Þjóðviljinn - 06.09.1980, Blaðsíða 22

22 SÍÐA — ÞJÓÐVILJÍNN Helgin 6.-7. sept. 1980
lllllllllIlllllH!
11111 iliijilllllll

llsliill
mmm

mmmmm
E
kSíxíýíáil
íSi-íS-íSÍÍÍÍiíí^B^B
• _______________
r
'
iíííííííííííAWíí
lííííílxííííííííi:

j
.
IDAGMA.

„Engin tækni getur
komið í stað kennara
- flsgeir Guðmundsson.
skðlastjóri. í Helgarvlðlali

.

Er öryggi sjúklinganna nú j
meira en hreppsómaganna?
- Um endurhætingu geösjúkra
/
i isplittlli
.. . .

■•.:■ I
_

i
Hvernig fer tonn
af brennivíni
fram hjá loliinum?
1 m
1
iíjiííSíí:
U—
Hljúmsveitin flny
Trouble í Helgarpoppi

flp vB tv

.. .
Sépsiæd sakimál:
„Mamma.
við verðum myrt!
• ms
illllili
;
f ]
.
§É:#Íg|||í
;|||

biíiíiiiÍÍ
Frásagnarþættir frá hernámsárunum V
Gaddavlrsgirðingar I öfirisey
Ólafur Þóröarson frá Haga skrifar
Ævintýraþrá
Um haustið 1941, þegar ég var
kominn til Reykjavikur, eftir
sumarvinnuna I Hvitanesi I
Hvalfirði fór ég, í fullri alvöru, að
hugsa um að ráða mig á erlent
flutningaskip. A striðsárunum
var talsvert um að ungir Islend-
ingar réðu sig á slik skip og
nokkrir þeirra fórust með þeim.
Sumir þeir, er komu aftur heim
Ur slíkum ferðum, sögðu
ævintýralegar sögur af sjálfum
sér, I erlendum höfnum.
Einkum voru það kvennafars-
sögur og sumar ótrúlegar. En þær
féllu I góðan jarðveg hjá okkur,
sem heima sátum I landi þar sem
kvennahallæri var meira en orðin
tóm, eftir komuhersins til lands-
ins. En i erlendu hafnarbæjunum
var urmull kvenna á hvern karl-
mann þar eð flestir ungir menn
voru farnir á brott til vig-
stöðvanna, að berjast fyrir föður-
landið, en heima aðeins konur,
börn og gamalmenni.
Kunningi minn einn, sem hafði
látið af löngun sinni og farið
nokkra túra á enskan dall og
komið til enskra hafnarbæja,
sagði okkur félögunum af ferðum
sinum yfir kaffibolla inni á Óla-
sjoppu. Hann var litill vexti og
léttur þó hann væri snar i snún-
ingum, ef þess þurfti með. Og
enginn vændi hann um ýkjur i
frásögninni, enda sögð i
kunningjahópi þar sem menn
skyldu varast ósannindi um sjálfa
sig heldur miðla góðum vinum af
lifsreynslu sinni.
Eitt kvöld sagðist hann, ásamt
skipsfélögum sinum, hafa farið
inn á bjórkrá til að fá sér i glas.
Þar kynntist hann stúlku svo
myndarlegri að af bar. Auk þess
var stúlkan tröll að vexti án þess
að slikt drægi úr friðleika hennar
sem var mikill. Leist þeim svo vel
hvort á annað að stúlkan bauð
honum heim til sin og þá hann það
með þökkum. Kvað hann
stúlkuna hafa átt heima i ein-
hvers konar ævagamalli sam-
byggingu og varð að fara um
skuggalegan gang að bakdyrum
hússins en þar taldi konan best til
inngöngu. Vildi hún fara laumu-
lega með tilvonandi rekkjunaut
sinn og komast óséð inn i húsið.
Skot voru til beggja handa I
ganginum og lágu þaðan rang-
halar út I myrkrið og varð ekki
séð hverri þjónustu þeir
gengdu.Ekki sleppti hún hendinni
af Islendingnum, enda engin
furða, svo erfitt sem þaö var að
handsama karlmann i þessum
bæ.
Voru kossar hennar svo vel
útilátnir og sterkir að vini okkar
fannst nóg um og taldi sig þó
mann með mönnum I þeim
sökum. En umferö var mikil um
ganginn, fólk sifellt að koma og
fara, þótt komið væri fram á
nótt.
Dróst það þannig lengi
að þau kæmust inn i
húsið og voru ranghalarnir
beggja vegna gangsins athvarf
þeirra þvi að jafnan er þau hugð-
ust skjótast inn var einhver á
feröinni. Greip konan sögumann
hryggspennutökum, lyfti honum
upp og hljóp með hann I felur i
hvert sinn og hellti siðan yfir
hann kossunum, meðan þau biðu
færis að reyna á nýjan leik. Gekk
þetta þannig lengi og tók nú
pilturinn að hugsa sitt ráð, að
stóppa úr þessum voða.
Iðulega náði hann ekki
andanum fyrr en honum lá við
köfnun, bæði vegna þess hve
,konan hélt honum fast að sér
meðan hún hljóp með hann fram
og aftur og eins meðan kossa-
hrinurnar stóðu yfir. Kvaðst hann
hafa tekið þaö ráð að verða alveg
máttlaus og þannig gat hann látiö
sig fall úr greipum hennar, á
gólfið og hljóp siðan burt, fyrst á
fjórum fótum og siðan á tveim
jafnfljótum, svo hratt sem honum
var unnt og slapp þannig, mátt-
farnari og þó fegnari en orð fá
lýst. Slikar sögur féllu i ákaflega
góðan jarðveg hjá okkur, en þrátt
fyrir ævintýraljóma frásagnanna
fór það einhver veginn svo að ég
varð þvi afhuga að freista
gæfunnar á flutningaskipun-
um. Það átti hins vegar fyrir mér
að liggja að ráða mig sem hjálpar
kokk á togara. Það var fyrstu
daga janúarmánaöar 1942.
Brottför ameriskra hermanna áriö 1946