Þjóðviljinn - 06.09.1987, Blaðsíða 19

^reatest Hits 1975-1986
skógarómansinn góða, Jungle
Love. Þá vantar alveg lag af plötu
sem út kom ’81, „Circle of love“,
og er það miður, þar sem það var
hin ágætasta plata. Af Abracada-
bra er aðeins titillagið sett á
safnplötu þessa og er svo sem
ekkert við það að athuga í sjálfu
sér. Hins vegar kemur það nokk-
uð undarlega fyrir sjónir að 6 lög
skuli tekin af plötunni Italian X-
Rays, sem að vísu var sæmilega
vinsæl, ensexlög-það er ... ja ...
skrítið. Og ekki fær svo mikið
sem eitt laga að fljóta með af
plötunni Living in the 20th Cent-
Vtt og brertt
ury, sem út kom ’86, þrátt fyrir að
undirtitill plötunnar, (A Decade
of American Music) gefi það
■óneitanlega til kynna. Hér eru
sem sagt aðeins lög frá ’76 til ’84
eins og áður sagði, en ekki til ’86.
En þrátt fyrir allt þetta er þetta
hinn ágætasti gripur að kaupa,
fyrir þá sem ekki þekkja Steve
Miller fyrir. Púnktur.
Látúnsbarkar...
Átta látúnsbarkar komu fram í
keppni Stuðmanna og Ríkisút-
varpsins í sumar. Þeim hefur svo
verið skellt á plötu fyrir þær sak-
ir, ásamt Adda þeim er kenndur
er við rokk. Það er skemmst frá
því að segja, að þetta er hin eigu-
legasta plata fyrir partíglatt fólk,
en kannski ekki með því besta
sem gerist í íslenskri tónlist - og
þó, miðað við það sem út hefur
komið í sumar, má kannski segja
að hér sé um kjörgrip að ræða.
Þetta fer sumsé allt eftir því við
hvað miðað er.... Flestir gera lát-
únsbarkarnir lögum sínum
þokkaleg skil, en það er víst eng-
inn vafi á því, að sigurinn lenti á
réttum stað. Bjarni Arason
klikkar hvergi, hvort sem hann
stælir Egil, Elvis eða engan mann
svo semíBara ég og þú. Það er að
vísu ósköp leiðinlegt lag, en
flutningurinn er klassi. Útsend-
ingar allar á plötunni eru ferskar
og nokkuð skemmtilegar, ásamt
því að hljóðfæraleikur er með
miklum ágætum svo sem við var
að búast. En umslagið er hrein
hörmung, bæði hvað varðar útlit
og upplýsingar.
Little Steven
Little Steven, fyrrum gítar-
leikari hjá Brúsa sjálfum, er nú
lagður af stað í hljómleikaför upp
á eigin spýtur. Það er ekki langt
síðan hin stórgóða sólóplata hans
„Freedom - no compromise”
kom á markaðinn rokkunnend-
um til óblandinnar ánægju og
mun þessi ferð ætluð til að ýta
undir söluna á henni ásamt því að
koma enn betur til skila þeim
boðskap sem platan flytur, en
platan er ákaflega pólitísk, textar
hennar fjalla allir á einn eða ann-
an hátt um kynþáttakúgun í
Bandaríkjunum, S-Ameríku og
Afríku eða annað það heimsins
óréttlæti sem Stebba finnst taka
því að syngja um. Fyrstu tónleik-
arnir voru í Svíþjóð á föstudaginn
var, en hann mun halda áfram
spileríi víðs vegar um Evrópu allt
fram til 13. september, þá leikur
hann væntanlega fyrir fullu húsi í
Offenbach í V-Þýskalandi.
Af hvítum snákum
Aðrir sem hyggjast leggja land
undir fót og berja á hlustum
áheyrenda eru þéttrokkararnir í
Whitesnake. Þeirra tónleika-
ferðalag hefst í Þýskalandi með
léttri geggjun í Núrnberg þann
13. desember. Þeir munu síðan
halda sem leið liggur um megin-
landið og Bretland og halda alls
25 tónleika áður en þeir hætta
þessu flakki þann 18. janúar ’88.
Áður var búið að segja að þetta
rall þeirra ætti að hefjast í sept-
ember en þar sem David Cover-
dale er nú á ferð um Ameríku
með hina endurnýjuðu sveit sína
(og gengur bara vel) varð að
fresta því ...
Listapopp
Breiðskífa Bon Jovi, „Slippery
when wet” datt í síðustu viku út af
topp-tíu á lista bandaríska viku-
blaðsins Billboard. Þá hafði hún
dvalið þar í upphæðum í 46 vikur
eða jafnlengi og Whitney Houst-
on, en þetta mun vera það lengsta
sem plötur hafa hangið svo hátt
síðan „Born in the USA” með
Springsteen dokaði þar í svo
mikið sem 84 vikur á árunum ’84-
’85. „Dark side of the moon”
með Pink Floyd hefur hins vegar
þraukað allra platna lengst á topp
200 breiðskífulista sama rits, í 690
vikur - alveg síðan hún komst
fyrst á listann skömmu eftir að
hún kom út í Bandaríkjunum
st'ðla árs 1973!
í dag verður ekkert fjallað um Whitney
Houston.
ður Torfa sendir frá sér Hugflœði
leggja frá mér gítarinn og syngja
-bara syngja. Þetta vareinsogað
taka stafinn frá blindum manni,
ég þurfti að þreifa mig áfram í
myrkrinu á meðan ég vandist
þessu. Og gítarinn var tekinn upp
sérstaklega. Við byrjuðum
reyndar á honum. Ég sat sveittur
og æfði eitt eða tvö lög í tvær og
þrjár vikur. Þetta var nokkuð
sem ég hafði ekki gert áður. En
hjá Juul er ekki nóg að æfa sig -
það þarf meira til. Ég var búinn
að æfa eitt laganna alveg í topp og
þóttist nokkuð góður þegar ég
mætti í stúdíóið. En þegar ég
hafði spilað lagið, horfði hann á
mig - og gekk út. Þá vissi ég hvað
klukkan sló, ég var að monta
mig! Ég var að sýna fram á að ég
kynni að spila á gítar. Öll
stemmningin í laginu drukknaði í
útúrdúrum og krúsidúllum. Juul
kom aftur eftir háiftíma og spyr:
„Jæja, ertu búinn að hugsa mál-
ið?“ Ég jánkaði því og hann sagði
mér að spila nú lagið aftur, sem
ég og gerði á nýjan hátt.
Hann horfði á mig þegjandi og
sagði: „Hörður, var ég búinn að
segja þér að ég vinn ekki með
hverjum sem er?“ Jú, hann var
búinn að því... og þá: „Þetta er
með því besta, sem ég hef heyrt
þig gera - tökum það inn...“
Ég var hálf hræddur við að
vinna með svona manni fyrst, var
ekki viss um að ég gæti tekið
svona afdráttarlausri gagnrýni,
en núna veit ég að þetta var það
besta sem gat komið fyrir mig
sem listamann.
Þegar við kláruðum gítarinn
bættist þriðji maðurinn í hópinn,
Jörgen nokkur Johnbeck, út-
lærður klassfskur gítarleikari, en
þekktastur fyrir kontrabassaleik
með helstu jassgeggjurum Dana.
Hann stjórnaði útsetningum á
öllum aukahljóðfærum af mikilli
snilld."
Aukahljóðfærum? Er þetta þá
ekki trúbadorplata?
„Auðvitað er þetta trúbador-
plata. Gítarinn og röddin liggja
oftast fremst, og sum lögin eru
ekki annað en gítar, rödd og
bassi. En það er alltaf gaman að
skreyta svolítið. Við ákváðum
strax í upphafi að nota bara átta
rásir. Þetta átti að verða einföld
og einlæg plata, og það er alltaf
hætta á að menn fái víðáttubrjál-
æði þegar of margar rásir eru í
boði, allt fer að snúast um að fylla
þessar blessaðar rásir og melodí-
urnar kafna. En svolítið skraut
skaðar ekki, og það er það sem
þessi aukahljóðfæri eru - örlítið
skraut til að magna upp
stemmninguna.“
Hún var nú fremur drungaleg,
stemmningin á Tabú. Hvað
ræður nú ríkjum?
„Jú, það má kannski segja að
Tabú hafi verið svolítið svört.
Hún fjallaði um skuggahliðar
mannlífsins, nóttina, ýmislegt
sem betri borgararnir vilja ekki
kannast við að sé til, svona yfir-
leitt. Ég hef lengi fengið að heyra
það, að ég sé að tala um eitthvað,
sem ekki er til. Menn hafa sagt
við mig á síðustu árum, undrandi
mjög, að ég sé bara ágætt texta-
skáld - að ég sé farinn að semja
góða texta. Málið er bara að þess-
ir textar eru allir hundgamlir -
það hefur bara enginn viljað þá á
plast, því innihaldið var þeim
ekki þóknanlegt. „Láttu ekki
svona Hörður, þú ert myndar-
legur strákur, fáðu þér konu og
hættu þessu rugli.“ Ég meina,
hommar og lesbíur voru t.d. ekki
til, en ég vissi auðvitað betur.
Fólk vildi bara ekki heyra á það
minnst. Ég þótti býsna góður
pappír í músíkinni til að byrja
með, á meðan ég hélt mig við
annarra manna texta, en eftir að
ég rabbaði við Samúel ’74, skipti
allt í einu ekkert máli lengur ann-
að en hvað var í klofinu á mér.
Það er eins og dópið, ég skrifaði
Ieikrit, sem m.a. fjallaði um
eiturlyfjavandamálið og nefndist
Nálargöt. Þá var mér sagt að
þetta vandamál væri bara ekki
fyrir hendi hér - „Þú býrð í Kö-
ben er það ekki - jájá, þetta er
kannski vandamál þar...“ Og
þetta er ennþá svona - þeir eru
víst alltaf að leita að hassi bless-
aðir, á meðan allt er fljótandi í
öðru og hættulegra efni. Og al-
menningur er ánægður með það,
því það vill enginn til þess vita að
um annað geti verið að ræða. fs-
lendingar virtust helst hafa strút-
inn að fyrirmynd, þegar átti að
taka á vandamálum. Eg reyni yf-
irleitt að forðast að gagnrýna
annað fólk í textum mínum, ég
segi bara hlutina eins og þeir
koma mér fyrir sjónir, og læt öðr-
um eftir að túlka þá. Þannig er
Tabú og hinar plöturnar, ég er
bara að segja frá hlutum sem eru
til, hér á landi sem annars staðar,
hvað sem hver segir. Þetta er
starfssvið listamannsins, að túlka
eigin tilfinningar og viðhorf til
heimsins, og áreitni umhverfis-
ins.
Tabú er um tabú hluti, hún er
dimm og drungaleg eins og ís-
lenska vetrarnóttin. En hafi hún
verið nóttin, þá má segja að nýja
platan, Hugflæði, sé dagurinn.
Því ég er í rauninni afskaplega
lífsglaður maður, og það svo
mjög að sumum stendur varla á
sama. Fólk er hálf undrandi að ég
skuli vera svona ánægður með
lífið og tilveruna, af hverju fólk
er undrandi veit ég ekki, en svona
er það nú samt. Og á þessari
plötu kemur þessi lífsgleði svo
sannarlega vel fram. Það er kann-
ski líka þess vegna sem mér gekk
svona vel að fá útgefanda. Sólin
skín á þessari plötu, gleðin og
hamingjan stjórna ferðinni. Ég
þýddi alla texta fyrir þá Juul og
Johnbeck, svo þeir gætu upplifað
réttu stemmninguna, og sam-
eiginlega unnum við svo að því að
draga hana sem best fram í hverj-
um tón. Eitt lag, sem Juul vildi
endilega fá með á plötuna meló-
díunnar vegna, var með ákaflega
dramatískum texta, um glataða
ást og annað þvíumlíkt. Þetta er
mjög falleg melódía, og Juul
sagði mér einfaldlega að gera nýj-
an texta. Það taldi ég alveg úti-
lokað. Ég hef aldrei unnið þann-
ig. Þessi texti var búinn að fylgja
þessu lagi svo lengi, að ég gat
ekki hugsað mér að breyta því.
En eftir að hafa eytt viku í að
segja sjálfum mér að ég gæti það
ekki, settist ég niður og skrifaði
nýjan og ósköp glaðan texta um
eitthvað sem allir eiga sameigin-
legt, afmæli.
Og í heildina séð er þetta mjög-
glöð plata, tæknilega mjög vel
unnin og ég vona bara að hún nái
eyrum einhverra, þrátt fyrir að
ýmsir hafi sagt mér að hún gangi
þvert á allt það sem hefur verið
að gerast í tónlistinni hér heirna.”
Hér heima segirðu, þú ert ekk-
ert að flytja hingað aftur?
„Til hvers? Mér líður vel þarna
úti. Ég kem heim með reglulegu
millibili, til að sýna mig og sjá
aðra, aðallega það fyrrnefnda.
Það togast á tveir kraftar í mér.
Annarsvegar vil ég að allir þekki
mig, að ég sé frægur og rí|cur, þá
fer ég í svona hálfgerðar mont-
reisur - Hæ! hér er ég!... Spila á
tónleikum og því um líkt. Þess á
milli held ég mig í útlandinu og
vinn, þar þekkir mig enginn, ég
get gert hvað sem er og umfram
allt einbeitt mér að því að semja.
Það er oft næsta erfitt hér heima,
þó ég hafi reyndar ekki mætt
öðru en vinsemd og velvilja und-
anfarin ár. En það er spurning
hvað það endist lengi. En ég er
svona klofinn, vil vera í sviðsljós-
inu, en jafnframt í felum. Stund-
um þegar ég er að fara upp á svið
er eins og það sé lítill púki að
hvísla að mér - „Haha - þú getur,
þetta ekki - þú ert búinn að
gleyma textanum - þú kannt ekki
lagið - hahaha aumingi...“ en
eitthvað annað segir mér að drífa
mig þarna upp og sigra lýðinn.
Og ég er sem sagt á svona mont-
tímabili núna...“
Nú er allt te á bænum upp urið
t L
og nóttin á næstu grösum. Það er
samt ekki með neinni gleði í
hjarta sem ég rek endahnútinn á
spjailið vio_þennan glaða söngva- -
svein, sem er búinn að hlæja og fá
mig til að hlæja allt kvöldið, með
ýmsu sem ekki kemur málinu
beint við, eða þannig. Lífsgleðin,
sem hann talaði um fyrr í þessu
spjalli hefur þó néð alð smita út
frá sér, þannig að ég horfi fram á
betri tíð með blónrt haga, þrátt
fyrir árstímann og þá staðreynd
að hann er að fara. Ég vona bara
að allt gangi honum og Hugflæði
hans í haginn, og læt þessum lífs-
glaða lífskúnstner bara eftir síð-
ustu orð þessa spjalls...
„Maður verður að vera maður
sjálfur. Öðru vísi gengur ekkert
upp. Eftir að hafa barist í þessum
bransa jafn lengi og ég, veit mað-
ur að það þýðir ekkert annað. Ég
hef aidrei reynt að skapa mér ein-
hverja aðra týpu, til að sýna opin-
berlega. Ég er fyllilega ánægður
með sjálfan mig og það sem ég
hef gert í gegnum tíðina, auðvit-
að hefði ýmislegt mátt betur fara,
en það sem gerst hefur, hefur
gerst af því að ég hef verið sjálf-
um mér samkvæmur og, umfram
allt, einlægur. Maður verður að
vera maður sjálfur...“
Sunnudagur 6. september 1987 ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 19