Þjóðviljinn - 11.01.1991, Blaðsíða 16

Ólafur reið með björgum fram,
- villir hann, stillir hann -
hitti hann fyrir sér álfarann,
þar rauður loginn brann.
Blíðan lagði byrinn undan björg-
unum,
blíðan lagði byrinn undan björg-
unum fram.
Þar kom út ein álfamær,
sú var ekki Kristi kær.
„Ekki vil ég með álfum búa,
heldur vil ég á Krist minn trúa.“
„Bíddu mín um eina stund,
meðan ég geng í grænan lund.“
Hún gekk sig til arkar,
tók upp saxið snarpa.
„Ekki muntu svo héðan fara,
aðþú gjörir mér kossinn spara. “
Klappar á dyr með lófa sín:
„Ljúktu upp kæra móðir mín.
„Hví ertu fölur og hví ertu fár,
eins og sá með álfum gár?“
„Móðir Ijáðu mér mjúka sæng.
Systir, bittu mér síðuband. “
Ei leið nema stundir þrjár,
Ólafur var sem bleikur nár.
Símasambandið
- Eyja. Þetta er Óli Helgi.
- Hvað er að heyra í þér? Ertu
svona hás?
- Ég kvefaðist á sunnudaginn. Ég
fór með pabba á brennuna við Vaís-
heimilið.
Þar kom út hin önnur,
hélt á silfurkönnu.
Þar kom út hin þriðja
með gullband um sig miðja.
Þar kom út hin fjórða,
hún tók svo til orða:
Ólafur laut um söðulboga,
kyssti frú með hálfum huga.
Saxinu hún stakk í síðu,
Ólafi nokkuð svíður.
Ólafur leit sitt hjartablóð
líða niður við hestsins hóf.
„ Velkominn Ólafur Liljurós. Ólafur keyrir hestinn spora
Gakk í björg og bú með oss. “ heim til sinnar móður dyra.
Saxinu hún stakk í síðu. Teikninguna gerði Fanney Jónsdóttir
Vendi ég mínu kvæði i kross,
- villir hann, stillir hann -
sankti Máríá sé með oss,
þar rauður loginn brann.
Blíðan lagði byrinn undan björg-
unum,
blíðan lagði byrinn undan björg-
unum fram.
Þjóðkvæðið
Kvæðið um Ólaf Liljurós er kallað
þjóðkvæði, af því enginn veit hver
höfundurinn er. Þjóðkvæði er kvæði,
sem þjóðin hefur kunnað frá ómuna-
tíð. Oft eru til margar ólíkar útgáfur.
í þjóðsögum og þjóðkvæðum eru
oft ungar og fallegar álfameyjar, sem
reyna að lokka til sín unga menn.
Þeir reyndu að falla ekki í freistni, af
því mennirnir voru kristnir, en álfarnir
heiðnir.
En það gat farið illa fyrir þeim sem
neitaði að gera bón álfa.
Kvæðið um Ólaf Liijurós er svo
gamalt, að kannski skiljið þið ekki öll
orðin. Ég þurfti að fletta upp í orða-
bók til að skilja:
„Hún gekk sig til arkar,/ tók upp
saxið snarpa."
Örk er stór og mikil kista. Hún fór í
kistuna og sótti stóran, beittan hníf.
Að spara álfkonu kossinn er að
vilja ekki kyssa hana.
Sá með álfum gár, er sá sem
gengur með álfum, umgengst álfa.
Bleikur sem nár er föiur eins og
lík. Dáinn.
Ef það er fleira sem þið ekki skilj-
ið, þá skuluð þið spyrja afa eða
ömmu. Eða Eyju frænku.
Kær kveðja.
Munið utanáskriftina:
„Hænsnaprikið"
Þjóðviljinn
Síðumúla 37
Reykjavík
- Ég fór líka á brennu.
- Ég sá þig ekki.
- Ég fór í Borgarnes. Þeir í Borg-
arnesi eru alltaf með sína brennu á
Seleyrinni undir Hafnarfjalli. Það er
svo ævintýralegt. Maður bíður bara
eftir að sjá álfana streyma út úr klett-
unum og hólunum allt í kring.
- Trúir þú á álfa?
- Ja, hann nafni þinn Liljurós hefði
nú ekki spurt svona.
- En trúirðu á álfa?
-Égtrúi að minnsta kosti á kvæð-
ið um Olaf Liljurós. Og ég trúi á álfa-
brennur. - Veistu af hverju við höfum
brennur?
- Nei. Jú. Til að brenna gömlu
rusli.
- Já, já, það er náttúrlega rétt svo
langt sem það nær. Maður brennir
ruslið frá gamla árinu til þess að nýja
árið geti byrjað með hreint borð. Eða
hreint land. En það gerist líka annað.
- Hvað?
- í gamla daga trúði fólkið því, að
eldurinn hreinsaði loftið af illum önd-
um. Og það setti á sig grímur og var
með alls konar hávaða og læti til
þess að hræða burt árana og púk-
ana, sem það fann að voru á kreiki.
Varst þú ekki með hvellhettur eða ra-
kettur eða eitthvert púðurkerlingadót
á brennunni?
- Pabbi átti eftir tvær rakettur frá
áramótunum. En ég var bara með
hurðasprengjur. Mömmu er svo illa
við svona hávaða.
- Já, maður verður náttúrlega að
passa sig á því að hræða ekki
mömmurnar burt í staðinn fyrir púk-
ana.
- Ég vildi ég hefði vitað þetta áður
en ég fór á brennuna.
- Heldurðu að mamma þín hefði
þá leyft þér að sprengja meira?
- Já. Og ég hefði líka getað sagt
Öldu Sif þetta.
- Var hún á brennunni?
- Já.
- Fannst þér ekki gaman að hitta
hana?
- Ég talaði ekkert við hana.
- Af hverju gerðirðu það ekki?
- Bara.
- Og talaði hún ekkert við þig
heldur?
- Hún sagði bara takk fyrir jóla-
qjöfina. Svo fór hún með vinkonu
sinni.
- Jæja. Nú það var fallegt af henni
að þakka fyrir sig.
- Já.
- Það er gaman að fara á brennu.
Maður horfir í eldinn og hitinn fer
langt inn í sálina. Maður lætur sig
dreyma.
- Já.
16 SÍÐA — NÝTT HELGARBLAÐ Föstudagur 11. janúar 1991