Þjóðviljinn - 06.09.1987, Blaðsíða 17

Ljóð
eftir
Kristinu
Ómarsdóttur
Kristín Ómarsdóttir sendi í vor f rá
sér Ijóðabókina „Það er þoka í
húsinu okkar“ og síðasta vetur
var sýndur í Þjóðleikhúsinu ein-
þáttungur hennar sem hlaut fyrstu
verðlaun í samkeppni sem efnt var
til í tilefni loka kvennaáratugarins.
Ljóðin sem birtast hér hafa hvergi
verið prentuð áður.
Maður
í bifreið
Ogþegar orðin þín koma loks til mín,
-svefnenglar á stjái, um krókótta stíga,
yfirholtið og hingað, segi ég löturhœgt,
með olnboga útum glugga, hönd á stýri:
- Það er ofseint.
í skýjahnoðrum skil ég við klettana
og keyri
framúr gulum vegarskiltum,
örnefnum í speglaskrift og þér
þér...
þú hlustar ekki lengur
á þytinn,
spyrð ekki oftar baldursbrána,
- svo hefégheyrt, spurt
ogfrétt.
(Vertu sæl María.)
Frosin dögg á hvarmi
og andlitið er himinsins.
Enninu atað í vindinn.
- Þrusk -
Kíkir ofurhœgt um öxl
á skugglaust,
mannlaust
fótartak:
Áhorfendur í vindi.
Fjaðralaust risa
vœngjahafþyrlast
ófleygt
í fölu myrkrinu
og hvítu mávarnir
fjúka.
Alfred Otto Scwede er lotinn
Skrifaði sögulega skáldsögu
um Hallgrím Pétursson
Nýlega spurðist sú fregn að
látinn sé í DDR, Austur-
Þýskalandi, Alfred Otto Scwede,
lúterskur kennimaður og rithöf-
undúr. Schwede lagði ungur
stundá norræn mál og hafði allar
götur síðan þrautgóðan áhuga á
þjóðum þeim sem málanámið
færðinærhonum. Hannvaraf-
kastamikillrithöfundur, skrifaði
tugiítsÍÉÉ fyrirýmsa aldursflokka
og.s'éift&' efni sitt einatt norður á
bógte. Og íslendingum ætti sá
mæti austurþýski klerkur að vera
minnisstæðurfyrirsögulega
skáldsögu um Hallgrím Péturs-
son sem hann gaf út fyrirtveim
árum. Bókin heitir „Sein Lied war
IslandsTrost," Kveðskapur hans
var (slendingum huggun" og kom
út hjá Evangelische Verlagsan-
stalt.
Sá sem þessar línur skrifar fékk
þessa bók í hendur fyrir nokkrum
mánuðum og hefur það dregist
lengur en skyldi að fjalla um hana
hér í blaðinu. Pví vissulega er hún
þess virði. Alfred Otto Scwede
hefur bersýnilega lagt sig sem
best fram um að kynna sér lands-
hætti og aðstæður allar á
sautjándu öld, og skrifar bók sína
innan þeirrar hefðar að blanda
saman heimildum og „senni-
legum“ skáldskap. Að sönnu
verður honum fótaskortur á ýms-
um atriðum, ekki ýkja veigamikl-
um kannská - má þar til nefna
frásögn af göngu Haitgríms og
sakamannsins Jóns Ólafssonar
suður, þegar Hallgrímur hefur
hrökklast frá Hólum (bókin hefst
á því að sveinninn Hallgrímur
stendur nakinn í á og klófestir
laxa með berum höndum). En
þær yfirsjónir eru smáar og
gleymast fljótt þegar séra Schwa-
be fer að verma okkar þjóðern-
isshjarta með samúðarfullri lýs-
ingu á hlutskipti íslendinga á öld
Tyrkjaráns, drepsótta, eldgosa
og einokunar og svo á því hve
mikilvægur skáldskapurinn hefur
verið í mannlífinu.
Stórskáld var Alfred Otto
Schede ekki. Honum er ekki
lagið að skapa dramatíska
spennu í átökum persóna né
heldur að gefa nærgöngula lýs-
ingu á því sem býr hjarta nær. Til
dæmis verður honum ekki mikið
úr kynnum Hallgríms og Guddu í
Kaupmannahöfn. Né heldur úr
sárri sorg Hallgríms þegar hann
missir hjartfólgna dóttur sína
Steinunni. Þá gerist það sem oft-
ar, að fróðleikurinn, umsögnin,
endursögnin eins og dragi úr
blóðsins þunga nið - Hallgrímur
þagði og fór einförum eftir þetta,
segir Schwede og flýtir sér að
bæta við að hann hafi ort um
harm sinn - „það gerðu skáld vík-
inganna þegar elskaður sonur
þeirra féll og Rómverjinn Cicero
kvað hafa hugsað um það eftir lát
dóttur sinnar hve fagurt kvæði
hann gæti helgað minningu henn-
ar“.
En hvað um það - Hallgríms-
saga hins þýska kennimanns er
lipurlega saman skrifuð og nýtur
um margt góðs af mannúð og ein-
lægri trúmennsku höfundar við
viðfangsefni sitt.
ÁB.
Sp!
Álfred OttoSchwede

Sunnudagur 6. september 1987 ÞJÓÐVILJINN
lA 17