Þjóðviljinn - 26.05.1989, Blaðsíða 25

Maðurinn
með síðnútíma
bláa gítarinn
Allt frá því ég byrjaði að hlusta
á tónlist með skipulögðum hætti,
hef ég beðið eftir því að Kanar
eignuðust tónlistarmann sem að
minnsta kosti nálgaðist það sem
Bob Dylan hefur best gert. Þessu
hef ég að sjálfsögðu beðið eftir af
tómri umhyggjusemi fyrir menn-
ingu þessara rúmlega tvöhund-
ruð miljónum afkomenda kúa-
smala. Því Dylan hefur verið eitt
þeirra dýrasta djásn. Ég ætla alls
ekki að fullyrða að nú sé biðin á
enda, nýr Dylan sé kominn fram
á sjónarsviðið. En Peter Case fer
næst því af þeim sem ég hef heyrt,
að komast í hjólför meistarans.
Peter Case sendi nýlega frá sér
gæðagrip sem hann kallar hvorki
meira né minna en: „The Man
With the Blue Postmodern Fra-
gmented Neo-traditonalist Guit-
ar“. Til styttingar hefur platan
verið kölluð „Blue Guitar". Þetta
er önnur sólóplata Case en sú fyr-
ri kom út 1986 og hét einfaldlega
„Peter Case“. A „Blue Guitar“
er að finna folk-rokk eins og það
gerist best. Case nálgast Dylan
mest í einföldustu og rólegustu
lögum plötunnar; „Porr Old
Tom“ og „Rise and Shine“ o.fl..
Samlíkingin við Dylan felst
einkum í því að Case flytur tónlist
sem er upprunaleg, þjóðleg á
bandaríska vísu og virðist koma
beint frá sálinni. Sjálfur lætur
hann nægja að spila á munnhörpu
en kallar til liðs við sig hina og
þessa þungavigtarmenn eins og
gítarleikarann David Hidalgo,
slagverksleikarann Jim Keltner
og þúsundþjalasmiðinn Ry Coo-
der.
Á köflum blúsar Case þræl-
skemmtilega og þá þykir mér
hann raunar skemmtilegastur.
En hann hefur ekki alltaf verið á
þeirri tónlistarlínu sem hann er á
nú. Árið 1984 sagði hann skilið
við hljómsveitina Plimsouls sem
gaf út þrjár plötur á sínum ferli:
„Zero Hours“ 1980, „The Plims-
ouls“ 1981 og „Everywhere at
Once“ 1983. Nýlega kom síðan út
hljómleikaplata með The Plimso-
uls, sem ég veit ekki hvað heitir, ,
og var tekin upp á tónleikum !
1981.
Peter Case segist hafa verið
orðinn þreyttur á hardrokk há-
vaðanum sem Plimsouls fram-
kallaði og ekki bætti úr skák að
áhangendur hljómsveitarinnar
misskildu allt saman að mati
Case. Eitt laga Plimsouls hét
„Sorry". Eftir einhverja tón-
leikana kom hópur áheyrenda til
Case og sagðist fíla lagið „Party"
alveg í tætlur. Ekki kannaðist
Case við nafnið á laginu, en þegar
hópurinn tók að kyrja viðlagið,
uppgötvaði Case sér til skelfingar
að „Sorry“ hafði farið fyrir ofan
garð og neðan. „Það er ómögu-
legt að ná nokkru sambandi við
fólk í gegnum hardrokk," segir
Case.
Fyrsta hljómleikaferð hans
sem sólóista fór þannig fram að
hann göslaðist á milli plötubúða,
götuhorna og útvarpsstöðva með
gítarinn og munnhörpuna og spil-
aði fyrir gesti og gangandi. Þann-
ig þykir honum best að koma
fram og þá er bara að hafa augu
og éyru opin eigin maður leið um
San Francisco þar sem Case á
lögheimili. -hmp
Les Rita Mitsouko: Catherine Ringer og Fred Chichin.
Meira en frönsk lauksúpa
Það er ekki oft sem franska
rokktónlist rekur á fjörur rokk-
unnenda á íslandi, þó föðurland
bóhemlifnaðar og listaborgarinn-
ar Parísar hljóti að eiga marga
frambærilega listamenn í þessari
grein eins og öðrum. Nýlega rak
hér á land þriðju og nýjustu plötu
hljómsveitarinnar Les Rita Mits-
ouko, „Mark & Robert". Hljóm-
sveit þessi nýtur mikillar virðing-
ar í Frakklandi og er sögð hafa
haft þar samsvarandi áhrif í tón-
listarlífinu og Talking Heads hef-
ur haft í Kanalandi, þó tónlistar-
gjörningar þessara hljómsveita
séu gerólíkir.
„Marc & Robert“ er önnur
plata Les Rita Mitsouko sem
kemur út utan Frakklands en árið
1987 kom út platan „Nocom-
brendo“. Þau hjónakorn, Fred
Chichin og Catherine Ringer,
sem í raun eru Les Rita Mitso-
uko, fengu til liðs við sig gamlan
og virtan „pródúsent" Tony Visc-
onti í þetta skiptið. En Visconti
„pródúseraði“ m.a. nokkur af
bestu verkum David Bowie hér á
árum áður.
Tónlist Les Rita Mitsouko er
ekki auðskilgreinanleg, súpa
dagsins hjá þeim hjónum er fjöl-
breyttari af hráefnum en venju-
leg frönsk lauksúpa, þannig að
maður er ekki alveg viss, við
fyrstu hlustun, hvort maður vilji
klára af diskinum sínum. Eftir að
hafa látið mig hafa það að svelgja
þessu í mig, ráðlegg ég hins vegar
öðrum að smakka.
Sum lögin á „Marc & Robert“
myndu fara ágætlega í hátölurum
þeirra húsa þar sem ætlast er til
að fólk dansi af miklum móð. Ný-
bylgjuáhrif eru missterk og hér
og hvar eru smellnar uppákomur.
Catherine þenur til dæmis radd-
böndin öðru hverju með svipuð-
um hætti og pönkdrottningin
Nina Hagen og syngur um „Les
dauðans", ásamt fleiru. Nokkur
lög skera sig úr með þeim hætti að
þau gætu varia komið annars-
staðar frá en Frakklandi. í
„Mandoline City“ siglir maður í
huganum eftir Signu í fölrauðri
þoku, þessari gauðdrullugu á sem
ég og fleiri þekkja aðeins af af-
spurn.
Önnur lög eru alþjóðlegri í
yfirbragði, sérstaklega þau lög
sem Spark kemur nálægt: „Hip
Kit“, „Singin’ in the Shower" og
„Live in Las Vegas". En tvö síð-
astnefndu lögin sóttu reyndar
mest á mig við fyrstu hlustanir
ásamt „Mandoline City“. Önnur
lög og þyngri vinna sfðan jafnt og
þétt á.
Eins og áður sagði er margt í
þessari frönsku súpu og margt í
henni fellur örugglega ekki að
smekk allra. En í heildina er
„Marc & Robert“ góð súpa. -hmp
Tónlist sem
morðvopn
The Cult: Billy Duffy, lan Astbury og Jamie Stewart.
tekningin og flestar þungarokks- best verður á kosið; af öryggi og
Ég hef stundum trúað mínum
nánustu fyrir því að ef þeir vilji af
einhverjum ástæðum koma mér
frumlega fyrir kattarnef, skuli
þeir læsa mig inni í gluggalausu
herbergi og spila annað hvort
þungarokk eða kántrý með mikl-
um styrk í u.þ.b. hálftíma. Að
þeim tíma liðnum verði ég örugg-
lega kominn í hóp framliðinna.
Sú undantekingarlausa regla hef-
ur gilt hjá mér, af heilsufars-
ástæðum, að hlusta alls ekki á
þessar stórhættulegu tónlistar-
tegundir. En sem betur fer eru
undantekingar á undantekingar-
lausum reglum eins og öðrum
reglum.
Nýjasta undantekingin sem
mín hroka- og fordómafullu eyru
gerði er „Sonic Temple“, yngsta
afkvæmi The Cult. „Sonic Tem-
ple“ er fersk og ákveðin rokk-
plata en ekki sama helv. endur-
D/íGURMAL
smekkvísi. Þegar ég verð kominn
á Hrafnistu kem ég örugglega til
með að setja lag eins og „Sweet
Soul Sister“ á fóninn til hátíða-
brigða, gangastúlkum og öðru
starfsliði þar á bæ til skapraunar
eða skemmtunar, allt eftir
smekk. Fleiri góð lög eru á plöt-
unni en „Sweet Soul Sister“ og
kosturinn við hana sem þunga-
rokksplötu er að gítarleikararnir
eru ekki endilega að sýna allt sem
þeir kunna í íturvöxnum sólóum í
hverju einasta lagi.
The Cult hét The Southern De-
ath Cult þegar hún var stofnuð f
Bradbury árið 1982. Árið 1983
„sprakk“ sú útgáfa af grúppunni
PÉTURSSON °8 forsprakkinn Ian Astbury réð
grúppur hafa þrykkt út um risa-
vaxnar Marchall samstæður síðan
Led Zeppelin og Deep Purple
liðu undir lok (Deep Purple er að
vísu enn að). Seinni tíma þungar-
okkarar eru nefnilega að mínu
mati brenndir sama markinu og
diskóliðið, að vera stöðugt að
semja sama lagið, bara stöðugt
ver og ver.
En The Cult fer í aðra deild
enda sagt að þeir félagar dái tón-
list The Doors og Led Zeppelin.
Á „Sonic Temple“ framreiðir
hljómsveitin þungarokkið eins og
______ HEIMIR
nýja menn á skútuna, meðal ann-
arra Billy Duffy, sem áður lék á
gítar með framúrstefnuhljóm-
sveitinni Theater of Hate. 1984
tóku þeir félagar upp nanfið The
Cult en í millitíðinni hafði hljóm-
sveitin heitið The Death Cult.
Það er rétt að vara fólk við því
að bassaleikari The Cult, Jamie
Stewart, kann að vera stórvara-
samur. Hann ku vera slíkur öfga-
fullur stuðningsmaður hryðju-
verkasamtakanna hræðilegu,
Greenpeace, að hann stökk út úr
flugvél í 2000 metra hæð (með
hval í fanginu?) til að safna pen-
ingum fyrir samtökin. Það fylgir
ekki sögunni hvort hann var í
fallhlíf eða ekki, hugsi nú hver
sitt. -hmp
Föstudagur 26. maí 1989 NÝTT HELGARBLAÐ - SÍÐA 25