Dagur - 19.12.1951, Qupperneq 18

18
JÓLABLAÐDAGS
III. TILBRIGÐI.
(Aftur eru liðin 20 ár. Adam og Eva sitja að morgunverði
í sumarbústað sínum úti á landi. Adam er orðinn heyrnar-
sljór með aldrinum. Sonarsonur þeirra, Oli, er í heimsókn
hjá afa og ömmu).
EVA (blíð): Óli, er afi þinn búinn að fá sykur í kaffið?
ÓLI: Nei, afi vill ekki sykur í kaffið sitt.
EVA: Vitleysa. Annars er kaffið ódrekkandi. Auðvitað vill
afi sykur í kaffið. Réttu mér bollan hans. Svona, þakka
þér fyrir. (Lætur mola í bollann). En Óli minn, þú borðar
ekkert, góði ljúktu nú við hafragrautinn þinn á meðan
hann er volgur.
ÓLI: Æi nei, amma, Kann er fullur af kekkjum.
EVA: Já, en kekkir eru hollir, drengur minn. Spurðu afa
þinn. (Hrópar): Afi! Er ekki hollt að borða kekki í
hafragraut?
ADAM: Jú, jú, það er víst hollt. Afi hefur aldrei borðað
hafi-agraut, sem var kekkjalaus.
EVA: Þarna heyrirðu, Óli litli, afi hefur aldrei kært sig um
kekkjalausan hafragraut. Vertu nú duglegur drengur og
ljúktu við grautinn. Á eftir skal amma gefa þér brauð-
sneið með hindberjasultu. Ömmu finnst alveg sérstaklega
gaman að sitja við morgunverðarborðið með karlmönnun-
um sínum báðum. í gamla daga þurfti afi alltaf að rjúka
burt, á skrifstofuna. (Hrópar til Adams): Eg er að segja
drengnum frá því, að þú hafir alltaf þurft að flýta þér á
skrifstofuna á morgnana — við höfðum aldrei tíma til að
sitja og njóta morgunverðarins í ró og næði. Þú hafðir
varla tíma til að kveikja þér í smávindli. — Óli minn,
hlauplu inn í stofu og náðu í vindlakassann hans afa þíns.
(Hrópar): Eg bað hann að sækja vindlakassann þii\n.
ADAM: Já, en fellur þér ekki illa reykurinn góða mín?
EVA: Góði minn, eg veit ekkert ánægjulegra en dálitla
vindlalykt í húsinu.
ÓLI: Gjörðu svo vel, hér eru vindlarnir.
ADAM: Þakka þér fyrir, góði minn.
EVA: Þegar afi er búinn með vindilinn förum við upp í hlíð
og tínum ber.
ÓLI: Já, amma mín. En því búið þið afi hér úti í sveit — því
búið þið ekki inni í bænum eins og pabbi og mamma?
EVA: Vegna þess að við afi bæði höfum alltaf kunnað svo
vel við okkur hér. En við bjuggum nú einu sinni inni í bæ.
ÓLI: Já, en því fluttuð þið hingað?
EVA: Jú, það var fyrir mörgum árum, að við afi þinn fórum
í leikhús og þá. .. . (hátt) — hvað hét leikurinn, sem við
fórum að sjá síðast, kvöldið, sem húsið brann?
ADAM: Já, hvað hét hann nú, — var það ekki „Einu
sinni var.
EVA: Jú, það var einmitt „Einu sinni var“. Ijómandi leik-
sýning — manstu? Jæja, þegar við komum heim, stóð hús-
ið í björtu báli og við höfðum ekki hugmynd um, hvort
pabbi þinn — hann bjó þá hjá okkur — væri enn inni í
húsinu. Það var óskaplegt kvöld.
ÓLI: En pabbi var ekki neinn smádrengur þá?
EVA: Nei, það var hann nú ekki, en hann var nú samt
drengurinn okkar afa. En húsið brann og eftir það fluttúm
við hingað í sumarhúsið, sem foreldrar afa höfðu gefið
okkur og okkur þótti svo skemmtilegt að vera hér.
ÓLI: Og tína ber?
EVA (hlær): Já og tína ber svona stundum. En hlauptu nú
upp á loft og sæktu gúmmístígvélin þín.
ÓLI: Já, amma mín. Eg bíð eftir ykkur úti, við veginn.
EVA: Adam! Drengurinn ætlar með okkur og bíður eftir
okkur fyrir utan. Mér finnst þú ættir að hafa fataskipti.
Þú getur rifið nýju fötin þín á lynginu.
ADAM: En þetta eru ekki nýju fötin mín. Nú skal eg skoða,
hvenær þau voru saumuð, sjáðu, ártalið er hérna innan í
brjóstvasanum, ár 1930, 1930 góða mín.
EVA: Já, þau halda sér svei mér fötin. En þú hefur nú
alltaf verið svo snjall að velja þér fataefni, sem slitna vel.
En góði minn, þú hefur sett eitthvað í bindið þitt. Lofaðu
mér að athuga það.
ADAM: Eg sé ekkert.
EVA: Það er bara ofurlítil hindberjasulta. Það er ekki neitt.
Lofaðu mér að þurrka það. Svona. Nú er það íarið.
TJALDIÐ.
(Lausl. endursagt úr dönsku).
— Pabbi og lítið skip
í úínum sjó •
(Frarnhald al 15. síðu).
við að söngurinn heima hefði orðið
liávær og I jótur, en nú var jrabhi í
bezta skapi, nýbúinn að borða góð-
an kvöldverð. Og þótt liann játaði
það aklrei eða taláði um það, voru
klukkur hans veika lilið. Það vóru
klukkur um allt húsið, livar sem
hægt var að linna veggpláss. Pabbi
leylði engum að draga uj)]5 klukk-
urnar, það gerði llann sjálíur. Á
hverjum sunnudagsmorgni, á milli
morgunverðar og messutíma, gekk
hann á röðin og setti þær allar
nákvæmlega rétt eftir hinu óbrigð-
ula vasaúri sínu, stillti ganghraða
þeirra og sagði okkur lrá persónu-
legum einkennum hverrár fyrir sig.
Þegar það kom fyrir, að liann kbni
niður stigáilh á klukkusláttartíma,
stanzaði hann með Iiendina ;i bak
við eyrað til þess að heyra eins
margar slá í einu og unnt var í
þeirri von, að allar mundu slá jafnt.
Venjulega sendi hann nokkur að-
finnsluorð inn í%estaherbergið, því
að litla klukkan þar var dálítið
óstöðug í rásinni, og horfa ásök-
unaraugum fram í borðstofuna, því
að stóra klukkan þar var Iieilli mín-
útu of sein.
Mamma teymdi hann með;séjr út
í anddyrið og játaði þar, hvaðj htjn
hafði keypt, en þegar hann sá að
það var klukka, varð Jiann strax
skotinn í henni og borgaði næst-
um því þegjandi og hljóðalaust.
Þessi óvænti sigur varð mönjmu
ofraun. Án þess að segja orð, lædd-
ist hún upp á loft og fleygði sér ujrp
í rúm, en skildi pabba og uppboðs-
haldarann eftir niðri, þar sem
Jieir voru í óða önn að leita að
stað fyrir nýju klukkuna.
Pabbi var sérstaklega upptekinn
al að skoða litla skipið, sem skopp-
aði án afláts upp og niður á öldun-
um. (T.ausl. Jrýtt og endurs.).