Þjóðviljinn - 20.09.1980, Blaðsíða 25

Helgin 20.—21. september 1980 ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 25
vísna-
mál 4t
■
Umsjön: Adolf J. Petersen

Afturförin er
mesta mein
Allir þurfa aö fara i orlof,
einnig Visnamál, þess vegna
hafa lesendur oröiö vonsvikn-
ir, er þeir hafa nii um tvær
helgar i röö flett blaöinu og
ekki séö þaö sem þeir leituöu
aö. Um þeöer ekki aö fást, þaö
eru nefnilega fleiri en fólk sem
vinnur i banka eöa verkar fisk
sem vill fá sitt orlof og engar
refjar.
Aö orlofi loknu er best aö
fara meö ung og forn bauga-
brot eftir Vilhelm Guömunds-
son:
Þótt ég biöji guö um griö,
gráti beiskum tárum —
get ég aldrei fundiö friö
fyrir liönum árum.
Stööugt hlaöast ár viö
öld,
enga ró má finna,
liöa dagar, koma kvöid
kærstu vona minna.
Lit ég yfir liöna slóö
— löng og glötuö árin —
viöa i spori bærist blóö,
blikar enn á tárin.
Oft ég hef viö eld og
hjarn
aleinn staöist mátiö,
get þó enn þá eins og
barn
út af litlu grátiö.
Þeir hafa sennilega aldrei
fariö i orlof, Vilhelm og
Guölaugur D. Vigfússon, en
hann orti þessi ósamstæöu
baugabrot, þá hann haföi
stundar friö.
Þreyttur eftir þennan dag
þarf ég hvildarinnar.
Sofna ég viö sólarlag
siöustu vonar minnar.
Sit ég viö minn raunarokk
rennur hugarlopi.
Seldur mun viö siösta lokk
sérhver æöar dropi.
Guömundur fékk vist aldrei
orlof frá önnum dagsins, en
geröi þetta á einni hvildar
stund, og einnig þennan æsku-
óö:
Lifs á torgi æskan er
árdags morgunhlýja.
Hjörtun borgir byggja sér,
burtu sorgir flýja.
Æskan kveöur ærslaljóö,
oft er geöiö svona,
meöan gleöi geisla-flóö
gljár á beöi vona.
Himin bjartan skyggja ský,
skúrurn vart má leyna,
viökvæmt hjarta veröld I
veröur margt aöreyna.
Astarflapur illa traust,
ólán skapar flestu,
og menn hrapa endalaust
ef þeir tapa festu.
Hrukkar vanga vætir brá
vosiöstranga kifsins
tilaölanga, þreyja, þrá,—
Þaö er gangur lifsins.
Þaö getur stundum andaö
kalt frá alvöru lifsins og menn
þvi falliö úr leik, svo kveöur
Einar M. Jónsson.
Alvaran er einatt köld,
á sér skuggahliöar.
Þó ég leita þetta kvöld
þangaö vil án biöar.
Flest, ég sá, hér fögnuö
bar,
fann þó brátt, aö undir
grimuktæöum gleöinnar
gengu þessar stundir.
Nautnir lifs þó hossi hér,
hlýju snótir bjóöi,
„gleöin bjarta” einatt er
ötuöhjartablóöi.
Þræöir ævivefsins eru oft
meö snuröum svo mistök
veröa á vefnaöinum og voöin
hnökrótt. Einar M. Jónsson
kvaö um vefinn:
setur
Allt sem gatégóskaö
þér
er nú týnt úr minni.
Finn ég glöggt aö förlast
mér
fjör, þó áöur brynni.
Syngur hjartaö svo viö
raust
sál þó Uöi baga:
yrkja skaltu endalaust
alla þina daga.
Svo eru gömul og ný bauga-
brot eftir Guömund Sigurös-
son frá Heggstööum, hann
segir:
Hver á glaumur gleöi not,
glöpin naumast linna,
fer i strauminn baugabrot
bemsku drauma minna.
Sárum valda og sálarneyö
sviftast gjaldaeyri —
Mun ég halda mina leiö
margt þó skvaldur heyri.
Þótt ég eigi öröug spor
eftir lifsins hjarni,
geislar, frá þér, vonavor
veita huggun barni.
Vonin öllum veitir friö,
vermir hjörtu manna.
Hún er bára er brotnar
viö
björgin örlaganna.
Gæti ég ofiö upp á ný
ævi minnar þræöi,
fá ég mundi efni i
annaö betra klæöi.
Viö mér blasa mistök mörg,
máttiég betur haga,
óf mér sjálfur árin körg
ævi minnar daga.
Fæst af þvi er mætti mér,
mun nú burtu hrakiö.
Þaö sem löngu ofiö er
upp ei veröur rakiö.
En svo kemur hnignunin,
sem einskonar endahnútur á
tilveruna en reyrist því þéttar
sem árin veröa fleiri. Halla
Eyjólfsdóttir kvaö um hnign-
unina:
Afturför er mesta mein,
mig vill tiöum hryggja,
ég vil standa alveg ein,
engan stuöning þiggja.
öriög heimta ætiö sitt.
Enginn væntir griöa.
EUin notar andlit mitt
eins og pappirsmiöa.
Og i lokin segir Halla.
Þó aö blási móti mér,
má ég vel viö una,
storminn lægir, bátinn ber
beint i lendinguna.