Dagblaðið Vísir - DV - 30.10.1993, Blaðsíða 26

26
LAUGARDAGUR 30. OKTÓBER 1993
Brot úr kafla bókarinnar Ég, Tina, ævisögu Tinu Tumer:
í fjötrum hjá ofstopa-
manni og sadista
Tina Turner hefur verið kölluð amma rokksins. Hún hefur átt marga sigra á sviðinu en einkalífið hefur verið hrein
martröð.
Árið 1967 var ár skynörvandi tón-
listar - sýrutónlistarinnar. The
Beatles, Stones, the Strawberry Al-
arm Clock - allar komust þær í efsta
sæti popplistanna í Bandaríkjunum
með lög sem höfðu á sér ofskynjun-
arblæ. Meira að segja the Supremes
komust á toppinn með lag sem nefnt
var samkvæmt tíðarandanum: The
Happening. En fyrir Ike og Tinu
Turner var árið 1967 sami grautur í
sömu skál: Ekkert lag komst inn á
popplistana.
The Revue hélt áfram að ferðast
og peningarnir héldu áfram að
streyma inn. Ekkert breyttist - nema
staða Tinu í fjölmiölum. í kjölfar
River Deep fóru þeir blaðamenn sem
eitthvert vit höfðu á tónlist að líta á
Tinu sem hinn ómissandi helming
dúettsins Ikes og Tinu Turner. Ike
gerði sér grein fyrir þessu og varð
lítt kátur við. En hann hafði sjálfur
valið að vera í bakgrunninum og ef
Tina ætlaði að láta rugla sig í ríminu
við þessa óvæntu athygli - ja, Ike
leiddi henni skýrt fyrir sjónir að það
borgaði sig aö hugsa sig um tvisvar
áður en hún gerði eitthvað í fljót-
fæmi. Ike hélt hins vegar uppteknum
hætti með hjákonur sínar og partí-
herbergi og gerði sér enga grein fyrir
að þohnmæði Tinu gagnvart fram-
ferði hans minnkaði stöðugt.
Hjákonan
bjó hjá þeim
TINA: Ég margsagði Ike að það
eina sem ég þyldi ekki væri ef hann
kæmi heim til okkar með hjákonur
sínar. Nú, hann braut þá reglu
reyndar með Gloriu Garcia. Og eftir
það gekk hann fulllangt þegar hann
kom með Ann Cain og útbjó handa
henni sérstakt herbergi í húsinu.
Einn daginn sendi hann mig í stór-
markaðinn af einhverri ástæðu - ein-
hverri undarlegri ástæðu, virtist
mér. Ég hef alltaf haft gott innsæi
og ég vissi að eitthvað var í aðsigi.
Ég fór og flýtti mér að kaupa það sem
hann vantaði. Ég kom aftur heim og
fór mjög hljóðlega. Ég læddist bak-
dyramegin inn og gekk inn í svefn-
herbergið - og þar voru þau, Ike og
Ann. Aaah.'Þ au voru ekki einu sinni
í rúminu. Það var svolítil klámstund
hjá þeim! Ike dauðbrá. Ég held að
enginn hafi komið að honum í þess-
ari aðstöðu fyrr. Ég sagði ekki orð.
Það hnussaði bara í mér. Síðan fór
ég og faldi mig hinum megin í hús-
inu. Ike hélt að ég hefði farið eitthvað
út svo að hann snaraðist í fótin og
fór að leita að mér. Eftir að hann kom
aftur heim gekk ég inn í stofu og
sagði honum að Ann gæti ekki búið
í húsinu lengur. Ég býst við að hann
hafl gert sér grein fyrir aö best væri
að flytja hana í burtu því aö hann lét
hana hafa sína eigin íbúð í nágrenn-
inu. Þegar hér var komið sögu var
ég búin að fá mig fullsadda á Ann.
Dag nokkurn kom ég heim og þá var
hún þar; lét eins og ekkert hefði
ískorist. Sko, ég get verið skapheit
ef því er að skipta og ég náði mér í
hamar og ætlaði að drepa bannsetta
tæfuna. Það eina sem kom í veg fyrir
það var að ég var í inniskóm. Ég rann
stöðugt á þeim á hálu gólfinu. Ég
greip til stelpunnar og veifaði hamr-
inum en rann stöðugt til. Þá kom Ike
og gekk á milli okkar.
Konur hrifust af Ike
Eftir þetta reyndi hann enn minna
að fara í launkofa með kvensemina.
Hann kunni ekki að skammast sín.
Og konur voru hrifnar af honum því
að hann var örlátur. Hann færði
þeim gjafir, borgaði jafnvel fyrir þær
húsaleiguna. Og hann var sífellt að
þreifa fyrir sér. Stundum þegar við
vorum öll baksviðs leit ég kannski
sem snöggvast i spegilinn og þá sá
ég hann standa hjá eiginkonu ein-
hvers hljóðfæraleikarans og segja
sem svo: „Mig langar í bólið með
þér.“ Smám saman komst ég að því
að þegar eiginkonurnar komu til að
hitta hljóðfæraleikarana á hljóm-
leikaferðunum fóru þær ekki alltaf
heim þótt þær segðu mönnum sín
um það. Ike átti það til að koma þess-
um konum einhvers staðar fyrir á
hóteh og láta þær bíða þar eftir sér.
Að hugsa sér - eiginkonur hans eigin
hljóðfæraleikara! Síðan kom að því
að ég fór að sjá hlutina með eigin
augum; hætti að heyra bara um þá.
Þetta líf mitt var ömurlegt. Fyrst
hugsaði ég með mér: „Æ, Ike er eigin-
maður minn og við eigum hóp af
börnum. Ég ætla að skapa okkur
gott og hamingjuríkt heimili." Og nú
sat ég í sjálfheldu hjá þessum of-
stopamanni og sadista, sneypt og
með öllu vonlaus um að hagur minn
batnaði. Loks gerðist það dag einn
að ég kom að Ike og Ann Thomas í
dagstofunni. Þá gaf ég endanlega upp
alla von. Ég vissi að þessari niður-
lægingu myndi aldrei linna. Mér leið
orðið svo ömurlega, var svo dauð-
um, ike Turner, á sviði skömmu fyr-
ir 1970. Hann misþyrmdi hennar
bæöi andlega og líkamlega.
þreytt á öllu saman - og eins óham-
ingjusöm og nokkur getur orðið.
Fékk aldrei krónu
Ég hafði raunar einu sinni reynt
að fara frá Ike - nokkrum árum áð-
ur. Það var allt út af hárkollu sem
ég vildi eignast en Ike vildi ekki
kaupa handa mér. En svo fór hann
og keypti eitthvað fyrir eina af Ikett-
unum. Ég móðgaðist svo að ég fór
og keypti hárkolluna sjálf. Það var
ekki eins einfalt mál og að segja það.
Ike vildi nefnilega aldrei láta mig
hafa neina peninga. Einu sinni hafði
ég beðið hann um fimm dollara á
viku í vasapeninga - htla fimm doll-
ara - en hann neitaði mér um þá.
Ég varð því brátt leikin í aö hnupla
mér seðh og seðh úr stærðar vöndli
sem hann gekk með í vasanum og
veifaði framan í fólk. Ég kippti bara
nokkrum seðlum úr miðjum bunk-
anum svo að hann tók ekki eftir
neinu. Þannig fékk ég sem sagt pen-
inga og ég fór og keypti hárkolluna
sem mig langaði í. Ég hélt satt að
segja að honum væri alveg sama. En
hann tók mig og barði mig og þá fór
ég frá honum í fyrsta skipti. Ég fékk
lánaða peninga hjá stelpunum í
Ikettunum og systur minni og síðan
tók ég áætlunarbhinn til St. Louis,
til mömmu. Ike hafði uppi á bílnum,
gat náð við hann talstöðvarsambandi
- ég hefði átt að vita að hann gat
gert eitthvað þess háttar. Ég var sof-
andi í sæti mínu og vaknaöi við tor-'
kennilegt hljóð. Einhver bankaði á
gluggann. Ég settist upp og - aaaah!
- þarna var hann.
Lamin með
vírherðatré
Ég varð að fara út úr áætlunarbíln-
um og hann ók mér heim aftur. Ég
man að þetta var í fyrsta skipti sem
ég fékk að kenna á vírherðatrjánum.
Hann sagði að ég væri að reyna að
eyðileggja líf sitt, ég væri ekkert
skárri en allir hinir, allir hljóðfæra-
leikararnir sem höfðu farið frá hon-
um. Og þegar viö komum í svefnher-
bergið okkar barði hann mig með
þessu vírher-ðatré sínu sem hann var
búinn að snúa upp á - það var í fyrsta
skipti sem ég fékk að kynnast þeim.
Þetta var eins og í hryllingsmynd.
Já, það var rétt lýsing á lífi mínu
eins og það var orðið: hryllingsmynd
- en ekkert hlé.
Jú, kannski eitt. Næstum því. Það
gerðist í eitt skipti að öll hljómsveitin
fór frá okkur. Þá var Ike búinn að
koma sér illa við alla. Ég var sú eina
sem stóð með honum og hann tók
ekki einu sinni eftir því. Jæja, við
urðum að ráða alveg nýja hljómsveit
og nýju liðsmennirnir voru allt öðru-
vísi en tónlistarmennimir sem Ike
var vanur að vinna með. Venjulega
safnaði hann í kringum sig spilurum
af götunni - alltaf góðum hljóðfæra-
leikurum en mönnum með svipaðan
bakgrunn og hann átti sjálfur. En
þessir nýju strákar voru af allt öðr-
um toga spunnir, úr hærri stétt en
hinir - svartir menntamenn, tónlist-
armenn sem gátu lesið nótur. Þetta
var nokkuð sem við höfðum ekki
kynnst áður. Meðan Ike var að safna
saman í hljómsveitina fékk hann
hljóðfæraleikarana til að koma heim
í hæfnispróf. Einn daginn var bjöll-
unni hringt. Ég fór til dyra og fyrir
utan stóð bráðmyndarlegur maður.
Ekki einungis bráðmyndarlegur.
Hann hafði ýmislegt fleira við sig
líka. Hjartaö í mér fór að slá hraðar,
rétt eins og þegar ég sá Harry Taylor
fyrst í gamla daga. Mér leist vel á
allt í fari þessa manns: göngulagið,
hendur hans, fætur, fatasmekk. Ég
mældi hann út á sekúndu og ég varð
rennblaut í lófunum. Ég sagði:
„Gerðu svo vel, komdu inn.“
Skotin í
saxófónlei karanum
Hann hét Johnny Williams og hann
lék á baríton-saxófón. Viö þrjú sett-
umst kringum borð og spjölluðum
saman. Johnny las bækur, stundaði
jóga og hugsaði um heilsuna. Og
hann var prúðmenni. Ég held að Ike
hafi hlotiö aö gera sér grein fyrir þvi
þarna við borðið að eitthvað small
saman milli okkar. Hann var ná-
kvæmlega mín manngerð, kurteis,
ljós á húð - rétt eins og Harry Taylor
og vinir hans í Brownsville. Nú,
Johnny þáði starfið og allt í einu
hafði ég eitthvað til að hlakka til á
hverju kvöldi - einhvern sem ferðað-
ist með okkur og mér líkaði virkilega
vel viö.
Það gerðist aldrei neitt milli okkar
en öllum varð það fljótlega ljóst að
mér leist vel á hann. Við heyrðum
alltaf þegar hann hitaði hljóðfærið
upp - spilaöi da-duh-duhhh - og fljót-
lega fóru stplpurnar að kalla mig
„Duh-Duh“. Ég sagði Ike meira að
segja frá þessu einn daginn - Cheeri-
osiö hlýtur að hafa farið svona vel í
mig um morguninn - ég sagði: „Ég
er virkilega hrifin af barítonspilar-
anum.“ Ég bjóst ekki við að Ike kippti
sér neitt upp við þetta og fyrst í staö
gerði hann það ekki. En eftir nokk-
um tíma gerði ég mér grein fyrir að
mér var virkilega vel við manninn
og þá fór Ike að láta mig kenna á
því. Meiri barsmíðar. Mér var svo
sem sama. Mér fannst hálfpartinn