Þjóðviljinn - 04.03.1979, Blaðsíða 23

Sunnudagur 4. mars 1979 ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 23
kompan
í fiskbúðinni
Mamma biður mig að
hlaupa í fiskbúðina fyrir
sig. Hún réttir mér
þúsund krónur. Ég hleyp
af stað. Ég er fljót á
leiðinni. Ég opna dyrnar
á fiskbúðinni. Fisksalinn
Addi: Vá, gasalega ertu búinn
aö fá þér fint fiskabúr!
Baddi: Ertu vitlaus, mabur?
Þetta er nýja litasjónvarpiö
mitt.
Rótarlegar
spumingar
1. Hvers vegna eru Is-
lendingar með höfuðið
niðri í jörðinni á sunnu-
dagskvöldum?
2. Hvers vegna drekkur
Kunta Kinte aldrei kók?
3. Kínverjar í Ameríku
ætla að semja sjónvarps-
þætti um uppruna sinn.
Hvað eiga þeir að heita?
Svör við
rótarlegum
spurningum
■jniæjino £
efuej
je>|S|e uuei| jac| jv 'Z
jnjæy
e ejjoq Qe nja Jiaq i
er á sínum stað eins og
vanalega, í hvíta sloppn-
um. Hann er kuldalegur
gamli maðurinn. Hendur
hans eru rauðar og þrútn-
ar. Ég hugsa: „Það er
ekki að furða/ hann þarf
alltaf að vera að fást við
fiskinn blautan, taka
hann upp, leggja á vigt-
ina, síðan pakka inn."
Hurðin er alltaf að
opnast, er viðskiptavinir
koma inn eða fara út. En
úti er snjór og kuldi og
varla ylja honum heldur
orðin sem sumar konurn-
ar láta frá sér, þegar
þeim líkar ekki fiskurinn
á einhvern hátt. Svipur-
inn verður þungur. Það er
-víst erfitt að standa í
fiskbúð og gera öllum til
hæfis, því smekkur
manna er misjafn. Gamli
maðurinn sækir ekki f isk-
inn sjálfur út á hafið,
hann fær hann daglega
sendan í búðina.
Meðan ég stend þarna
og bíða eftir því að röðin
komi að mér, virði ég
fyrir mér það sem á
boðstólum er. Eftir endi-
löngu borðinu er raðað
bökkum þétt saman. Þeir
eru allir nærri f ullir í dag.
Það er ein fisktegund í
hverjum bakka. Þarna er
þorskur, ýsa, skata, lúða
og einn bakkinn er fullur
af gellum. Ég hugsa:
„Nú held ég að konurnar
geti verið ánægðar."
Röðin er komin að mér.
Ég bendi á tvö ýsuflök.
Ég fæ þau afgreidd. Ég
rétti fram þúsundkallinn,
fæ fjögur hundruð til
baka. Ég þakka fyrir og
fæ bros frá gamla mann-
inum. Heim hleyp ég,
býst við að mamma sé
farin að bíða.
Sigriöur J. Magnúsdóttir
Sigriöur J. Magnúsdóttir og Sigurbjörg Jóhannesdóttir. Þær eru
bekkjarsystur og vinkonur. Reyndar eru þær lika frænkur, þvi aö
mæöur þeirra eru systur. Þær eru i 6. D.V. (bekk Dagnýjar Val-
geirsdóttur) i Austurbæjarskóla. Báöar eru þær duglegir nem-
endur, og einkum finnst þeim gaman aö læra móöurmáliö. Kompan
birtir hérna á siöunni sýnishorn af þvi hvernig þær skiluöu verk-
efninu i fiskbúöinni. Aöur hafa birst i Kompunni sögur og ljóö eftir
Sigurbjörgu.
I fiskbúðinni
Maður nokkur, Andrés
að nafni, spurði mig
hvort ég vildi ekki vinna
fyrir sig einn dag í fisk-
búðinni sinni. Ég lofaði
því án nokkurrar
umhugsunar.
Morguninn eftir fór ég
til vinnu i fiskbúðinni
klukkan átta. Andrés var
þar staddur og sýndi hann
mér f isktegundirnar, en
fór síðan.
Fyrstu tvær klukku-
stundirnar var ekkert að
Loks kom lítil stelpa og
keypti ýsuflök fyrir
fimm hundruð krónur.
Síðan var sífelldur
straumur af fólki inn í
búðina og hafði ég nú nóg
að gera. Lítill strákur á
að giska átta ára gamall
kom og bað um þrjú flök
af nætursöltuðum fiski.
Hann kostaði níu hundruð
krónur, en þegar strák-
urinn ætlaði að taka upp
peninginn kom í Ijós að
buddan hafði gleymst
gera, mér leiddist þetta
hangs og vonaði að ein-
hver kæmi að kaupa fisk.
heima. Ég sagði honum
að hlaupa heim til sín
eftir peningunum og
UGG__________________________
rj/Y)f'V)fO... UípuR ftFipST
OGr S LE%rlþ
| r HÖFVp)f>
Go/.fKVAFuN'4
/
Eftir Kjartan Arnórsson
T/4
£
Umsjón:
Vilborg
Dagbjartsdóttir
bauðst til að geyma
fiskinn á meðan.
Kona kom inn í búðina
og spurði eftir nætursölt-
uðum fiski, en hann var
þá búinn. Konan skamm-
aði mig f yrir að vera búin
að selja ailan þennan
góða fisk. Ég bauð henni
þá ýsuflök, en hún þver-
neitaði, þá bauð ég henni
karfa, en hún varð bara
reið og sagðist ekki vilja
þennan ógeðslega rauða
fisk; þá rak hún augun í
pakka drengsins og
spurði hvað væri í honum.
Ég sagði henni sem satt
var að í honum væri
nætursaltaður fiskur.
Heimtaði hún þegar að fá
pakkann. Ég sagði henni
að lítill drengur væri
búinn að kaupa þennan
fisk. I því kom hann inn
og spurði eftir fiskinum,
lét ég hann strax fá hann
og borgaði hann níu
hundruð krónurnar. Hann
f lýtti sér út. Nú leit konan
á mig bálreið og fór mér
ekki að standa á sama.
Hún hvæsti að mér:
„Tíkin þín, þú áttir að
iáta mig fá fiskinn, en
ekki strákinn. Ég skal
klaga þig fyrir Andrési".
Og strunsaði hún siðan út
úr búðinni. Ég var því
fegin og vonaði að ekki
kæmu fleiri þöngulhaus-
ar þann daginn, en því
var ekki að heilsa. Svona
sautján ára stúlka kom
inn í búðina og bað hún
um soðinn fisk. Ég gapti í
fyrstu af undrun, en
jafnaði mig þegar hún
endurtók beiðnina; hún
sagðist ekki nenna að
sjóða fiskinn. Ég var
orðin pirruðaf skömmum
kerlingarinnar og ekki
bætti þetta úr skák, svo
ég sagði henni að fara til
Surtseyjar, þar gæti hún
áreiðanlega f engið soðinn
fisk. Hún þakkaði mér
kærlega fyrir heilræðið
og fór út. Ég stundi,
þegar hún var farin.
„Hvað fólk gat verið
skrýtið!" hugsaði ég með
mér. En nú var komið
fast að lokunartima. Ég
beið aðeins eftir að
Andrés kæmi til að loka
búðinni. Loksins kom
hann. Ég var því fegin,
i en þvað var þetta? Konan
sem haf ði skammast sem
mest um daginn var í
fylgd með honum. Þau
komu þegar inn; ég varð
máttlaus af hræðslu
nokkur augnablik. Síðan
byrjaði sami skammar-
lesturinn og fyrr um dag-
inn. Kom þá i Ijós að
konan var gift Andrési.
En í því vaknaði ég við
vekjaraklukkuna. Og
mikið varðég fegin þegar
þetta reyndist allt vera
draumur.
Sigurbjörg Jóhannes-
dóttir.