Dagur - 24.12.1948, Qupperneq 28

28
JÖLABLAÐ DAGS
AULA-BARÐUR
Ævintýri frá Englandi
T;.irm sinni var fátæk kona, sem
átti sér einn son, er Bárður Iiét. —
Bárður gerði ekkert allan daginn,
en sitja við arininn og horla á móð-
ur sína spinna. Einu sinni sagði
móðir lians við hann: „Farðu nú út,
BárðUr minn, og reyndu að íá eitt-
ú'að að gera, því að annars deyjum
ð úr sulti og vesaldómi."
Eftir mikið vol og væl, fór Bárðv
- af stað í leit að vinnu. Hann réði
sig að lokum hjá bónda einum til
þess að gæta fjár. Þegar kvcil.d var
komið, gaf' bóndinn honum eina
krcinu í kauj), og Bárður hélt af stað
heimleiðis. En þegar heini kom, var
krónan horfin. Bárður hatði týnt
henni á leiðinni.
„Ottalegur auli ertu,“ sagði
móðir hans. „Þú hefðir átt að setja
krónuna í vasa þinn.“
„Eg skal gera það næst,“ sagði
'Aula-Bárður.
Daginn el'tir vann Bárður hjá
mjólkurscilumanni, sem gaf honum
pott al mjólk að launum. Bárður
mundi nú eftir því, sem móðir hans
hafði sagt honum og lét j)\í mjólk-
urkrúsina í vasa sinn. Þegar lieim
kom hal'ði öll mjólkin skvettzl. upp
úr krtisinni.
„Mikill bjálfi geturðu verið,“
hrcjpaði móðir lians. „Auðvitað átt-
irðu að bera mjólkur-krúsina á
höfðinu."
„Eg skal gera það næst,“ sagði
Aula-Bárður.
Þegar Bárður hafði unnið Jjrjá
daga hjá mjcilkursölumanninum,
fékk hann stóran og góðan mysuost
að launujn. Bárður mundi nú eftir
fyrirmælum móður sinnar og setti
j)ví ostinn á höfuð sér. En af ])\'í að
mjög var heitt í veðri jrennan dag,
bráðnaði osturinn á leiðinni. Þegar
Bárður kcmi heim, var ekkert eftir
af ostinum nema skán í hárinu á
Bárði og svo hálfstorknaðar rákir
niður um hann allan.
„Þri ert meiri vandræða gemling-
urinn," sagði móðir hans, jægar
hún sá, hvað orðið var af ostinum.
„Þá verður nú lítið.til að borða í
kv.öld! Hvers vegna hélztu ekki á
ostinum?“
„F.g skal gera það næst,“ sagði
Bárður og verkaði af sér ostinn.
Bárður fch' ekki til mjctlkursölu-
mannsins aftur, en lekk vinnu hjá
bakaranum. Þar fékk hann stóran
kött að launum, og af því að Bárður
mundi \el eftir því, sem móðir hans
hafði sagt honum, reyndi hann að
halda varlega á kettinum. En kisa
vildi ekki láta l)eia sig. Hún vildi
reyna að losa sig og beit og klóraði
veslings Bárð, þangað til j>að
bhrcldi úr honum.
„Kjáninn ])inn,“ kjokraði mciðir
hver að iálma við lokuna á lmrð-
inni.
Hann íór ogópnaði, en hrökk til
baka, — við dyiakarminn studdist
maður, votur, háll nakinn og skjálf-
andi.
„Dic:k!“ hrcfpaði Gamli undr-
andi.
„Haltu þér saman, er drengur-
inn vaknaður?“ stundi Dick.
„Nei, en hvað á þetta að j)ýða?“
sagði Gamli og hirsti höfuðið skiln-
ingssl jór.
Dick staulaðist inn í húsið og
hneig niður á stól.
„Hérna er dálítið til drengsins,
— taktu það, eg get ekki----“ Dic:k
var náföjur og lá við yfit liði.
Ganili tók vaxdúkspakkann af
bakinu á Dick.
„Opnaðu hann fljótt.“
Gatnli opnaði pokann, í ltonum
voru nokkur fátækleg og klunnaleg
leikföng.
„Já, fátækleg eru þau, jiað veit
guð,“ stundi Dick, ,,en jietta var
jiað be/.ta, sem liægt var að fá 'í
bænutn. Taktu Jtau og settu ])au í
sokkana drengsins, og segðu hon-
um, — ja, segðu honum, að Kláus
hafi ekki gleymt litlum, góðum
dreng, þegar harin var á ferðirini
með jcilagjafirnar."
Já. ])annig kom Kláus í. litla kof-
ann gullnemaþoi'pinu. — jólaclags-
iriorguninn ranri upp yfir líæðir og
hcíla, rennblauta vegi og ósjálega
kofa.
En skærast og lengst dvaldi jxi
jólastjarnan ylir kofanum, j)ar seni
litli drengurinn sat undrandi með
leikföngin, sem Kláus hafði fært
honum.
(G. Sv. Jrýddi).