Dagur - 21.12.1960, Blaðsíða 3

Guðniundur
Gunnarsson:
HORNFIRZKIR
ÞÆTTIR
„hugsjónir" aldarinnar og „verðmæti"
eru sköpuð í munni lýðskrumara en ekki
brjósti spámanna. En slík er samtíð okk-
ar í allri sinni vantrú og allri sinni hjá-
trú, oé ef við ekki viljum horfast í augu
við hana eins oé hún er í þessari uéé-
vænu mynd — jafnvel nú á jólum —
skoða líf okkar í Skuéésjú þessa tíma,
þá erum við að blekkja sjálf okkur oé
afneita sannleikanum. Til staðfestinéar
þessum orðum væri hæét að kalla spá-
menn aldarinnar til vitnis, — skáld allra
þjóða, oé þau myndu staðfesta með Ijóð-
um sínum þessa myrku útsýn, sem fyrir
auéu okkar ber, börn þessarar framfara-
aldar, sem fært hefur mannkyni svo
mikið af þjáninéu oé eymd.
En jólin, hvaða erindi éeta þau lené-
ur átt við okkur, hvaða boðskap kunna
þau að flytja slíkum tíma, er hann fái
numið? Varla þann einan, að við sem
einstaklinéar éetum með aðéát upplifað
bamsleé huéhrif einn hverfulan daé? —
Ekki það eitt, þótt nokkurs virði væri,
heldur þann sannleik meiri, sem þá fyrst
kynni að uppljúkast fyrir okkur, er við
náléuðumst Cuð með einlæéni oé hóé-
værð barnsins — þann sannleik, að Án
CUÐS EHUM VIÐ EKKERT, án hans
miskunnar er éleði okkar fánýt oé ham-
inéja okkar hverful, þann sannleik, að
Guð einn fær veitt okkur þann írið, sem
við þráum dýpst í vitund okkar, en lenéi
hefur éleymzt í daéleéri önn oé eftir-
sókn hverfulla hluta. — Ef kynslóð okk-
ar á sér þá éæfu að éanÉa til nýs daés
bræðralaés oé friðar, þá er það fyrir það,
að andi Krists oé kærleikur hans hefur
borið ávöxt með henni, þrátt fyrir alla
hennar vantrú. OtJ sú skal vera bæn okk-
ar á þessum jólum fyrst oé siðust, oé
látum hana vaka í hué okkar allar stund-
ir, — að miskunn Cuðs oé mildi leiði
okkur úr myrkrinu til Ijóssins, að kær-
leikur Krists meéi með okkur búa oé
festa rætur i hjörtum okkar manna, svo
við éetum tekið undir orðin fornu með
trú oé vissu
„Dýrð sé Cuði í upphæðum, oé frið-
ur á jörðu með þeim mönnum, sem hann
hefur velþóknun áV
ÞAÐ var einn góðviðrisdag í sumar,
að ég leit inn á skrifstofu ,,Dags“ til
að vita hvemig lægi á ritstjóranum,
kunningja mínum og veiðifélaga af
Arnarnestjarnarmiðum og víðar, að
ég rak augun í meðfylgjandi mynd
sem lá á skrifborði hans og þar sem
ég kannaðist við staðinn, varð mér á
að spyrja, hvað hann ætlaðist fyrir
með þessa mynd. „Já, það var einmitt
gott, þú þekkir allt þarna, skrifaðu
grein með myndinni, þetta er Vestra
horn.“ „Já, einmitt það,“ sagði ég. „Það
er náttúrulega hægt að ljúga ein-
hverju í sambandi við þessa mynd,“
„Nei, ekki að ljúga,“ segir ritstjórinn,
og setur upp svip þess manns sem
elskar sannleikann umfram aðra
hluti. „Eigum við þá ekki að byrja
með því að leiðrétta nafnið á mynd-
inni? Þetta er nefnilega ekki Vestra
horn. Fjallið sem hæst bei’, heitir
Klifatindur. Þar uppi er varða ein
mifeil, efst á tindinum, og er hún hlað-
in af dönskum landmælingamönnum
laust eftir aldamótin síðustu. Af
Klifatindi er mjög víðsýnt til allra
átta. Til austurs sér til Berufjarðar-
fjalla, en í vestur til Ingólfshöfða.
í norðurátt eru hrikaleg fjöll, snar-
brött og mikilúðleg, en til suðurs „hið
víða blikandi haf“, og ef skyggnið er
nú gott, gæti verið áð svolítill skýja-
hnoðri sæist niðri við sjóndeildar-
hringinn í suðaustri, en þar undir
mundu Færeyingar vera. Austur úr
Klifatindi gengur fjallshryggur í sjó
fram, og sést hann ekki á myndinni,
þessi fjallsendi hefur verið nefndur
Vestra horn, sem mun þó vera rang-
nefni samkvæmt ævafornri nafngift,
því landnámsmenn skírðu hornið
Eystra horn til aðgreiningar frá Horni
á Vesturlandi, sem þá hét Vestur-
horn.“
Staðarlýsiné.
En snúum okkur þá aftur að mynd-
inni. Lengst til vinstri sér á Skarðstind,
þá Almannaskarð og hluta af Skarðs-
dal, Klifatindur, Rustanöf og lengst til
JÓLABLAÐ DAGS 3