Þjóðviljinn - 17.08.1990, Blaðsíða 15

I
hundana. Láttu ljónin og tígris-
dýrin eiga sig, þau eru of hættu-
leg.” En hvað með snáka og
krókódíla? Svarið var á sömu
lund.
Það var ekki fyrr en 1984 að
ég fékk tækifæri til að láta þennan
draum rætast. Þá stofnaði ég, á-
samt foreldrum mínum, sirkus í
Þýskalandi, sem við reyndar rek-
um enn. Við höfðum ekki nema
þrjú atriði upp á að bjóða svo að
það var úr vöndu að ráða. Pabbi
sagði þá að hann ætlaði að semja
atriði með svínum. „Allt í lagi,”
sagði ég, „þá kaupi ég mér
slöngu,” og það varð úr að ég
eignaðist mína fyrstu slöngu.
Fljótlega bauðst mér lítill krókó-
díll og ég sló til. Það sem meira
var um vert var að áhorfendur
kunnu vel að meta nýbreytnina.
Síðan hefur smám saman
bæst við safnið hjá mér. Bengali,
stærsta krókódilinn minn, fékk í
jóiagjöf frá pabba og mömmu.
Mig hafði alltaf dreymt um að
eignast fullvaxinn krókódíl.
-Jú, krókódílamir cru ekkert
lamb að leika sér við, segir Díana
þegar hún er innt eftir því hvort
þetta séu ekki hin mestu skað-
ræðiskvikindi. -Það tekur mjög
langan tíma að venja þá og í raun
er ósköp lítið hægt að láta þá gera.
Sama er að segja um slöngumar.
Díana segist ekki hafa orðið
fyrir neinum meiriháttar óhöpp-
um af völdum kvikindanna.
-Bæði krókódílarnir og slöngum-
ar hafa auðvitað oft glefsað í mig,
segir hún og sýnir blaðamanni
handleggina á sér sem eru alsettir
ömm eftir slöngubit og krókó-
dílaglefs.
En Díana hefur fleira í poka-
hominu. 1 for með henni hingað
til lands em nokkrar stórar
kóngulær, tarantúlur.
Hvemig atvikaðist það að þú
byrjaðir með tarantúlurnar?
-Eg er búin að eiga þær síðan
1987. Það vömðu mig allir við
kóngulónum. Þær væm baneitr-
aðar og áhorfendur myndu flýja
út af sýningunum þegar ég drægi
þær upp. Það fór á aðra leið. Þær
gerðu strax mikla lukku, segir
Díana.
Hún segir að hún haft gert þær
Eftirvæntingin leyndi sér ekki (svip fulltrúa yngstu kynslóðarinnar sem
mættur var á sýningu þegar Ijósmyndara Nýs Helgarblaðs bar að garði.
Díana
fj ölleikamaður:
Hér er ég og vil hvergi
annarsstaðar vera
Myndir Jim Smart
vanar sér með því að bytja á því
að stinga hendinni inn í kassa sem
hún geymir þær í og smám saman
hafi hún tekið eina og eina út úr
kassanum og látið þær liggja í
lófa sér. -Sjáðu til, alveg eins og
öll önnur dýr þurfa þær að venjast
manni. Það er misjafnt hve langan
tíma það tekur að venja þær.
Sumar aðeins mánuð, aðrar hálft
ár...
En bitþeirra er eitrað.
-Já, svona álíka og bit skrölt-
orma. Það er vissulega nokkur á-
hætta að stinga hendinni inn í
kóngulóabeðinn. En það þýðir
ekkert að vera með hanska. Þær
verða að læra að þekkja hörund
manns.
Eg hef aldrei verið bitin af
þeim. Bitið er reyndar ekki lífs-
hættulegt fyrir fólk sem er vel á
sig komið, en maður verður fár-
veikur og verður að komast undir
læknishendur.
Kemst vel af án
karlmanna
Á sirkussýningunum sýnir
Díana einnig töífabrögð. -Það
þýðir ekkert að bjóða sirkusgest-
um eingöngu upp á dýrasýningar.
Því var það að ég bætti inn atrið-
um í sýninguna mína, s.s eins og
að gleypa eld, ganga berfætt yfir
glerbrot og töfrabrögðum.
Upphaflega ætlaði ég að fá
karlmann til að taka þátt í sýning-
unni. Margir vildu ólmir reyna en
þegar til kom var ekki hægt að
notast við þá. Þeir skáru sig og
urðu sárfættir. Því ákvað ég bara
að gera þetta sjálf, ég kæmist al-
veg af án aðstoðar karlmanna.
En hvert er leyndarmálið bak
við tröfabrögðin sem hún sýnir?
-Þjóð veit þá þrír vita. Það
þýðir ekkert að segja blaðamanni
frá atvinnuleyndarmálum, þá eru
þau á allra vitorði, segir hún og
hlær við.
Díana ber Islendingum vel
söguna. Hún segir þá vera góða á-
horfendur sem láti hrifningu sína
vel í ljós á sýningum. -Það var
búið að segja mér að íslendingar
væru kaldir og fráhrindandi. Það
er öðru nær, hér er elskulegt fólk
og vingjarnlegt.
En hvert liggur leiðin héðan?
-Eg fer heim og mun starfa
við eigin sirkus í vetur, segir
Díana.
-rk
Díana lætur vel að einni kyrkislöngunni sem hún hefur með sér í för hingað
til lands. Ekki verður annað séð en slangan láti sér knús og kjass húsbónd-
ans vel lynda.
Föstudagur 17. ágúst 1990 NÝTT HELGARBLAÐ — SÍÐA15