Dagur - 19.12.1951, Qupperneq 25

JÓLABLAÐ DAGS
25
eldri aðdáanda, mann, sem gjarnan
vill gefa falle'ga hluti og hefur ráð
á því, hinar eru líka til, sem ekki
líta svo raunhæfum augum á þetta,
heldur vilja aðeins ofurlitla róman-
tík. E. e. v. tekst honum því auð-
veldlega að fá óskir sínar uppfylit-
ar — en þessi síðtrúlol'un vekur svo
mikla beiskju í huga eiginkonunn-
ar, sem finnst henni sjálfri allar
bjargir bannaðar, að lijónabandið
er eyðilagt fyrir fullt og allt.
En þegar fólk hefur lifað fram á
Inngangsorð.
Það mun flestum farið svo, er
vcrða fyrir því að villast, að þeir.
gera sér oft ekki grein fyrir því,
hvort farið er undan brekku eða
upp. Sömuleiðis ekki, hvert ár eða
lækir renna. Sýnist þá jafnan mörg-
um, að allt snúi öfugt við það, sent
í raun og veru er.
Villa er mjög oft eðlileg, einkum
í dimmu hríðarveðri að vetrinum,
þegar allt er hulið snjá og hvergi
sér á kennileiti til leiðbeiningar
vegfarandanum.
En þegar slíku er til að drei’fa,
veður og færi ákjósanlegt, ferða-
maðurinn ungur og hraustur, en
villist samt, svo að til vándræða
horlir og jafnvel liggur nærri slysi,
Jt;i er von að menn undrist, og sti
spurning vakni, hvort Jretta og ann-
að eins og geti verið einleikið.
Hér verður sagt frá einni slíkri
villu, er henti unga stúlku í Svarf-
aðardal um miðja síðustu öld. Frá
þessu sagði hún mér sjálf á efri ár-
um sínum, auk Jtess hef eg heyrt
marga eldri menn úr Svarfaðardal
minnast þessa atburðar, ber Jrar öll-
um saman um Jtað, er máli skiptir í
þennan aldur verður að gera kröfu
til að Jrað noti skynsemina, — það
eru vissulega síðustu forvöð, — og
með hennar hjálp ætti að vera hægt
að ylirstíga Jressa erfiðleika, ef báð-
ir aðiljar liafa ofurlitla innsýn í sál-
arlíí og tilfinningalíf mótpartsins,
og hafa ekki alveg misst sjónar á
því takmarki, er þau settu sér við
stofnun hjtinabands: að gera hvort
annað hamingjusamt.
(Þýtt).
Jressu sambandi og hefst nú þáttur-
inn.
ÞAÐ MUN HAFA verið á gaml-
ársdag 1852, að allmargt fólk fór til
Vallakirkju. Meðal kirkjugesta var
Aðalbjörg Jónsdóttir, er þá mun
hafa átt heima á Hreiðarsstöðum.
Hún var Jrá um tvítugs aldur, skarp-
gerð, tápmikil og hugrökk. Komu
að minnsta kosti tveir Jjessir síðast
töldu eiginleikar henni í góðar
þarfir í þessari minnisstæðu kirkju-
ferð. Veður og færi var gott, allmik-
il svellalög um láglendi, Svarfaðar-
dalsá hafði rutt sig á köflum í ný-
lega áfstaðinni hláku, og mynduð-
ust við það jakastíflur hér og þar, er
reyndúst ógreiðar yfirferðar, eink-
um er skyggja tók.
Nú er að segja frá Aðalbjörgu.
Að lokinni guðsþjónustu hélt lnin
af stað suður með bæjum og hugðist
gista á Hofsá, sem er næsti bær
súnnan við Hof. Varð hún fyrst í
stað samferða fólki af næstu næj-
um, Brautarhóli og Gröf. Eftir að
hún skildi við Grafarfólkið stefndi
hún, sem leið liggur, á Hof, en
Jrangað er um 10 mínútna gangur
frá Gröf. Rétt ér að taka tram, að
Jrótt veður væri stillt og gott, var
all skuggsýnt til jarðar, eða blindað
eins og við köllum það stundum.
Eftir dálitla stund — sem nægja
mundi til Jress að hún nnindi vera
komin að Hofi —■ verður luin þess
vör, sér til mikillar undrunar, að
hún er farin að stika á jakahröngli,
og samtímis heyrir hún árnið undir
fótum sér. Snýr hún þá brátt við til
sama lands aftur og hyggst nú taka
Höf í næstu lotu. Eftir stutta stund
verður hún Jiess vör, að hún er
komin á sarna staðinn aftur. Þetta
gerist þrisvar í röð, að hún kemur
alltaf á sama jakahrönglið. Undr-
ast hún mjög yfir Jressu, en lætur
það Jdó ekki að öðru leyti á sig fá.
Setzt hún nú á einn jakann og
reynir að átta sig. Gerir Joá dálítið
snjóél, sem Jró stendur aðeins stutta
stund, þannig, að aftur verður jafn-
gott veður og áður var, en þetta litla
föl verður til Jjess, að gera mögu-
legt að rannsaka slóð Aðalbjargar
og verður komið að Jn í síðar.
Eftir að snjóélið er liðið hjá,
stendtir hún upp og heldur af stað
í áttina heim að Hofi, að Jm er hún
hyggur. Kemur hún þangað um
háttatíma um kvöldið. Mun hún
hala farið einhverja króka á lcið-
inni, þótt aldrei vissi liún hvað mik-
ið eða livert.
Segir hún sínar farir ekki slétt-
ar, en lætur þó cngan billnig á sér
fina og vill halda að Hofsá, svo sem
hún hafði ráð fyrir gert. Er herini
boðin fylgd, en hún telur ekki þörf
þess, þar sem veðrið er gott og Jiéfta
örstutt bæjarleið. Kveður hún nú
HofslVilkið og leggur leið sína suð-
ur og upp frá bænum, á liina svo-
kölluðu vetrarleið, sém mun hafa
legið allmik.lu ofar en þjóðvegur-
inn er nú. Stefnir hún nú suður yfir
Hofsána, sem Jjarna rennur eftir
lægð nokkurri, eða grunnu gili, en
irá ánni er aðeins um 3—4 mín-
útna gangur heim að Höfsá. F.n
Kfnl^ff villa
Eftir Magnús Gunnlaugsson
\ é