Dagur - 22.05.1987, Síða 10

10- DAGUR-22. maí 1987
Leikfimi og íþróttaiðkun
hvers konar hefur átt hug
hennar allan frá því hún
man eftir sér. Það er Edda
Hermannsdóttir, íþrótta-
kennari sem hér er komin í
helgarviðtal. Hún tók á *,
móti mér á heimili sínu í
Reykjasíðu, stendur í
byggingaframkvæmdum
þar ásamt eiginmanni
sínum, Gunnari Kr.
Eyjólfssyni. Það var ákaf-
lega gott að sækja Eddu
heim, kaffi og eplakaka og
Edda mjög þægileg við-
ræðu. Edda á ekki langt
að sækja íþróttaáhugann,
er dóttir Hermanns Sig-
tryggssonar, sem verið
hefur íþrótta- og æsku-
lýðsfulltrúi hjá Akureyrar-
bæ í áratugi. Móðir henn-
ar er Rebekka Guðmann.
„Ég ólst upp við íþróttir og hef
verið í ýmsum íþróttum með fjöl-
skyldunni frá því ég man eftir
mér. Við erum þrjú af fjórum í
fjölskyldunni íþróttakennarar,
þ.e. ég, systir mín, Anna og
pabbi. Pabbi hefur að vísu lítið
kennt, en verið á kafi í íþrótta-
málum mjög lengi og keppt í
íþróttum. Ætli ég hafi ekki verið
þriggja eða fjögurra ára þegar
pabbi og mamma fóru að fara
með mig upp í Fjall.“
- Og þú hefur fengið áhug-
ann?
„Það kemur ósjálfrátt þegar
heimilislífið snýst um íþróttir og
félagsmál. Pað kom mikið af utan-
aðkomandi íþróttafólki inn á
heimilið og manni þótti þetta
spennandi. Jú, ég held að það sé
gott að alast upp við íþróttaanda.
Fyrir mér er þetta auðvitað mjög
eðlilegt þar sem ég þekki ekkert
annað, en ég held að þetta hljóti
að vera draumauppeldi."
Er algjörlega hlutlaus
- En hefur ekki íþróttaiðkun fyr-
ir börn aukist mikið síðan þú
varst lítil?
„Jú, jú, mjög mikið. Þegar ég
var lítil var ekkert í boði fyrir
litla krakka. Ég held að ég hafi
verið 7 ára þegar ég fór fyrst á
íþróttanámskeið eins og er í
gangi núna. í>á var Ingimar Jóns-
son kennari. Það er það fyrsta
sem ég man eftir að hafi verið
boðið upp á, fyrir utan fótbolt-
ann fyrir strákana. Krakkar hafa
um allt að velja í dag, það þrífast
allar íþróttir orðið í bænum.“
Flestir Akureyringar eru í KA
eða Þór og er oft mikill rígur á
milli áhangenda liðanna. Mér lék
hugur á að vita hvort Edda til-
heyrði öðru hvoru íþróttafélag-
inu. „Ég ólst upp við algjört hlut-
leysi. Þó pabbi og hans fjölskylda
séu í KA þá var algjört hlutleysi
því hann er íþróttafulltrúi og það
var mikið prentað inn í mig. Það
hefur orðið til þess að ég er
hvorki í KA né Þór og ætla mér í
hvorugt félagið. Ef ég er spurð þá
segist ég bara vera í Fimleikaráði
Akureyrar því það er hlutlaust.
Þessi rígur er mikill milli félag-
anna. Eg kenndi einn vetur í
Lundarskóla og stelpurnar slóg-
ust í klefunum ef þær voru ekki
sammála. Þetta var 1981 og
hverfið var ungt, það voru margir
krakkar að flytjast upp eftir, héð-
an og þaðan úr bænum og héldu
ýmist með KA eða Þór.“
Ekki mikil keppnis-
manneskja
Edda segist ekki vera mikil
keppnismanneskja þegar ég spyr
hana hvort hún hafi verið af eld-
móði í öllum íþróttum. „Ég
keppti á skíðum um tíma en
keppnisandinn er ekki til staðar
hjá mér. Mér fannst miklu
skemmtilegra að fara bara upp í
Fjall og leika mér þar á skíðunum
heldur en að æfa og keppa. Ég
tók gjarnan vinkonur mínar með
mér og kenndi þeim. Ég er í því
sem ég er í dag vegna þess að
keppnisíþróttir höfða ekki til
mín. Ég vil frekar stunda íþrótt-
irnar fyrir sjálfa mig og virkja
fólk í kringum mig án þess að það
þurfi að keppa hvort við annað.
Ég hef eflaust einhvern metnað,
en hann kemur ekki fram sem
keppnisskap. Mér finnst oft leið-
inlegur mórall í kringum íþrótta-
mót. Ég og vinkona mín sátum
saman í skóla og kepptum báðar
á skíðum, ef önnur vann þá var
ekki talað saman og þetta finnst
mér leiðinlegt.
En keppni er ágæt fyrir þá sem
hafa gaman af henni. Það er mik-
ið af bæði börnum og fullorðnum
sem hafa gott keppnisskap. Það
getur keppt af hörku en þolir líka
að tapa. Hins vegar eru margir
sem ekki þola að tapa og það
finnst mér alltaf heldur nei-
kvætt.“
- En nú virðist manni sem
áhorfanda að íþróttir snúist aðal-
lega um keppni.
endilega að hreyfa sig eitthvað.
Það er vitað mál að allir þurfa að
hreyfa sig eitthvað og þessi hreyf-
ing þarf ekki endilega að miða að
keppni heldur hafa gaman af og
finna vellíðan."
- Þú ert lærður íþróttakenn-
ari?
„Já, ég lærði í íþróttakennara-
skólanúm á Laugarvatni. Námið
miðar að því að mennta kennara
til að kenna í skólum, það eru all-
ar íþróttagreinar kenndar. Ég
útskrifaðist þaðan 1980. Ég byrj-
'aði að kenna þegar ég var tvítug
og mér fannst það heldur ungt.
Ég var æst að komast í skólann
sem fyrst. Þegar ég sótti um
þurftu nemendur annað hvort að
hafa stúdentspróf eða tveggja ára
nám á uppeldiskjörsviði og ég var
með það. Ég komst inn þetta ung
vegna þess að þegar ég sótti um
var nemendum fjölgað úr 30 í 50.
En ég myndi ráðleggja öllum að
fara ekki í skólann fyrr en tvítug-
ir. Þetta er ákveðið álag, bæði
andlegt og líkamlegt og það er
erfitt að fara að kenna ekki eldri
en 20 ára. Nemendur mínir voru
á svipuðu reki og ég, ég kenndi
framhaldsdeildunum í Gagn-
fræðaskólanum til að byrja með.
Ég tók þá stefnu að segja við
stelpurnar, jæja, ég var að út-
skrifast og er ekkert pottþétt á
þessu, þið verðið bara að hjálpa
mér og þær hjálpuðu mér mikið."
- Edda Hermannsdóttir, íþróttakennari í f
„Já, þær gera það. En sem bet-
ur fer er það að breytast. Trimm-
herferðin hefur verið í gangi í
mörg ár og eins og flestir hafa
orðið varir við er alltaf verið að
hvetja almenning til að fara út í
þetta og það er að aukast. Það
má taka gönguskíðin sem dæmi.
Þú getur farið upp í Fjall eða inn
í Kjarna og séð ótrúlegasta fólk
sem aldrei hefur komið nálægt
íþróttum vera á gönguskíðum.
Það finnst mér mjög jákvætt.“
Allir þurfa að hreyfa
sig eitthvað
Það sem Edda er kannski þekkt-
ust fyrir er leikfimi fyrir konur
sem hún hefur verið með í 6 ár. í
framhaldi af umræðu um
keppnisíþróttir og þátttöku
almennings í íþróttum förum við,
að ræða um leikfimina. „Það sem
ég er að gera með minni leikfimi
er að reyna að ná í konur sem
ekki hafa verið í neinu en þurfa
Edda spriklar með konunum frá 5-9 á virkum dögum og
ætti því að vera í góðri þjálfun. Hér tekur hún eina létta
magaæfingu.
Stefndi alltaf í
íþróttakennslu
- Stefndirðu alltaf í þetta?
„Já, ég gerði það. Reyndar
hafði ég áhuga á ýmsu fleiru en
þetta heillaði mig mest og var
góð undirstaða fyrir það sem ég
stefni að í framtíðinni. Það er að
vera með leikfimi fyrir almenn-
ing. Ég hef áhuga á að kenna
ákveðnum hópi sem mér finnst
vera útundan, það eru konur sem
eru komnar yfir tvítugt. Þær eru
komnar út úr skólakerfinu, marg-
ar búnar að eiga börn og finnst
erfitt að drífa sig í eitthvað. Ég
vil höfða til þessa hóps, sem
kannski hefur aldrei verið í
neinu. Það eru margar konur sem
stunda skíði, badminton eða
eitthvað annað en það er ákveð-
inn hópur sem aldrei hefur verið í
neinu og finnst þær ekki kunna
neitt í íþróttum. En það skiptir
engu máli því þær geta allar verið
í leikfimi.“