Þjóðviljinn - 17.12.1978, Blaðsíða 23

Sunnudagur 17. desember 1978 ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 23
kompan
urðu Tína. Nú skulum við
koma til Einars dýra-
læknis," sagði Linda.
Svo hljóp telpan eftir
rigningarblautum skóg-
arstígnum í áttina til
þorpsins og hafði stein-
gleymt Margréti. Hún
hafði reyndar hlaupið á
undan og nú sá Linda
henni bregða f yrir í einni
beygjunni á hraðahlaup-
um.,/Hæ, Margrét, af
hverju beiðstu ekki?"
hrópaði hún. Margrét
snarsneri sér við og beið
eftir Lindu.
„Jesús, hvernig gastu
fengið það af þér að
hræða mig svona? Ég
heyrði þig hrópa og hélt
að dýrið hefði bitið þig,
svo ég ætlaði að ná í
hjálp. En svo kemur þú
með þetta kvikindi vafið
innan í nýju regnkápuna
þína og ert orðin renn-
blaut," rausaði Margrét.
„Endemis asni ertu,
geturðu ekki séð að þetta
er fárveik tík, komin að
því að gjóta. Við verðum
að flýta okkur með hana
til dýralæknis áður en hún
deyr," hrópaði Linda
öskureið. Og svo hentist
hún aftur af stað, en
Margrét æpti á eftir
henni:
„Ég skal segja mömmu
þinni hvernig þú hagar
þér. Ég ætla aldrei að
vera með þér aftur."
„Fegin er ég," hrópaði
Linda án þess að snúa
sér við, og hún linnti ekki
á hlaupunum fyrr en hún
var komin að húsi Einars
dýralæknis. Hann var
góðvinur hennar, því oft
kom hún með sjúk og
slösuð dýr, fugla, ketti og
jafnvel íkorna.
Hún hringdi dyrabjöll-
unni svo ákaft, að Hel-
ena, kona Einars, var
talsvert reið á svip, þegar
hún kom til dyra.
„Oskapa læti eru þetta,
er heimurinn að farast?"
sagði hún.
„Nei, nei, en þessi
hundur er að deyja,"
másaði Linda. „Einar
verður að bjarga honum,
en ég á engan pening
núna."
„O, ætli það geri nokk-
uð til," sagði Einar, sem
nú kom fram í dyrnar.
„Ég lærði dýralækningar
Kompan fékk þessa athyglisverðu smasögu frá 13
ára stelpu, sem á heima i þorpi úti á landi. Hún vildi
ekki að svo stöddu að nafnið væri birt, því hún
er feimin við það. Söguna segist hún hafa skrifað þeg-
ar hún var 11 ára, en nýlega tók hún sig til og hrein-
skrifaði hana og lagfærði þá nokkuð. Kompan vonast
eindregið eftir f leiri sögum frá V.D. og að fá þá leyfi
til að birta f ullt naf n og kannski mynd líka.
til þess að hjálpa dýrum,
en ekki til að græða pen-
inga, en hvar náðir þú í
þessa tík?"
Linda sagði honum það
á meðan þau gengu inn í
lækningastofuna.
„Jæja, farðu nú bara
svæfa hana," sagði Einar
sorgmæddur. Honum féll
alltaf ákaflega miður,
þegar svona kom fyrir.
„En þessi lifir þó,"
sagði Linda með grát-
stafinn í kverkunum, og
benti á hinn hvolpinn,
mannsrödd drundi um
allt herbergið:
„HALLÓ!"
„Halló," sagði Einar á
móti og kynnti sig og
sagði siðan röddinni alla
málavöxtu.
„Jæja, er hún Tína
gamla loksins dauð, og
einn hvolpur lifir, segir
þú?" drundi röddin.
„Þú ert víst dýralækn-
ir, getur þú ekki losað
mig við hann í hvelli,
ha!"
„Meinið þér það,"
sagði Einar.
Þegar LINDA
eignaðist hvolp
EFTIR V.D. 13 ARA
f ram í eldhús með Helenu
og fáðu þér mjólkur-
sopa," sagði Einar.
„Nei, mig langar til að
horfa á, má ég það
ekki?" bað Linda.
„Þá það, ég nenni ekki
að þræta við þig, það
þýðir hvort eð er ekki
neitt," sagði dýralæknir-
inn. „En ég er hræddur
um að þetta líti nú ekki
vel út."
Og fyrr en varði voru
tveir litlir hvolpar komnir
í heiminn. Annar virtist
alveg Ifflaus, svo Linda
spurði: „Erekkialltí lagi
með þennan?"
„Nei, hann er víst kafn-
aður vesalingurinn, og
móðirin er svo illa á sig
komin að ég neyðist til að
sem var brúnn með hvít-
an hring um hálsinn eins
og móðir hans, sem lá í
móki og andaði þungt.
„Já, það er allt í lagi
með hann, þetta er raun-
ar hún, en far þú nú til
Helenar, ég ætla að lina
þjáningar vesalings
Tínu," svaraði Einar.
Tíu minútum seinna,
þegar hann var að breiða
hvítt handklæði yfir
hundinn tók hann eftir
númeri á eftir nafninu.
„Nú já, Þetta er víst
símanúmerið." Hann tók
upp simann um leið og
hann kallaði: „Linda,
Helena." Þær komu inn í
læknastofuna og Linda
spurði: „Er allt búið?"
„Já," svaraði Einar.
„Ég sá símanúmer á
plötunni sem var á háls-
ólinni. Ætli það sé ekki
best að hringja strax?"
„Má ég taka „litlu
Tínu" upp?" spurði
Linda.
„Já, en varlega,"
svaraði dýralæknirinn.
„Mikið vildi ég óska að
ég mætti eiga þig," hvísl-
aði Linda að iitla hvolpin-
um.
Dýralæknirinn hafði
náð sambandi/og há karl-
„Já, já, stúta honum,"
greip maðurinn frarrKÍ.
„Ef þú vilt það ekki, hlýt-
ur þú að geta komið hon-
um eitthvað."
Linda hrópaði: „Ég
skal eiga hann!"
Maðurinn i símanum
sagði: „Mér heyrist ein-
hver sé þarna hjá þér
sem vill taka hvolpinn.
Guð velkomið mín vegna.
Jæja/ takk fyrir að
hringja. Bless."
Siðan var skellt á.
Linda Ijómaði:
„Pabbi hlýtur að lofa
mér að fá hann, ég á af-
mæli á morgun."
„Áttu afmæli á morg-
un," sagði Einar, „ég á
víst ekkert að gefa þér."
„Jú, víst," sagði Linda.
„Þið getið haft Tfnu litlu
hjá ykkur í nokkra daga,
fyrir mig, ef pabbi og
mamma leyfa mér að
hafa hana."
,,Já, já ekkert er sjálf-
sagðara, ef þér f innst það
alveg nóg," sagði nú Hel-
ena loksins.
„Já elsku gerið þetta
fyrir mig, því ég kann
ekkert að f ara með svona
lítið," sagði Linda.
„Það er nú ekki mikill
vandi, það er bara að
Fjöldi krakka tók þátt í
verðlaunagetraun Komp-
unnar, eða milli 60 og 70,
og flestir tóku þátt í öll-
um f jórum. Reyndust les-
endur Kompunnar bók-
fróðir og bréfin skil-
merkileg og mjög fallega
frá þeim gengið á allan
máta. Spurt var um þessa
höfunda: 1. Astrid Lind-
gren, 2. Hans Christian
Andersen, 3. Sigurbjörn
Sveinsson og 4. Gunnar
M. Magnúss.
Þessir krakkar voru
svo heppnir að þeirra
bréf voru dregin úr bunk-
anum:
1. Hlynur Áskelsson,
Hólsvegi 7, Eskifirði.
2. Brynja ó. Birgisdóttir,
Sólvallagötu 101, Reykja-
vík.
3. Rebekka Þráinsdóttir,
Skarðshlíð9 B, Akureyri.
4. Hafþór Árnason og
Inga Dóra Helgadóttir,
Safamýri 44, 105 Reykja-
vík.
Aukaverðlaun
Kompan ákvað að veita
tvenn aukaverðlaun.
Fyrra bréfið sem dregið
var út þá var frá Jóni
Birgissyni, Hvassaleiti
28, Reykjavík. Þetta var
skemmtileg tilviljun, því
hann skrifaði Kompunni
fyrsta bréfið sem hún
fékk 17. nóvember 1974,
þá var Jón 6 ára og sendi
smellnar vísur um götur í
Umsjón:
Vilborg
Dagbjartsdóttir
gefa honum að drekka
nógu oft og láta hann
hafa góðan svefnstað. En
að sjálfsögðu get ég hugs-
að um hann í nokkra
daga, þú hefur svo mikið
að gera í skólanum, að þú
gætir líklega ekki gefið
honum nógu oft. En nú
held ég þð ættir að fara
og tala við foreldra
þína," svaraði Helena.
Þegar Linda kom heim
tók mamma hennar held-
ur óbliðlega á móti henni:
„Hún Margrét Kjartans
kom hingað og sagði mér
furðusögu um villiúlf og
að þú hefðir sagt..."
„Bíddu, bíddu,
mamma," greip Linda
fram í. „Má ég aðeins út-
skýra."
„Þér er eins gott að
hafa góða afsökun,"
sagði nú pabbi hennar,
sem nú hafði komið fram
úr skrifstofu sinni.
,,Já, sko, við vorum að
labba í skóginum og þá
heyrðum við hátt gól...."
Síðan sagði Linda for-
eldrum sinum orðrétt
hvaðþeim Margréti hafði
farið á milli. Og að lok-
inni frásögninni sagði
hún: „Mér er nú illa við
að klaga, en ég verð þó að
segja eins og er, og ég
vona að þið trúið mér bet-
ur en dekurbarninu."
,, J á," andvarpaði
mamma hennar. „Hún
Kristín var nú að segja í
dag að hún eigi orðið
erfitt með að tjónka við
stelpuna. Pabbi hennar er
búinn að spilla henni með
eftirlæti. Og varla er
hægt að neyða þig til að
vera með henni. ef þú vilt
það ekki. Og af minni
hálfu er allt í lagi að þú
fáir þenn hvolp," læknis-
frúin leit spyrjandi á
mann sinn.
„Sammála, sammála,
ég var nú reyndar búinn
að ákveða kaup á hvolpi
fyrir afmælið, en því var
bara alveg stolið úr mér,
að þao er á morgun."
sagði læknirinn brosandi.
„O, takk, elsku pabbi
og mamma, þiðeruð besti
pabbi og mamma í
heimi," hrópaði Linda og
rauk upp um hálsinn á
foreldrum sínum og
kyssti þau í bak og fyrir.
ENDIR
VERÐLAUNAGETRAUNIN
Reykjavík. Seinna brefið
var frá Gunni Vilborgu
Guðjónsdóttur, Safamýri
15. Gunnur og systkini
hennar haf a verið tryggir
lesendur Kompunnar.
Bækurnar sem krakk-
arnir fá eru Félagi Jesús
eftir Sven Wernström og
Emil í Kattholti eftir
Astrid Lindgren. Litlu
krakkarnir fá Emil en
stóru krakkarnir Félaga
Jesúm.