Dagur - 21.12.1960, Blaðsíða 24

Margir leikmenn, kennimenn og fræði-
menn komu hingað til að rannsaka þessi
undur. Mun þó engin vissa hafa fengizt
um orsakir þeirra, en helzt var ályktað,
að þau myndu hafa stafað af einhvers
konar rafmögnuðum bylgjuhreyfingum.
Síðan hefur aldrei orðið vart þar við
nein dularfull fyrirbrigði, að sögn þeirra
feðga.
Nú er kominn föstudagurinn langi 9.
apríl. Alltaf er sama veðurbliðan, heitt
um daga, en svalt um nætur. Við ökum
í bíl til kirkju. Það er messað klukkan
10. Þar heyri ég ræðu, sem ómögulegt
er annað en veita athygli. Hún stingur
svo í stúf við aðrar prédikanir, sem ég
hefi hlýtt á i Danmörku. Prestur kemur
til okkar, þegar við erum að fara af stað,
svo ég verð fyrir þeirri æru, að vera
kynntur fyrir honum. Hann segist ekki
þekkja marga Islendinga, en einn segist
hann vel þekkja. Hann heiti Haraldur
Níelsson, og mér skildist, að síðan hann
kynntist honum liti hann ekki á Islend-
inga sem Eskimóa. Við ökum heim aftur
og neytum góðra hátíðarétta. Það er bú-
ið að gera ítrekaðar tilraunir til að ná
í félaga minn í Taurs í sima, en það ber
ekki árangur, svo ég tek það ráð, að fara
þangað gangandi, skil eftir tösku og yf-
irhöfn og geri ráð fyrir að koma hingaö
aftur í kvöld, ef ég finni hann ekki, ann-
ars síma þangað og fá farangurinn send-
an til afgreiðslunnar í Hjörring. Mér
tekst að fara rétta leið og eftir hálfa
aðra klukkustund er ég komin til Taurs,
sem er lítið þorp um 14 kílómetra frá
Hjörring. Þar hitti ég fljótlega félaga
frá Ollerup, sem var í sömu erindum
og ég. Við göngum þangað, sem félagi
okkar á heima. Hann er þá í kirkju, svo
við bíðum, þar til hann kemur heim og
þá stendur ekki á vinsamlegum móttök-
um. Við erum látnir setjast við borð
með fleiri gestum, sem komu frá kirkj-
unni og skortir hér ekki góðar veitingar.
I kvöld förum við ásamt öllu heimilis-
fólkinu í kvöldboð til frændfólks þess,
sem býr þar skammt frá og dveljum þar
lengi í góðum fagnaði.
Nú er kominn laugardagur. Við notum
góða veðrið til þess að fara í leiöangur
kringum þorpið og leita betra útsýnis.
Við heimsækjum tvo búgarða þar í ná-
grenninu og á öðrum þeirra skoðum við
búfé, verkfæri og akra, en á hinum eru
aðeins þrjár stúlkur heima. Þær sitia
í eldhúsi og drekka kaffi. Margar skálar-
kúffullar af jarðarberjum standa á borð-
inu hjá þeim. Þær bjóða okkur strax
sæti við eldhússborðið og tíminn fer
24 JÓLABLAÐ DAGS
eðlilega til annars en að skoða búskap-
inn á þessu heimili. Eftir að hafa notið
gestrisni þeirra og neytt góðra ávaxta,
höldum við aftur til þorpsins. Kl. 4 legg
ég svo af stað til Hobro. Þar í grennd
er næsti áfangastaður. Nú hefi ég ekki
gleymt að senda kort og tilkynna
hvenær ég sé væntanlegur. Eg þarf
að skipta um lest í Hjörring og
þangað er farangur minn kominn, svo
að allt er í bezta lagi. Um kl. 9 er komið
til Hobro. Bærinn stendur við mjóan,
langan fjörð. Ibúar eru 5—6 hundruð.
Er hann af ýmsum talinn einhver vina-
legasti bærinn á Jótlandi. Ferð minni er
heitið til Kirketerp, sem er búgarður í
nágrenni bæjarins. Þar á heima herberg-
isfélagi minn, sem hefur boðið mér aö
dvelja hjá sér um páskana. En, — það
er enginn á stöðinni til að taka á móti
mér. Kortið hlýtur að vera ókomið. Eg
gef mig á tal við einn bílstjóra, sem er
þannig vaxinn, að litlu skemmra virðist
frá siðu til síðu en frá hvirfli til ilja.
Eg spyr um vegalengd til Kirketerp og
kostnað við að komast þangað. Hann
segir vegalengdina 4 km og býðst til
að aka þangað fyrir 4 kr. Eg afþakka,
bæði vegna þess, að ég er tilneyddur til
að halda dauðahaldi í hverja krónu og
svo getur verið að félagi minn komi inn-
an stundar. Þó rölti ég bráðlega af stað
í hægðum minum og spyr um veginn til
Kirketerp. Eg kemst fljótlega á þann
rétta og eftir tæplega hálftíma göngu
er ég kominn á móts við reisulegan bú-
garð. Tel ég rétt að leita frekari upplýs-
inga, kný að dyrum, þar sem ég sé ljós
í glugga og er þá strax kallað: Kom inn.
Eg opna dyrnar og sé þá élitlegan hóp
unglinga sitja við langborð innan við
anddyri. Heilsa ég þeim og spyr, hvort
ég sé á réttri leið til Kirketerp. Þetta
er Kirketerp, er svarið. Mér var kunnugt
um, að tvö býli voru með þessu sama
nafni og spyr því um nafn húsbóndans.
Niels Kr. Nilsen. Er Gunnar, sonur hans,
heima? Nei, ekki sem stendur. Hann er
á fimleikaæfingu, en kemur bráðlega.
Þegar svo upplýstist að ég væri íslend-
ingurinn, sem hann átti von á, þá stend-
ur ekki á vinsamlegum móttökum, þó
forvitin augu stari á mig og lýsi vantrú
á, að Islendingur geti verið svo lítið frá-
brugðinn venjulegum manni.
Eg fæ sæti við borðið og innan stund-
ar er matur fram reiddur með töluvert
svipuðum hætti og á íslenzkum sveita-
bæ. Um kl. 11 koma 5 elztu bræðurnir
heim af fimleikaæfingu, þar á meðal
Gunnar. Þetta var síðasta æfingin undir
sýningu, sem á að halda annan páskadag.
Kortið frá mér er ókomið. Eg dvel í
Kirketerp báða páskadagana í ágætu yf-
irlæti. Þar er heimilislífið á ýmsan hátt
svipað því, sem er á islenzkum sveita-
heimilum. Þar er glatt á hjalla. Oll fjöl-
skyldan, hjónin og 11 börn, þar af ein
dóttir, er saman komin til að halda
páskahátíðina heima. Yngstu bræðurnir
eru síspyrjandi um Island og undrast
mjög, að þar skuli fyrirfinnast strákar,
ekki ósvipaðir þeim að útliti. Við förum
á reiðhjólum í leiðangur um bæinn og
meðfram firðinum og er mér þá sýnt
allt það markverðasta. Annan páskadag
er fimleikasýning í 9 flokkum og dans-
leikur á eftir.
I Kirketerp er ágætur búskapur, 85
tn. lands í góðri rækt, um 40 nautgripir
og yfir 100 svín. Bóndinn er formaður
búnaðarfélags héraðsins. Hann gefur
mér ýmsar góðar leiðbeiningar viðvíkj-
andi búnaði og leitast við að gera mér
allt í vil. Fólkið er mjög frjálslegt í við-
móti og alúðlegt. Hér finnst mér ég eiga
heima, eða a. m. k. geta átt heima.
Heimasætan er heldur ekki fráfælandi,
hvort sem hún situr við slaghörpuna,
dansar í fimleikasalnum eða gengur um
beina heima. En — um næstu kross-
messu á ég að vera mættur til starfs
í Gróðrarstöðini á Akureyri.
Nú er kominn þriðjudagur, brottferð-
ardagurinn. Gunnar fylgir mér til bæjar-
ins. Þaðan fer ég með bíl til Viborg. Þar
hef ég tveggja stunda viðdvöl. Eg nota
þann tíma til að skoða dómkirkjuna, sem
er alþakin innan með hinum frægu mál-
verkum eftir Skovgaard, sögulegum bibl-
íumyndum, sem byrja með því, að Adam
gefur dýrunum nafn. Viborg er um það
bil þriðjungi stærri en Reykjavík. Þaðan
fer ég með lest um Herning og til Vild-
bjerg. Klukkan er þrjú, þegar ég kem
þangað. Hér er Peder Spandet mættur
á stöðinni. Eg hef skrifað til hans frá
Kirketárp og bréfið kom í tæka tíð.
Peder er mikill Islandsvinur, hefur verið
á Islandi —- Hvanneyri, Einarsnesi og
ásamt mér við kartöflurækt á Garð-
skaga. Hann er einn af nýyrkjumönnum
Dana. Hefur fengið 75 tn lands uppi á
hinni józku lyngheiði og er nú búinn að
fá um helming þess í rækt. Hann er
kvæntur og á eitt barn. Við ökum í
vagni frá Vildbjerg um Timring út á
heiðina þangað, sem Peder býr. Þar er
ég í tvær nætur og skoða heiðalöndin.
A stórum landsvæðum hefur „Hedesel-
skabet“ látið gróðursetja barrplöntur —
greni og furu — og eru þar nú orðin