti hann minna máh þótt
hann heimsækti gleðikvennahúsin
í hafnarborgunum sem hann kom
til. Það geröi hann líka bara til að
draga úr lönguninni í að vera með
Karin. Þannig afsakaði hann að
minnsta kosti framhjáhaldið fyrir
sér.
í land og heim
Símtahð örlagaríka hafði fariö
fram þegar Oscar var á hafi úti.
Að því loknu ákvað hann að afskrá
sig og fara í land í næstu höfn og
þaö gerði hann. Og þegar skipið
lagði að bryggju í Hong Kong efndi
hann það heit sitt. Hann keypti sér
þar flugfarseðil og hélt heim til
Vínarborgar, höfuðborgar Austur-
ríkis. En hann hélt ekki beint heim
til Karin þegar hann kom þangað.
Þess í stað fékk hann sér herbergi
á gistihúsi en fór síðan til vopna-
sala og keypti sér riffil.
Oscar Hölblinger var tuttugu og
níu ára og hafði verið tíu ár til sjós
þegar hann kynntist Karin Rinnho-
fer. Þá var hún tuttugu og tveggja
ára. Hann sá hana fyrst þar sem
hún vann í þvottahúsi en þangað
kom hann með óhrein föt þegar
hann var í landi. Karin fannst hann
myndarlegur og leit svo á að hann
yrði góður eiginmaður.
Oscar leist sömuleiðs vel á Karin
og þau urðu afar ástfangin. Eftir
að þau höfðu þekkst í þrjá mánuði
gengu þau í hjónaband.
Brúðkaupsferðin
Eftir brúðkaupið héldu ungu
hjónin í langt ferðalag því að Oscar
hafði ákveðið að taka Karin með
sér á skipinu. í fyrstu gekk allt vel
en svo fór það að fara í taugamar
á Oscar aö skipsfélagar hans gáfu
Karin hýrt auga. Þá fór hann að
finna til ófrelsis því aö hann gat
ekki farið með félögunum í land á
kvöldin þegar þeir fóru að
skemmta sér, oft á stöðum sem
vafasamt orð fór af.
Loks fór svo að Oscar setti Karin
í land. Um hríð gekk allt vel. En
svo komu upp vandamál í sambúð-
inni og þau fóru vaxandi með tím-
anum. Oscar fór að efast um aö
Karin væri honum trú meðan hann
var á sjó og henni varð ljóst að
hann var sjúklega afbrýðisamur.
Karin. Oscar.
réttarsalnum.
Hann hringdi stöðugt til hennar
af skipinu, hvar sem það var statt,
eða þá úr landi þegar hann kom í
höfn. Ævinlega spurði hann hana
spjörunum úr um samband hennar
við annað fólk og oft spurði hann
hana beinlínis að því hvort hún
væri með öðrum mönnum. Hefði
mátt halda að það væri hún en
ekki hann sem legði það í vana sinn
að fara á staði þar sem fólk meö
vafasamt siðferði leitaði viðskipta-
vina.
„Lofaðu mér því"
Það var einkum þegar Oscar
haföi verið með öðrum konum,
ekki síst þeim sem seldu bhðu sína
í hafnarhverfum, að hann fann
þörf til að hringja í konu sína og
áminna hana um trúfesti. „Þú
verður að lofa mér því, Karin, að
vera ekki með öðrum mönnum,"
sagði hann oftar en einu sinni þeg-
ar þannig stóð á. Og í hvert sinn
hét hún honum því að vera hónum
trú. Loks var svo komiö aö henni
fannst eiginmaðurinn sem lítið
barn sem þyrfti stöðugt að fá um
það yfirlýsingar að hún elskaði
hann.
Karin haföi í fyrstu dálítið gaman
af þessum samtölum en þegar
henni varð ljóst að afbrýðisemi
hans var sjúkleg og að hann var
með þeim konum sem hugurinn
stóð til þegar hann var í erlendri
höfn fór hún að kvíða fyrir sím-
tölunum við hann.
„Ég á eiginmann sem er aldrei
heima,“ sagði Karin við vinkonur
sínar. „Það er í rauninni verra en
að vera ekkja því að þótt ég sitji
heima er ég alltaf sökuð um að
vera ótrú.“
Loks kom þar að Karin sótti um
skilnað, eins og fyrr segir. Henni
fannst hún of ung til að lifa á þenn-
an hátt. Hún sótti eyðublöð svo að
hún gæti fyllt þau út meðan Oscar
væri að heiman. Hann gæti svo
skrifaö undir þau þegar hann kæmi
og þá fengi hún skilnaðinn fyrr en
ella. Ástæðuna til þess að hún fór
fram á skilnað sagði hún vera
„langvarandi og djúpstæðan
ágreining".
Oscar leggur af stað
heim til sín
Karin fannst sér létt þegar hún
hafði fyllt út eyðublöðin. Nú þyrfti
hún aðeins að bíða eftir því að Osc-
ar kæmi heim og þá yrði vandi
hennar á enda. Aftur yrði hún
frjáls og gæti nú tekið að skipu-
leggja framtíðina, enda hafði hún
heitið sér því að hún skyldi fram-
vegis láta skynsemina ráða. Undir
niðri var Karin þó dálítið óstyrk.
Það var sem hún hefði aldrei sann-
færst um að Oscar væri alvara þeg-
ar hann talaði um að veita henni
skilnaöinn. Hún vissi þó ekki hvaö
hann haföi í huga.
Þegar Oscar Hölbhnger var kom-
inn til Vínarborgar og hafði verið
Ritfillinn.
Skotgat á sjúkrabilnum.
í gistihúsinu í allnokkum tíma
haföi hann ákveðið hvernig hann
ætlaði að ráða Karin af dögum. Og
daginn sem hún hefði átt von á
honum, hefði hann ekki farið af
skipinu í Hong Kong, fór hann af
gistihúsinu og fékk sér hádegismat
í veitingahúsi skammt frá íbúð
þeirra hjóna. Á meðan hann sat að
snæðingi sat Karin heima hjá sér
með tveimur vinkonum sínum því
að hún hafði komist að því að hún
hefði ekki hugrekki til aö mæta
Oscari ein.
Vinkonurnar þijár höföu setið
um hríð og spjallað saman þegar
Oscar Hölbhnger lauk við hádegis-
matinn sinn, greiddi reikninginn,
stóð á*fætur og lagði af stað heim
til Karin.
Skothríðin
Með riffilinn í umbúðum, sem
duldu innihaldiö, gekk hann að
húsinu sem þau hjón bjuggu í.
Hann haföi lykil en kaus að nota
hann ekki. Þess í stað hringdi hann
dyrabjöllunni. Karin, sem var orð-
in æði óstyrk þegar hér var komið,
fór til dyra. Hún hafði varla opnað
þær þegar vinkonur hennar tvær
heyrðu skelfingaróp hennar. Um
leið ruddist Oscar inn með riffilinn
í höndunum.
Karin hljóp nú inn í íbúðina eins
hratt og hún gat og tók stefnuna á
bakdyrnar, umlukin kúlnaregni úr
hríðskotariffiinum. Hún fékk kúlu
í handlegginn og aðra í bakið en
vinkonum hennar tveimur tókst
aö komast út ómeiddar.
Oscar Hölblinger stýrimaður
hafði þó ekki hugsað sér að þær
slyppu svo létt. Hann hljóp á eftir
þeim út á götuna. Þá hélt hann að
Karin heföi líka komist undan og
vissi ekki að hún lá særð úti í
garði. Vinkonurnar tvær komust
hins vegar í almenningssíma og
hringdu á sjúkrabíl.
Oscar var afar reiður yfir því að
Karin skyldi hafa komist undan.
Og það skyldi ekki fara fram hjá
neinum. Þegar sjúkrabílhnn kom
fór hann því að skjóta á hann og
skelfdur læknir og tvær hjúkrun-
arkonur urðu að kasta sér á bílgólf-
ið til að komast hjá því að verða
fyrir skotum. Fyrir það sem síðar
var nefnt kraftaverk sluppu þau
öll þrjú ómeidd.
Leikslok
Lögreglan haföi nú verið kvödd
til og þegar hún kom hörfaði Oscar
inn í íbúð þeirra hjóna og skaut á
alla sem reyndu að koma nærri
henni. Þá vissi hann enn ekki að
kona hans lá særð úti í garöi og
leikur enginn vafi á að það varð
henni til lífs.
Þegar ljóst varð að lögreglunni
tækist ekki að koma vitinu fyrir
Oscar var haft samband við náinn
vin hans sem gat að lokum talið
hann á aö kasta frá sér vopninu og
gefa sig fram. Kom hann með hend-
ur fyrir ofan höfuð út úr íbúðinni.
Þegar Oscar Hölblinger stóð í
réttinum og skyldi svara til saka
fyrir það sem hann hafði gert kom
það honum greinilega á óvart að
kona hans, sem hann var meðal
annars ákærður fyrir aö hafa ætlað
sér að ráöa af dögum, skyldi ekki
vera í réttarsalnum.
Karin hafði hins vegar rætt við
yfirvöldin áður en til réttarhald-
anna kom og farið fram á að sér
yrði hlíft við því að vera viðstödd.
Bar hún við hræðslu og þótti ljóst
að hún segði satt. Ástand hennar
eftir atburðinn var slíkt að í hvert
sinn sem hún heyröi nafn Oscars
nefnt fór um hana alla skjálfti sem
hún réð ekki við.
Vöm Oscars var aðallega í því
fólgin að segja að það sem hann
hefði gert hefði hann gert vegna
brennandi ástar á konu sinni.
Réttarhöldin fengu nokkuð sér-
stakan endi því dómurinn yfir Osc-
ari Hölblinger varð ekki eins þung-
ur og sumir höföu látið sér til hug-
ar koma. Hann var dæmdur til
þriggja ára dvaiar og meðferðar á
geðsjúkrahúsi. Var ljóst að í lok
þess tíma fengi hann frelsið aftur.
Karin fékk enn eitt skjálftakastið
þegar hún heyrði hver dómurinn
hafði orðiö. Hún virtist skelfd yfir
að Oscar, eiginmaðurinn afbrýði-
sami og ofstopafulli, sem haföi ætl-
að stytta henni og vinkonum henn-
ar aldur, skyldi sleppa með svo létt-
an dóm. „Það hefði átt aö loka hann
inni til æviloka," sagði Karin. „Nú
fær hann frelsið aftur og getur far-
ið að eitra líf annarra."