Þjóðviljinn - 06.01.1989, Qupperneq 20

BARNAKOMPAN
Umsjón:
KRISTÍN VALSDÓTTIR
ANDRÉS GUÐMUNDSSON
Drekinn
Einu sinni voru tveir hellar. í öðrum þeirra bjuggu
tveir menn en ekki er sagt hvað í hinum hellinum var
fyrr en seinna í sögunni. En snúum okkur nú að
mönnunum í hellinum. Eitt sinn þegar annar þeirra
var að safna eldiviði fór hann að hugsa um hvað gæti
verið í hinum hellinum. Þeir höfðu aldrei reynt að
komast inn í hinn hellinn af því að grjóti hafði verið
hlaðið fyrir hellismunnann. Hvorugur þeirra vissi
hvað var inni í hellinum eða hver hlóð steinvegginn.
Þessa nótt skall á þrumuveðurog eldingar. Ein eld-
ingin þaut beint í steinvegginn og allt í einu streymdi
orka inn í hellinn. Mennirnir sem áttu hinn hellinn
lágu andvaka í honum og sáu allt sem fram fór. Þeir
urðu skelfingu lostnir þegar þeir sáu að innan í hellin-
um var fyrirbæri sem þeir höfðu aldrei séð áður. Það
var einskonar dreki sem spúði eldi um allan hellinn.
Mennirnir fengu ofbirtu í augun svo að þeir sáu ekki
að drekinn flaug í átt til stórs svarts skýs. Mennirnir
gátu ekkert sofið þessa nótt. Næsta dag ákváðu þeir
að skoða hellinn. Þegar þeir voru komnir inn sáu þeir
að það var mun drungalegra en þeir höfðu hugsað
sér. Það var kolniða myrkur. Þeir gátu ekkert séð
nema skínandi döggina sem endurspeglaði daufa
sólargeislana sem skinu utan við hellismunnann.
Þeir gengu inní hellinn. Þeir gengu lengra og lengra.
Hellirinn virtist aldrei ætla að taka enda en þegar þeir
voru að gefa upp alla von sáu þeir litla Ijósglætu sem
gægðist inn um lítið op. Mennirnir tróðu sér út um
gatið. Þegar þeir voru komnir út voru þeir svo ör-
magna að þeir áttuðu sig ekkert á því hvar þeir voru
heldur lögðust í mjúkt grasið og steinsofnuðu. Þegar
þeir vöknuðu sáu þeir að þeir voru langt uppi á háu
fjalli. Þeir höfðu farið svona langt í hellinum sem þeir
voru að skoða. Nú fóru þeir aftur heim til sín.
Eftir öld eða svo var bóndi einn sem átti nokkra
kálfa. Einn þeirra var mjög sérkennilegur. Hann var
eiginlega rauðbrúnn og það var einmitt hann sem
asnaðist til að fara inn í þennan helli. Allir vissu að
einhver bjó þennan helli til fyrir langa löngu en eng-
inn vissi hvar hann endaði. Kálfurinn asnaðist þar
inn án þess að bóndinn sæi til. Eftir nokkra daga sáu
tveir menn kálfinn koma upp um steinahrúgu. Þegar
þeir veltu nokkrum steinum frá sáu þeir eins konar
göng. Mennirnir tveir sáu strax að kálfurinn var
grindhoraður en eitt vakti hjá þeim mikla athygli.
Kálfurinn var með skínandi gull á klaufunum en var
allur út ataður í ösku og hálf brunninn. Mennirnir tveir
létu bóndann hafa kálfinn og bóndinn spurði hvar
þeir hefðu fundið hann. Mennirnir sögðu honum allt
af létta. Bóndinn varð mjög hissa af því að hann hafði
grunað að kálfurinn hefði asnast inn í hellinn. Það
20 SÍÐA - NÝTT HELGARBLAÐ Föstudagur 6. janúar 1989
reyndist vera rétt og nú héldu menn að það væri
dreki inni í hellinum. Eftir nokkur ár fór að koma svo
rosaleg fýla út úr hellinum að byggður var steinvegg-
ur fyrir hellismunnann þannig að fýlan fór út hinum
megin. Núna er þessi hellir ábyggilega hruninn en ef
þið viljið leita að honum farið þá austur í Flóa á bæinn
Kolsholt og þar ætti hellirinn að vera.
Guðlaugur Jón Árnason 9 ára
Mánuðir og
merkisdagar
I dag 6. janúar er þrettándi og síðasti
dagur jóla. Síðasti jólasveinninn fer til fjalla
og ýmislegt getur gerst hjá dýrum og
mönnum ef trúa skal þjóðtrúnni og þjóð-
sögunum. Nú er líka nýtt ár að hefjast og
aftur koma mánuðirog merkisdagar. Orðið
mánuður er komið frá mánanum sem er
mánuð að snúast einn hring í kringum jörð-
ina. Fyrsti mánuður ársins heitir eftir róm-
verska guðinum Janus. Janus þessi á að
hafa tvö andlit, annað andlitið horfir inn í
fortíðina en hitt horfir inn í framtíðina. Fe-
brúar heitir hins vegar eftir öðrum róm-
veskum guði, Februus, sem var guð hrein-
leikans. Marsmánuður heitir eftir samnefn-
dum rómverskum guði líka. Mars var guð
hermennsku, uppskeru og gróðurs. Svo er
ekki úr vegi að minna á gamla íslenska
mánuðinn sem tók við af Ýli 21. desember.
Sá heitir Mörsugur og er þriðji mánuður
vetrar samkvaemt fornu tímatali. Mör er fita
dýranna og nafnið Mörsugur kemur senni-
lega frá þvl að í þessum mánuði minnkaði
oft fita dýranna þegar snjór og klaki huldi
jörðina og tók fyrir beit.