Dagblaðið Vísir - DV - 05.03.1994, Blaðsíða 15

LAUGARDAGUR 5. MARS 1994
15
Skíðaganga karla

"X
'-CSfcC
Nú að loknum vetrarólympíu-
leikunum í Lillehammer er ég upp-
fullur af áhuga á vetraríþróttum.
Það er ekki nóg með að ég hafi
áhugann heldur sýni ég hann í
verki. Það er meira en segja má um
marga félaga mína sem eru áhuga-
menn um knattspymu en ná aldrei
lengra í iðkun en hggja í sófanum
og horfa á leiki í ensku deilda-
keppninni.
Eftir frammistöðu landa minna í
Noregi hefur meira að segja hvarfl-
að að mér að hefja skíðaæfingar og
keppa fyrir hönd þjóðar minnar á
næstu leikum. Þeir verða í Japan,
ef ég man rétt. Ég hugsa með sjálf-
um mér að ég geti ekki síður staðið
mig en þeir sem keppt hafa á skíð-
um á ólympíuleikum fyrir mína
hönd og þjóðarinnar. Æskilegast
væri auðvitað að komast á keppnis-
stað en fá ekki að taka þátt þar sem
sannað þætti að ég væri ekki meðal
500 bestu skíðamanna heims. Það
veit ég að auðvelt verður að sanna.
Fararstjórahæfi-
leikar
Fái ég ekki að taka þátt sem kepp-
andi gæti ég hugsað mér að verða
fararstjóri. Það kom nefnilega í ljós
um síðustu helgi að ég hef góða
fararstjórahæfiieika. Síðasta dag
vetrarólympíuleikanna gerði góð-
viðri hérlendis. Á öllum útvarps-
stöðvum mæltu þuhr mjög með
skíðaiðkan í Bláfiöhum, Skálafelli
og á Hengilssvæðinu. Ég lét ekki
segja mér þetta tvisvar og gróf upp
gönguskíðin góðu sem ég keypti á
útsölu fyrir nokkrum misserum.
Ég viðurkenni að ég hef ekki not-
aö þau sem skyldi. Þó hef ég oftar
en einu sinni spennt á mig prikin
og gengið í Fossvogsdalnum. Þar
er hætta htil fyrir byijendur.
Tvisvar hef ég einnig farið með
skíðin í Bláfiöll en minna varð úr
göngu en ætlað var vegna þess hve
skyggni var htið. Ég þoröi ekki að
sleppa skíðaskálanum úr augsýn,
minnugur sagna um menn á Blá-
fiahasvæðinu sem týndust og fund-
ust aldrei eða komu fram viðs veg-
ar á Suðurlandi nokkrum dögum
síðar.
í þessari laugardagsblíðu var þó
lítil hætta á aö vihast. Ég stakk því
skiðunum inn í bíl og fann til skíða-
skóna sem ég keypti líka á útsöl-
unni góðu um árið. Konan, sem er
á bandi Egils á Seljavöhum, tók
fram flatkökur og hangikjöt ef við
yrðum svöng í fiahaloftinu. Fyrir
utan gönguæfingar mínar átti fiög-
urra ára dóttir okkar að prófa nýju
skíðin sem við gáfum henni í jóla-
gjöf. Hún var því full tílhlökkunar,
ekki síður en göngugarpurinn, fað-
ir hennar.
Síðan brunuðum við í fiölhn á
okkar fiaUabíl. Þegar þangað kom
var glatt á hjaUa, fiölmenni og
veðrið eins og maður sér á auglýs-
ingamyndum frá skíðasvæðum í
Sviss og Austurríki. Móðirin setti
dóttur sína í nýju skíðaskóna og
bað mig að rétta sér jólaskíðin þar
sem ég stóð aftan við fiaUabílinn.
„Hvar eru þau?“ spurði ég saklaus
eins og engUl. „Þar sem þú settir
þau,“ sagði konan með ískaldri ró.
„Ég náði bara í mín skíði," sagði
ég og var enn sakleysið uppmálað.
Ég var þó smám saman að átta mig
á stöðunni og leið, að ég held, svip-
að og forystumanni skíðahreyfing-
arinnar sem kominn er á ólympíu-
leika með sína menn en uppgötvar
að hann hefur gleymt skíðunum
heima. Á þessari tilfmningu er tíl-
gáta mín um fararstjórahæfileika
mína byggð.
Hlutverk karla
Konan var svo hissa að fyrst í
stað mátti hún ei mæla. Síðan sagði
hún mér að ég, hkt og flestir kyn-
bræður mínir, hefði tíltölulega htið
hlutverk í lífinu en lágmark væri
þó að ég gæti borið af sjálfsdáðum
tvenn skiði út í bíl. Ég reyndi ekki
að verja hið sterka kyn en bauðst
til að skreppa í bæinn eftir skíðun-
um. Það var afþakkað.
Ástandið batnaði svolítið þegar
við höfðum fengið okkur flatkök-
urnar og hangikjötið en gönguskíð-
in lét ég óhreyfð í bílnum. Við fór-
um fytr heim en ætlað hafði verið.
Undarleg tortryggni
En ekki var öll nótt úti. Næsta
dag var nefnilega sama blíðviðrið.
Við ákváðum því að endurtaka
leikinn. Nú sá betri helmingurinn
tíl þess að ég setti skíði bamsins út
í bU. Hún var sérkennilega tor-
tryggin á undirbúning minn. Ég lét
það ekki á mig fá og kallaði mína
menn í fiaUabíhnn og ók af stað.
Sem sannur Kópavogsbúi fór ég
að Breiðabliksskálanum í Bláfiöh-
um. Allur búnaður var nú með og
menn því kátir og glaðir. Móðir og
barn fóm að æfa sig í brekku við
bamalyftuna en ég spennti á mig
gönguskíðin og hélt til fialla. Veðrið
var frábært og skyggni ótakmark-
að þannig að engin hætta var á að
ég týndist. Þaö var fagnaðarefni því
ég get ekki hugsað mér að láta
björgunarsveitir leita að mér og
þurfa svo að svara fyrir gerðir min-
ar fyrir framan suðandi myndavél-
ar.
Kappsamur
göngu-
maður
Það var harðfenni og mér miðaði
strax vel. Göngubrautin var nokk-
uð á fótinn. Fjöldi manna gekk
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
fréttastjóri
sömu braut og ég, enda höfðu Blá-
fiaUastarfsmenn troðið þessa fínu
tvöfóldu göngubraut. Það átti eftir
að koma sér vel að hafa vinstri „ak-
rein“ því svo var ég kappsamur við
gönguna að ég tók fram úr fiölda
fólks. Mest var það að vísu fullorð-
ið fólk eða foreldrar sem drógu
börn sín á sleðum eða þotum.
Ég ætlaði raunar að fara stuttan
hring, svona í fyrsta skipti, en
keppnisskapið sagði tU sín. Eg hitn-
aði vel á göngunni en blés vart úr
nös. Þaö kom mér líka á óvart því
leikfimi hef ég ekki stundað að
gagni síðan í Réttó í gamla daga. í
brekku þar sem margið áðu sá ég
merki um að ég hefði gengið hálfan
þriðja kílómetra. Þetta var per-
sónulegt met. Ég þaut fram hjá
áningarstaðnum. Leit raunar frem-
ur niður á þá sem hvíldu eftir svo
stuttan spöl. Það er að vísu ofmælt
að ég hafi þotið. Þetta var heldur á
fótinn og ég sá að ég hafði verið
hálftíma að ná þessu marki. Hrað-
inn á mér var því ekki méiri en á
fótgangandi manni.
Litið yfir Suðurland
Langt fram undan mátti greina
tvo hóla sem virtust standa hæst í
landslaginu. Ég ákvað að taka
stefnuna þangað þótt freistandi
væri aö svindla og fara yfir á
göngubraut sem lá til baka. Ég
stóðst freistinguna. Nokkur hundr-
uð metra fyrir framan mig sá ég
rauöklæddan skíðamann. Ég ákvað
að verða á undan honum að hólun-
um. Ég færði mig yfir á vinstri
braut og skíöaði ákaflega. Hjón,
sem á undan mér voru, líktust helst
stöðum hestum þegar ég geystist
fram úr. í miöri brekkunni náði ég
rauðklædda skíðamanninum. Ég
sá, mér til nokkurrar hrellingar,
að þetta var ekki keppnismaður á
skíðum heldur kona á efri árum.
Ég skildi hana eftir í brekkunni.
Við hólana var hópur af fólki sem
sat og naut útsýnis. Það var að
sönnu stórfenglegt. Ég sá yfir Suð-
urland, niður til Þorlákshafnar og
gott ef Hekla gamla birtist ekki
þarna í allri sinni dýrð. Sumir
drukku kakó og borðuðu brauð.
Flestir voru með bakpoka með ein-
hverju góðgæti í ogþeir náttúruleg-
ustu nöguðu epli. Eg var ekki með
neitt enda vissi ég ekki að þessi
hringur væri svo langur að menn
nestuðu sig fyrir gönguna.
Hallar undan fæti
Ég stoppaði stutt. Ég kærði mig
ekki um að þeir sem ég tók fram úr
í brekkunni kæmust fram fyrir mig
á ný. En nú versnaði í því. Það fór
að halla undan fæti. Ég var tiltölu-
lega öruggur með mig upp í móti
en kupni lítt að renna mér niður
brekkur á gönguskíðum. Það vant-
ar alla stálkanta á þessi prik og ég
viðurkenni að ég hafði litla stjórn
á hlutunum á niðurleið. Sérstak-
lega var ein brekkan erfið. Ég
reyndi að fara út úr brautinni og
setti mig í svigstellingar. Ég var
aldrei sterkur í svigi á svigskíöum
og því síður á gönguskíðum. Neðst
í brekkunni lét ég mig þó vaða og
lifði það af.
Nokkru síðar heyrði ég þyt nokk-
um og um leið skaust fram úr mér
skíöamaður sem skautaði á skíðun-
um. Þessa tækni ræð ég ekki við
og það varð til þess að skautamann-
inn missti ég langt fram úr mér.
Ég fór að efast um að ég kæmist til
Japans sem fulltrúi þjóðar minnar
og stytti mér leið, svindlaði og fór
ekki allan hringinn. Það var
kannski eins gott því ég rann skeið-
ið á hvorki meira né minna en
þremur tímum.
Konan var orðin undrandi á fiar-
vistinni og taldi víst að kalla yrði
út björgunarsveitir til aö finna
kappann. Aö auki var göngugarp-
urinn með bíllyklana í vasanum
þannig að aðrir gátu ekki einu sinni
stytt sér biðina með því aö raða í
sig landbúnaðarafurðum. Konan
varð því að kaupa prinspóló enda
flokkast það víst undir landbúnað-
arafurðir samkvæmt síðustu skil-
greiningu.
Vantrúuð kona
Ég sagði konunni að ég hefði tek-
ið þátt í skíðagöngu karla með
frjálsri aðferð. Ég var ekki viss
hvort ég hefði gengið 18 eöa 30 kíló-
metra en kaffi hefði ég þegið hjá
bæjarstjóranum í Þorlákshöfn.
Hún trúði mér ekki.
Þegar í bæinn kom spurði ég
skíðagarp hvursu langur þessi Blá-
fiallahringur væri. Hann sagði mér
að hann væri 10 kílómetrar, fyrir
utan það að ég stytti mér leið. Ég
hef því ekki treyst mér til að reikna
út meðalhraða minn þessa þrjá
tíma. Ég óttast samt að hann dugi
ekki til þess að ná ólympíulág-
marki.
Ég verð víst aö sætta mig viö það
að enda sem fararstjóri.