Dagur - 19.12.1951, Page 17

JÓLABLAÐDAGS
17
EVA (áköf): Já, bara við tvö. Það er svo fallegt úti á landi
núna. Haustlitir komnir á landslagið. Það var fallega gert
af foreldrum þínum að gefa okkur sumarbústaðinn sinn.
ADAM: Já, víst var það góð gjöf. En nú gengur þetta ekki
lengur — þakka þér fyrir kaffið. Eg er farinn. Eg tek að-
göngumiðana að leikhúsinu í leiðinni. Vona að við
skemmtum okkur þar.
EVA: Engin hætta á öðru, þegar við erum saman, hvað svo
sem gerizt á leiksviðinu. Augnablik, elskan mín, hvað
hefurðu sett í fallega, nýja bindið þitt?
ADAM: í bindið mitt?
EVA: Það er hindberjasulta. Það er ekkert. Komdu elskan
mín, svona, nú er það farið.
EVA: Bless, elskan mín, komdu fljótt aftur.
ADAM: Það geri eg áreiðanlega. Bless!
(Hurð er skellt. Dyrnar strax opnaðar aftur).
EVA (undrandi): Ástin mín, gleymdii'ðu einhvei'ju?
ADAM: Nei, en þú gleymdir — að kyssa mig!
EVA: Elsku vinui', gleymdi eg því, það var ljótt af mér, en
þú skalt ekki tapa á því. .. .
II. TILBRIGÐI.
Tuttugu árum seinna. (Adag og Eva sitja að moi'gunvei'ði).
ADAM: Viltu gjöra svo vel að rétta mér sykui'karið?
EVA (öi'g í skapi): Gjörðu svo vel. — Annars skil eg ekki
hvei-nig þú ferð að þola þetta sykurát. í fyi'sta lagi er syk-
laust kaffi miklu beti'a og í öðru lagi er sykur fitandi og
þú þolir það ekki. Sagði læknirinn ekki að þú þyrftir að
leggja af?
ADAM: Eg boi'ða það, sem mér sýnist. Hvei's vegna í ósköp-
unum skyldi eg svelta mig bara til þess að bæta fáeinum
árum við þetta vesæla líf? Annars held eg að fólk í gler-
húsi ætti að hafa hægt um sig.
EVA: Æi, góði, vei’tu ekki með þessa vatns-bi’andai'a.
(Þau eta þegjandi).
EVA: Hvei’s vegna lýkui'ðu ekki við hafragrautinn þinn
áður en þú byi jar á brauðinu og hindbei’jasultunni?
ADAM: Eg kom satt að segja ekki auga á grautinn sjálfan
fyrir eintómum kekkjum.
EVA: Já, eg hef stundum spui’t sjálfa mig að því, hvoi’t ver-
öldin mundi ekki skemmtilegri samastaður, ef hafragraut-
urinn æti alla leiðinlega eiginmenn einhvern morguninn í
stað þess að þeir belgi sig út af grautnum. Mikil heimska
var það, að hlaupa í þetta hjónaband.
ADAM: Já, það var satt. En eg var víst of skotinn í þér í þá
daga til þess að athuga hvaða skyssu maður var að gera.
Annars var það engan veginn eg, sem hljóp til að ki’júpa
fi-aman við pi-estinn ef eg man rétt.
EVA: Nei, auðvitað ekki, það hefur sjálfsagt verið eg, sem
gekk á eftir þér með grasið í skónum.
ADAM: Nei, nei. En músagildran hleypur ekki á eftir
músinni — en fangar hana samt.
EVA: Eg held að þú ættir að fai’a að komast af stað. Eg er
búin að fá nóg. ,±
ADAM: Eg hef nógan tíma. Reyndu að hemja taugarnar,‘r
kona góð.
EVA: Eg þekki engann þér líkan í því að hangsa heima
langt fram á morgun. Og auðvitað ætlai’ðu að fai'a að
kveikja í einum af þessum fúlu og andstyggilegu vindlum
þínum. Og eg þoli alls ekki tóbakslykt, en það er ekki
verið að taka tillit til mín.
ADAM (þögn): Eg var annars að hugsa um að við ættum að
fara út í sumai’bústað um helgina.
EVA: Út í sveit? Núna? Eg held þú sért eitthvað bilaður,
maður. Eg hef aldrei getað skilið, hvað það átti að þýða af
foieldi'um þínum að fara að gefa okkur þetta kofaræksni
á þessum líka stað. Annars förum við í leikhúsið í kvöld.
Eg er búin að bjóða Bergshjónunum með okkur og búin
að panta aðgöngumiða.
ADAM: Nú, nú, og hvað á að sjá, ef eg má spyx’ja.
EVA: Það er verið að sýna: „Einu sinni var.“
ADAM: Eg hef enga löngun til að sjá það.
EVA: Blessaður vei’tu ekki að leggja hart að þér mín vegna.
Eg hef ekki hugmynd um, hvort sonur þinn verður heima
í kvöld. En þú verður að sækja mig í leikhúsið. Sýningin
er búin klukkan ellefu, klukkan ellefu precís!
ADAM: Allt í lagi.
EVA: Hvað hefurðu sett í bindið þitt, maður?
ADAM: Eg sé ekkert.
EVA: Datt mér ekki í hug. Það er hindberjasulta. Eg veit
ekki hverju þú eit eiginlega líkui’. Bindið þitt lítur út eins
og matseðill á stói'u veitingahúsi. — Þar má sjá allt, sem
þú hefur borðað í heilan mánuð. Og svo held eg þú ættir
að fara í önnur föt. Þessi eru höi’mung að horfa á.
ADAM: Þetta ei’u nýju fötin mín, manneskja. Fékk þau frá
skraddaranum í gær.
EVA: Þai-na er þér lifandi lýst! Lætur sauma þér föt, sem
eru nákvæmléga eins og gömlu fötin, já, og öll önnur föt
sem eg hef séð þig í í 20 ár. Það er ekki von að maður
vari sig á þessu.
ADAM: Eg hef haft annað að hugsa um dagana en bi’otið í
buxunum mínum, skal eg segja þér. Eg er farinn, vertu
sæl.
EVA: Sæll. En þú nærð ekki í strætisvagninn.
(Hann fer. Hún andvai’par. Hann kemur aftur).
EVA: Hvaðernú?
ADAM: Eg gleymdi skjalatöskunni minni.
EVA: Hún liggur þarna í stólnum.
ADAM: Já, þakka þér fyi’ir, vertu sæl.
EVA: Já, vei’tu sæll. (Hurðinni er skellt á eftir honum).
Bara hann gleymi ekki að anda einhvei’n daginn. (Síminn
hi-ingir. — Öi’g í skapi): Hvað ætli nú sé á seiði. (Grípur
símann, enn öi’g í skapi): Halló!?
JÓHANN OTTÓ: Góðan daginn, elskan, þetta er Jóhann.
EVA (allt í,einu elskulegheitin sjálf): Nei, góðan daginn,
Jóhann.
JÓHANN OTTÓ: Eg ætlaði bara að vita, hvort við gætum
ekki hitzt núna fyi’ir hádegið?
EVA: En við ætluðum að hittast í kvöld, í leikhúsinu,
elskan.
JÓHANN OTTÓ: Jú, en það er;svo langt þangað til í kvöld.
Eigum við ekki að hittast á gamla staðnum. Segðu nú já?
EVA: Á eg að gei-a það? Jæja þá. Þegar þú átt í hlut get eg
ekki sagt nei.
JÓHANN OTTÓ: Klukkan ellefu?'
EVA: Allt í lagi. (Lætur frá sér símann. Hundur geltir.
Klappar saman lófunum): Komdu þá, mömmu karl, lubba-
lubba-lubbatetur. Á Eva að gefa honum sykui-moia?