Dagblaðið Vísir - DV - 31.10.1992, Side 9

LAUGARDAGUR 31. OKTÓBER 1992.
9
pv_______Vísnaþáttur
Aðhitta
nagla á
höfuðið
Fyrir allmörgum árum annaðist
hinn landskunni hagyrðingur og
gamanvísnahöfundur, Guðmund-
ur Sigurðsson, kveðskaparþátt í
Ríkisútvarpinu. Hann fékk sér til
fulltingis nokkra snjalla hagyrð-
inga, þar á meðal Stein Steinarr,
Karl ísfeld og Helga Sæmundsson.
Einnig komu þar við sögu sjálfboö-
aliðar, sem sendu vísu og ,vísu, oft
og einatt nokkurt skens um snill-
ingana í vísnaþættinum. Skúli
Benediktsson, frá Efra-Núpi í Mið-
firði, sem var þá kennari í Ólafs-
vík, skrifaði snillingunum bréf og
bar við getuleysi sínu til skáldskap-
ar. Guðmundur svaraði honum
þannig:
Orðsins gandur ekki snar
er að vanda staður.
Heilagur andi ekki var
okkar bandamaður.
Skúli svaraði með eftirfarandi
vísu þar sem hann vék að stjórn-
málaástandinu í von um að finna
snöggan blett á snillingunum:
Enn er vandinn kratakyns,
klíkustand og daður,
spilltur andi íhaldsins
er þeim bandamaður.
Guðmundur svaraði honum með
þessari vísu:
Við íhalds kórbak kratar sofna
og kúra þar til frambúðar,
en framsókn hyggur helst aö
stofna
til hneykslanlegrar sambúðar.
Þetta mun hafa verið á tímum
viðreisnarstjómarinnar en þegar
henni var komið á var kveðiö (höf-
undur ókunnur):
Hjónaband er háskagarn,
hæpið lán og gaman
þeim, sem óvart áttu barn
og urðu aö taka saman.
En það var löngu seinna, nánar
tiltekiö þegar Gunnar Thoroddsen
stofnaði sína stjóm, að Sigursteinn
Hersveinsson, rafeindavirkja-
meistari og kennari, sagöi: „í tilefni
Vísnaþáttur
af nýrri stjórnarstefnu, viðbrögð-
um og umræðum um hana datt
mér í hug eftirfarandi:
Að hitta nagla á höfuðið
er heiður fyrir hvem einn smiö,
en oft rekst naglinn utan við
eða heykist bara.
Svo vill líka um stjórnarstefnur
fara.
Samt óskar maður þess að nýja
stjómin haldi stefnu sinni og þeir
sem hafa rekið hana saman hafi
hitt naglann á höfuðið."
Þegar Björn Pálsson hafði fellt
Jón Pálmason á Akri í alþingis-
kosningum og tekið sæti á Alþingi
í hans stað var gengi íslensku krón-
unnar fellt. Á sama tíma stóð Björn
í hinu fræga Skjónumáli. Jón, sem
var þá nær áttræður, kvað af þessu
tillefni:
Þingið er við þekkta tjörn,
þar er lækkaö gengi.
Skyldi gamli Skjónu-Björn
skreyta staðinn lengi?
Um sjálft Alþingi kvað Jón:
Þingsins valda þungt er loft,
þrútin alda og raki;
þræðir kaldir þekkjast oft
þar að tjaldabaki.
Allmörgum árum áður kvað Jón
Arason, verkamaður í Reykjavík,
svo um þingið:
Hér er sálin hroka klædd,
hér eru öflin verstu.
Hér eru málin mikið rædd,
minna af viti en festu.
Og löngu áður, eða á árinu 1925,
orti Páll J. Árdal, skáld og kennari
á Akureyri:
Þeir sem minnsta þekking hafa
þykjast vita mest.
Þjóð að stjóma er þeirra krafa.
Þar af heimskan sést.
En fari svo kann það naumast
„góðri lukku að stýra“, að minnsta
kosti mætti ætla að Jóni S. Berg-
mann hafi fundist það er hann
kvað:
Aldrei frelsisskúma skraf
skapar menning vígi,
meðan hugur heimskast af
hatri og flokkalygi.
En hverfum aftur til nútímans.
Það fór ekki fram hjá neinum aö
þegar Jón Baldvin Hannibalsson
klofaði milli kjördæma á sínum
tíma og hélt þrumuræður yfir
háttvirtum kjósendum með þeim
árangri að skoðanakannanir urðu
Aiþýðuflokknum mjög hagstæðar
og var nýkjömi formaðurinn að
vonum alldijúgur ytir því. Þá kvað
Böðvar Guðlaugsson:
Nú er kátt í koti hjá
Krötum hér á Fróni.
En ætli þeir lifi lengi á
loftinu í honum Jóni?
Ingvar Gíslason, fyrrverandi al-
þingismaður, orti svo um stjórn-
málin í gamni og alvöm:
Ýtni, frekja, pot og pex,
pukur, flím og slaður,
skens og hæðni, rag og rex,
rógur, lygi, þvaður.
Það er víst nokkuð útbreiddur
siður að hallmæla stjórnmála-
mönnum, sem em á öndverðum
meiði við mann sjálfan, og oft óm-
aklega. Steinbjöm Jónsson frá
Háafelli í Hvítársíðu, bóndi á
Syðri-Völlum í V.-Hún., tók upp
hanskann fyrir einn slíkan:
Verkamestur hefur hann
hlotið verstu skeyti.
Þann ég bestan þekkti mann
þó, að flestu leyti.
Og eftir að hafa hugleitt það sem
skráð er hér að framan kemst mað-
ur ekki hjá því að taka undir orð
Bjama Jónssonar frá Gröf um
Þingmessuna:
í kirkjunni prestur var settur á
svið,
aö signa og blessa vort þing-
mannalið,
en þegar hann sá hina syndugu
hjörð,
hann sagði: guð hjálpi þér,
íslenskajörð.
Torfi Jónsson