Dagur - 19.12.1990, Blaðsíða 12

12 B - DAGUR - Miðvikudagur 19. desember 1990
Þó eigi hafí verið frá því hvikað, að kirkjan heitir Akureyrarkirkja, er þessi helgidómur í huga okkar nátengdur minningu þessa mikla trúarskálds, scm
átti svo lengi heima hér í næsta nágrcnni, á Sigurhæðum.
Ivirkjan er ímynd þess besta og
dýrmætasta sem lífið getur veitt
— predikun herra Péturs Sigurgeirssonar biskups
á 50 ára aímælishátíð Akirreyrarkirkju 18. nóvember sl.
Á 50 ára afmælishátíð Akureyr-
arkirkju vel ég orðum mínum
yfirskrift úr 2. Kronikubók, er
segir frá ákvörðun Davíðs
konungs, að reisa musterið í
Jerúsalem, og Drottinn segir við
hann: „Vel gjörðir þú, er þú
ásettir þér að reisa hús nafni
mínu.“ (2. Kron 6:8).
Og þegar höfð er í huga kirkju-
ganga safnaðarins hingað á hæð-
ina í hálfa öld, er eins og til okkar
tali röddin, sem forðum við
Móse, er hann heyrði til sín talað
hjá lýsandi þyrnirunnanum:
„Drag skó þína af fótum þér, því
að sá staður sem þú stendur á, er
heilög jörð.“ (2. Mósesb. 3:5).
Náð sé með yður og friður frá
Guði föður vorum og Drottni
Jesú Kristi, og gleðilega hátíð,
ágæti söfnuður og kæru vinir.
Oft hefi ég á umliðnum árum
fengið að ávarpa ykkur þannig. í
þetta sinn geri ég það með sér-
stöku þakklæti fyrir það tækifæri,
sem við hjónin fáum til þess að
vera með ykkur og taka þátt í
þessari kirkjuhátíð. Við óskum
ykkur innilega til hamingju með
kirkjuafmælið og nýja glæsilega
safnaðarheimilið.
Textinn, er ég valdi okkur til
íhugunar, segir frá atburðum
trúarsögunnar fyrir 3-4 þúsund
árum. Eigi að síður er hann bæði
tímabær og nærtækur til þess að
bregða Ijósi yfir byggingu þessa
musteris og helgigöngu safnaðar-
ins hingað upp á þessa háttlýs-
andi kirkjuhæð.
Og því leyfi ég mér að taka á
líkan hátt til orða og í textanum
stendur: „Vel gjörðuð þið, Akur-
eyringar, er þið ásettuð ykkur að
reisa þessa kirkju og byggðuð
hana hér á þessari brekkubrún í
hjarta bæjarins.“
í þessum helgidómi hefur það
gerst í hálfa öld sem áður hjá lýs-
andi runnanum, að ljómi Guðs
dýrðar og kærleika hefur lýst
þeim, er hingað koma.
Vígsluár kirkjunnar 1940
markaði djúp spor í þjóðarsög-
unni og um heim allan. Þá var
seinni heimsstyrjöldin í algleym-
ingi með allri sinni ógn og tortím-
ingu. ísland var hernumið, en
sem betur fór af þeim aðila, sem
stóð gegn árásum og ofríki nas-
ista.
Allir aðdrættir til landsins voru
erfiðleikum háðir og efniviður til
bygginga af skornum skammti.
Samt voru hér á landi byggðar og
vígðar tvær stórbyggingar, er sett
hafa svip á menningu og líf þjóð-
arinnar. Önnur byggingin var
reist yfir æðstu menntastofnun
landsins, Háskóla íslands. Hin
byggingin er Akureyrarkirkja.
I bókaskránni, Öldinni okkar,
frá þessu ári er í örstuttu máli
þannig sagt frá vígslunni: „Hin
nýja Akureyrarkirkja, Matthías-
arkirkja, var vígð 17. nóvember.
Sigurgeir Sigurðsson biskup vígði
kirkjuna. Auk hans og séra
Friðriks J. Rafnars vígslubiskups
voru 10 prestar viðstaddir. Um
14-15 hundruð manns voru í
kirkjunni. Vígsluathöfnin var
mjög hátíðleg. Þessi kirkja mun
vera stærsta guðshús íslensku
kirkjunnar.“ Hvað skyldu vera
margir í kirkjunni nú af þeim,
sem þá voru viðstaddir?
Síðan hefur a.m.k. ein stærri
kirkja verið byggð, Hallgríms-
kirkja í Reykjavík. Nú hefur
Sverrir Pálsson fyrrv. skólastjóri
skrifað mikið og fróðlegt rit um
kirkjusögu Akureyringa, sem er
stórmerk bók og mikið þakkar-
efni.
Við tókum eftir því, að kirkjan
var öðru nafni kölluð Matthíasar-
kirkja. Meðal þeirra, sem það
gerðu var húsameistarinn Guð-
jón Samúelsson. Og ýmislegt
bendir til þess, að hann hafi sótt
hugmyndina að kirkjuturnunum
til Vaðlafjalla, sem eru tvískipt
stuðlabergsfjöll skammt frá fæð-
ingarstað séra Matthíasar, Skóg-
um í Þorskafirði.
Þó eigi hafi veri frá því hvikað,
að kirkjan heitir Akureyrarkirkja,
er þessi helgidómur í huga okkar
nátengdur minningu þessa mikla
trúarskálds, sem átti svo lengi
heima hér í næsta nágrenni, á
Sigurhæðum.
Hér hefur séra Matthías, eins
og sjá má í myndarúðunum hlot-
ið sess á bekk með þeim Guð-
brandi Hólabiskupi, séra Hall-
grími passíusálmaskáldi og öðr-
um andans jöfrum kirkjusögunn-
ar í kaþólskum og lúterskum sið.
Og svo langt sem ég man, hefur
minningartafla séra Matthíasar
með sínu gullna letri hér á vegg,
boðað stefið úr nýárssálmi hans:
„í sannleik hvar sem sólin skín er
sjálfur Guð að leita þín.“
Sóknarfólkið og bæjarfélagið
hafa sýnt þessum helgidómi sér-
staka alúð. Margir einstaklingar,
stofnanir og félög, og þá nefni ég
einkum kvenfélag og bræðrafélag
kirkjunnar, hafa fært kirkjunni
margar veglegar minningar- og
fórnargjafir og síðast streymdu
gjafirnar til kirkjunnar í gær.
Mesta gersemi kirkjunnar eru
án efa allar 17 steindu myndarúð-
Herra Pétur Sigurgeirsson.
urnar, sem birta okkur æviferil
Lausnarans allt frá boðun Maríu
í kórglugganum lengst til vinstri
og síðan sólarsinnis allan hring-
inn hér í kring að lokaatriðinu,
uppstigningu Krists í myndarúð-
unni yfir skírnarlauginni. - Ég
efast um, að nokkur kirkja sé svo
búin í tjáningu sinni og túlkun á
lífi og starfi Jesú frá Nasaret sem
þetta musteri.
En hvað veldur? Hver er frum-
orsök þessa helgidóms? Hvers
vegna er kirkjan? Það virðist
fávíslega spurt, og hér getur hver
og einn svarað. - Eigi að síður er
nauðsynlegt að við gerum okkur
fullkomlega grein fyrir þvf á
hverju allt, allt byggist - og það
er, að Guð opinberar sig. -
„Áður en fjöllin fæddust og jörð-
in og heimurinn urðu til, frá
eilífð til eilífðar ert þú, ó Guð.“ -
segir í Davíðssálmi. Hinni sömu
opinberun lýsir Einar Benedikts-
son í kvæðinu: Hnattasund:
Musteri Guðs eru hjörtun, sem trúa,
þó hafi þau ei yfir höfði þak.
En það er síðan höfundur
Hebreabréfsins, sem segir hvern-
ig Guð er nú og hér mitt á meðal
okkar. Þar stendur: „Guð talaði
oftsinnis og með mörgu móti til
feðranna fyrir munn spámanna
sinna, en nú í lok þessara daga
hefur hann til vor talað í syni
sínum.“ (Hebr 1:1).
Guð lætur sér annt um hverja
einustu mannssál, hann leitar að
hverju týndu barni sínu og því
kostaði hann öllu til, að sérhver
sál fengi að komast að raun um
allan kærleik hans. Þess vegna
kom hann sjálfur og er hér í syni
sínum.
Á vígsludegi kirkjunnar stend-
ur í texta dagsins: „Komið til mín
allir þér, sem erfiði hafið og
þungar byrðar, og ég mun veita
yður hvíld.“ (Mt. 11:28).
Ótaldar eru þær stundir sókn-
arbarna og annarra, sem hingað
hafa komið, þegar þessi lífs-
reynsla átti sér stað. í ótal tilvik-
um lífsins, mestu sorgum sem
stærstu gleði, lágu sporin hingað,
til þess að Guð fengi að göfga
hverja tilfinningu, von og trú.
Þegar sárast syrtir og sálna hróp-
ar þrá, - kemur Guð með sinn
frið og sína hvíld.
Séra Matthías lýsir því á sinn
undursamlega hátt, hvernig þetta
gerist, er hann spyr og svarar: