Þjóðviljinn - 22.06.1980, Blaðsíða 25

Sunnudagur 22. júnl 1980 ÞJÓÐVILJINN — SIDA 25

gjályndi
visna-
mál *
Umsjón:
Adolf J.E
Petersen
Stíga tónar
steinum frá
Mikið er til af visum sem
mjög erfitt eBa jafnvel ómögu-
legt er aö vita um höfunda að. I
ýmsum söfnum er ekki getiö um
höfunda eða ekki gerð önnur
grein fyrir visunum en þær séu
„gömul visa”, „gamall hds-
gangur”, „þjóövisa” eöa höf-
undur óviss eöa óþekktur. Ekki
verður hér i Visnamálum hægt
aö leysa úr þvi vandamáli, en
visa getur veriö góð þó hún hafi
glataö höfundi sinum, og er það
oftast, þvi að annars hefði hún
ekki lifaö á vörum þjóöarinnar I
óteljandi áratugi eöa um
margra alda skeið.
Þar sem Visnamál koma
fyrir margra sjónir, og þá ekki
hvað sist þeirra sem vlsum
unna, má telja liklegt að ein-
hverjir viti um höfunda þeirra.
Er þvi brugðiö á þaö ráö að
birta hér nokkrar visur seni
þannig er ástatt um sem að ofan
greinir, og lesendur beðnir að
láta Visnamál vita um þá höf-
unda sem þeir kunna skil á, og
nokkur kostur er að sanna höf-
undarrétt að. Spurningin er:
hver eöa hverjir ortu eftir-
farandi visur:
Mariufiskur:
Þyrsklingur um þorskagrund
þykir nauðatregur,
sá hefur fiplað seima hrund,
sem að fyrstur dregur.
Forvitni og fleira:
Manga langa gengur gleitt,
gægist upp f skýin.
Henni fylgir fieira en eitt:
forvitnin og lygin,
Lystir heimsins:
Sigla um viði súðahæng
segja lýöir yndi,
blakki riöa, búa i sæng
baugahliðar undir væng.
Þær eru hvikular:
Hægra er að passa hundrað
flær á hörðu skinni
en pikur tvær á palli inni.
Veldur hjartabilun:
Undanrenna, ill fastilja
og skarreykur
hring i kringum hjartað eykur,
hvar af margur gerist veikur.
Dökkleitt var það:
Svartur maður á svörtum jór '
sundur þandi krika.
Honum fylgdi hundur stór,
hann var svartur lika.
Sá dauði kvað:
Gagnslaus stendur gnoð I laut,
gott er myrkriö rauða,
halur fer meö fjörvi braut,
fár er vin þess dauba.
Þreyttur sláttumaður:
Niður setja má ég mig
meban hvet ég ljáinn,
svo skal hetjan hermannlig
honum etja á stráin.
Margt er það sem ekki er hægt
að teija:
Sandkorn jaröar telja og tjá
trúi ég enginn megni,
daga heims og dropa smá
sem detta niöur i regni.
Að lciöarlokum:
Ég er elding eyðingar
ofurseldur fangi,
og á kveldi ævinnar
aftur heid ég gangi.
Valt er gengiö:
Mér er illt I minum haus,
mest af þreytu og lúa.
Maöur enginn mæðulaus
má i heimi búa.
Vei feröbúinn:
Riöur friður rekkurinn,
rjóður, móður, vei búinn,
keyri biakar klárinn sinn,
kvikar vakur fákurinn.
Tónstef steinanna:
Stiga tónar steinum frá
stefum gleði sinnar.
Liprum fótum leikur á
langspil jarðarinnar
Þoka i Blönduhlið:
Þokan grá er þykk að sjá
þar hjá Iýbum snjöllum.
Býsna háum bólar á
Blönduhliðar fjöllum.
AB kvöldi:
Seint á ferli sá ég kall
svartri elli meður.
Myrkrið skellir skjótt á fjall
skaðlegt felliveður.
A hvað má ekki horfa?
Tryggða fækkar taugunum,
tár vill margan spenna.
Allir veröa augunum
einhversstaðar renna
Orlagaráð:
Sinum eigin örlögum
enginn ráðið getur
Ég er lika i efa um,
að það færi betur.
Ekki er það gott:
Illt er aö þjóna þrællyndum,
þurrka skóna á eldi,
senda flón að svikráðum,
sokka prjóna úr úlfshárum.
Næturró:
Nóttin er svo björt og bllö,
blundar allt I dalnum.
Eins og skuggi ég úti bið
undir hamrasalnum.
Oft er i holti heyrandi nær:
i.Margt má heyra og margt
má sjá
menn ef skynja kynni,
hef ég eyru og hlýöi á
hljóm i veröldinni.
Kvöldró:
Kvölda tekur, sest er sól,
sveimar þoka um dalinn.
Komið er heim á kviaból
kýrnar, féð og smalinn.
Hér hafa veriö skráöar nokkr-
ar af þeim visum sem ritara
Visnamála er ókunnugt um höf-
unda að. Biöur hann nú þess að
lesendur bregöist vel við og bæti
úr þeirri vöntun ef þeim er það
mögulegt, og sendi svörin til
Visnamála á Þjóöviljanum.
AB lokum um kaupránið:
Þingmanns launin þykja smá,
þjáning ill i meinum.
t neyöinni þeim notast má
að naga ögn af beinum.
ZX
Fleiri visur um þingmanna
launin eru æskilegar og vel<
komnar að gefnu tilefni.