Þjóðviljinn - 12.04.1991, Blaðsíða 2

IfÖSA-
C ARÐINUM

Guðlaugur Arason:
Þegar
vopnin
snúast
3. kafli
11. ágúst 1980. - Mánudagskvöld
Ingi og Heimir sátu við borð inni á Hressing-
arskálanum og biðu eftir Finni. Hann hafði haft
samband við þá fyrr um daginn og beðið þá að
hitta sig á Hressó klukkan níu um kvöldið, hann
þyrfti að ræða svolítið við þá. Hann vildi ekki
láta neitt frekar uppi í símann, sagði bara að það
væri áriðandi.
- Skyldi hann hafa farið í könnunarferð eins
og hann var að tala um, hvíslaði Heimir.
- Alveg örugglega, svaraði Ingi. Heyrðu,
þama kemur hann.
Finnur kom gangandi inn gólfið og settist
við borðið hjá þeim úti í homi.
— Jæja, sagði hann ánægður, maður er nú bú-
inn að afreka ýmislegt um helgina. Þetta er allt
klappað og klárt.
- Fórstu norður? spurði Finnur.
- Auðvitað maður, svaraði Finnur og dró
upp sígarettupakka. En það er eitt sem við skul-
um hafa alveg á hreinu. Það má enginn vita af
þessu, þetta er algjörlega okkar á milli. Við emm
allir i þessu, og ef einn klikkar þá er allt búið.
Ókei?
Þeir kinkuðu kolli.
- Allt í lagi, sagði Finnur ákveðið og kveikti
sér í. Ég er búinn að þaulhugsa þetta allt. Ég
skrapp í smá bíltúr í gær... ég var nú eiginlega að
hugsa um að taka ykkur með, en það hefði ein-
hver getað séð okkur saman, og það er ekki nógu
gott. Ég fann alveg frábæran stað þar sem við
getum stoppað bílinn, þetta er algjör drauma-
staður. Það er gamalt gistihús rétt áður en maður
kemur að Holtavörðuheiði, ég held að það heiti
Fomihvammur, stærðarinnar hús, sem ekki hefur
verið notað í tnörg ár. Við fóram með bílana
þangað bakvið meðan við emm að flytja kassana
á milli.
Þeir litu hver á annan og brostu.
- En hvemig eigum við að stoppa bílinn?
spurði Ingi.
- Heimir sér um það, svaraði Finnur. Það er
blindhæð á veginum dálítið áður en maður kem-
ur að afleggjaranum að Fomahvammi. Við verð-
um með labb-rabb tæki í bílnum, og Heimir bíð-
ur við blindhæðina og lætur okkur Inga vita þeg-
ar flutningabíllinn kemur. Heimir, þú verður bara
puttalingur á leið norður og biður um far, það er
að segja ef bílstjórinn er einn. Ef hann er með
farþega, verðum við að gleyma þessu. Svo bíð-
um við Ingi og látum sendlabílinn stoppa. Hann
fer út til að athuga hvað um sé að vera, og þá
sprcttum við upp og bindum hann, stingum hon-
um inn i bílinn og keyrum bak við húsið. Þetta á
ekki að taka nema augnablik, við verðum bara að
taka sjensinn á því að engin umferð sé á meðan.
Svo þegar við erum búnir að tæma flutningabíl-
inn, keyrum við með hann niður á veg og skiljum
hann eftir við afleggjarann, brunum í bæinn, fel-
um kassana og skilum sendlabílnum.
Heimir fór að skellihlæja og sló hnefanum í
borðið.
- Djöfull ertu frábær maður! sagði hann.
- En nú vitum við ekki hvenær þessir bílar
fara norður, sagði Ingi alvarlega, og virtist allt í
einu vera farinn að efast.
- Slappaðu af maður, heldurðu að ég sé ekki
búinn að kanna þetta atriði, sagði Finnur svolítið
argur. Ég fór nefiiilega upp á Stuðlaháls í dag,
þar sem ríkið er með lagerinn, og spurði einn
strák sem er að vinna þar, hvenær flutningabílar
færu til Akureyrar, þóttist ætla að fá mér far með
einum þeirra. Ög hann sagði mér að yfirleitt lest-
uðu þeir á fostudögum og miðvikudögum.
Föstudagsbíllinn keyrir því norður um kvöldið,
eða jafnvel nóttina.
- Þá er þetta eins og það var í gamla daga,
sagði Ingi.
- Einmitt, samsinnti Finnur. En ég kanna
þetta betur á föstudaginn.
- En hvar getum við geymt þetta? spurði
Heimir.
Finnur þagði dálitla stund en sagði síðan:
- Sko, nú veit ég ekki nákvæmlega á hvaða
tíma sólarhrings þetta yrði, en ef allt gengur sam-
kvæmt áætlun, ættum við að geta verið komnir í
bæinn seint um nóttina. Þá keyrum við beinustu
leið upp að Hafravatni og þaðan að Krókatjöm,
sem er þar rétt hjá. Afi gamli á þar sumarbústað
sem enginn kemur í, og á lóðinni er bretabraggi
sem kallinn á. Þar felum við kassana. Þama kem-
ur cnginn ámm saman. Svo megum við ekki
snerta á víninu fyrstu vikumar, við megum ekk-
ert gera sem getur vakið gmnsemdir. En það er
sendlabíllinn. Heimir, veist þú ekki um einhvem
bíl sem við getum nappað eina nótt svo lítið beri
á? Við þurfum að geta tekið hann um daginn eða
kvöldið, og vera búnir að skila honum aftur um
morguninn.
Það kom í ljós að Heimir var vel kunnugur
sendlabílstjóra sem átti sumarbústað fyrir austan
fjall og fór þangað um hverja helgi. Eftir nokkr-
ar vangaveltur kom þeim saman um að best væri
að ná lykli frá karlinum og láta smíða eftir hon-
um. Heimir taldi að það ætti ekki að verða erfltt.
Síðan gætu þeir tekið bílinn þegar karlinn væri
farinn ausutur, og skilað honum aftur um nóttina.
- Hvar á hann heima? spurði Finnur.
- Inni í Vogum, eigum við ekki bara að renna
þangað og kanna málin?
- Jú, og skreppum líka upp að Krókatjöm,
sagði Ingi, mig langar til að líta á þennan sumar-
bústað.
Þetta var samþykkt. Þeir stóðu á fætur og
gengu út. Þegar þeir vom sestir inn í bílinn hjá
Finni, sagði Heimir allt í einu:
- Strákar, ég sé einn veikan hlekk í þessu
öllu. Nú kemur bílstjórinn til með að sjá okkur,
alla vega mig, ef ég á að stoppa hann og sitja í
bílnum hjá honum einhverja stund. Hvað þá?
- Nei, nei, það er engin hætta á því, svaraði
Finnur, og ók af stað. Þú litar á þér hárið og færð
þér dökk gleraugu, þá verður þú óþekkjanlegur.
Við Ingi verðum með lambhúshettur, svona IRA-
hettur þið vitið, það em bara tvö göt fyrir augun.
Ég vcit hvar þær fást. Svo getur þú bara þvegið
Iitinn úr hárinu þegar þú kemur heim, ekkert mál.
- Hvar fáum við labb-rabb tæki? spurði Ingi
hugsi.
- Ég redda því, svaraði Finnur. Kallinn flyt-
ur þetta inn, ég stel bara tveimur inni á lager og
skila þeim svo aftur. Það tekur enginn eftir því.
- Djöfull ertu alltaf bræt, sagði Ingi, þú hefð-
ir átt að vera uppi í Chicago þegar A1 Capone var
upp á sitt besta!
- Iss, maður hefði nú verið fljótur að reka
svoleiðis nagla niður í jörðina, svaraði Finnur.
Þeir hlógu.
- Svo bindum við bara bílstjórann á höndum
og fótum, keflum hann og bindum fyrir augun á
honum. Hann getur þurft að dúsa þama í bílnum
einhveija klukkutíma. Svo þegar hann skilar sér
ekki heim á réttum tíma og svarar ekki í talstöð-
ina, verður farið að leita að honum. Hann finnst
eins og skot.
- Við verðum að binda hann við sætið, þegar
við skiljum við hann, sagði Heimir, annars gæti
hann komist út úr bílnum, eða jafnvel náð að
gera vart við sig í gegnum talstöðina.
- Blessaður vertu, við reyrum helvítið svo
vel niður að hann getur ekki hugsað, sagði Finn-
ur, og gaf í upp Hverfisgötuna svo að félagar
hans þrýstust aftur í sætin.
- Það kemur ekkert fyrir bílstjórann, sagði
Finnur ákveðið. Svo erum við ekki að stela ffá
honum, við emm bara að ná okkur í nokkra kassa
frá ríkinu. Og ríkið það emm við. Við erum bara
að taka það sem við eigum hvort sem er!
- Jibbí! skrækti Heimir, maður getur bara
farið í kampavínsbað eftir nokkrar vikur!
- Nei, ekkert helvítis kæmleysi! hrópaði
Finnur og lamdi hnefanum í stýrið, orðum sínum
til áherslu. Við verðum að passa okkur alveg of-
salega. Það er algjörlega bannað að djúsa næstu
vikumar, við tökum enga áhættu, annars fer þetta
allt í vaskinn. Samþykkt?
- Já, en...
- Ekkert já en, greip Finnur fram í með níst-
andi röddu. Annað hvort verður þetta eins og ég
segi, eða við hættum við. Þetta á að vera full-
komið og getur alveg orðið það, ef við pössum
okkur.
- Hvað er þetta maður, heldurðu að það sé
ekki í lagi þótt maður kíki aðeins í glas um helg-
ar, sagði Heimir.
- Nei! öskraði Finnur svo hátt að félagar
hans urðu stífir. Ekki dropa og ekkert dóp! Eng-
inn okkar!
- Ókei maður, sagði Ingi sáttfus, og vildi
greinilega gera allt til að halda ffiðinn. Þá segj-
um við það bara, ekkert mál.
Þeir óku þögulir um stund. Á þessu augna-
bliki gerðu þeir sér allir grein fyrir að alvara var
á ferðum. Héðan af yrði ekki aftur snúið. Hingað
til hafði þetta ef til vill meira verið skemmtileg
hugmynd, einkum í huga Inga og Heimis, hug-
mynd sem kviknað hafði fyrir tilviljun þegar þrír
menn ræddust við á skemmtistað. En nú vissu
þeir báiðir að veruleikinn blasti við. Það fundu
þeir á Finni. Eins og oft áður, fylgdu þeir honum
í blindni og settu allt sitt traust á hann. Þeir sáu
fyrir sér auöíéngna peninga. Til þess að afla
þeirra, urðu þeir að taka áhættu.
Þeir höfðu brallað margt saman um dagana
og ekki allt innan ramma laganna. Alltaf var það
Finnur sem skipulagði og alltaf höfðu þeir slopp-
ið. Því ekki núna?
- Og ef einhver svíkst undan, sagði Finnur
ákveðið, þá er hann dauður.
BER ER HVER
AÐ BAKI NEMA
BAKGRUNN FALSI
í bókinni er Nancy (konu Reag-
ans forseta) lýst sem valdagráð-
ugri, tilfinningakaldri og nískri
manneskju, sem falsað hafi bak-
grunn sinn næstum algjörlega.
DV
ALLT ER HEY
í HARÐINDUM
Þegar Ronald Reagan, fyrrum
Bandaríkjaforseti, var á ferða-
lögum, kom söngvarinn frægi,
Frank Sinatra, til leynilegra
stefnumóta við Nancy, konu Re-
agans, í Hvíta húsið.
DV
MIKIL ER
SÚ KARLREMBA
Eiginkonan skorin í sundur þijú
hundruð sinnum.
Fyrirsögn í DV
BEÐIÐ UM
KRAFTAVERK
Plastpokar sem neytendur eiga
kost á að kaupa i verslunum hafa
hækkað verulega að sögn vegna
hækkana á hráefhi erlendis.
Lækka þeir aftur ef og þegar
verðlækkun verður á hráefiii er-
lendis?
Leióari
Morgunblaósins
ER DAVÍÐ
OFBELDISHVATI?
Hin harða stefna Sjálfstæðis-
flokksins í Reykjavík hefur fætt
af sér hart mannlíf. Fólk sem
vísað er á götuna elst upp á göt-
unni og lærir lögmál götunnar...
Fólk er limlest, því er misþyrmt
og það er myrt á götum úti.
Leiöari
í Alþýöublaöinu
MIKIÐ VILL MEIRA
- Hvað líkar þér best við Akra-
nes?
- Hér er gott að vera, allt af öllu
eða hvað?
Vifttal
í Skagablaöinu
HIN ÍSLENSKA
KJARASTEFNA
Menn eru eitthvað að óskapast
yfir því að einn tiltekinn læknir
fékk 50 miljónir á ári fyrir 25%
starf. Þetta er nú ekkert nema til
að gleðjast yfir í veiðimanna-
samfélagi eins og okkar. Um-
ræddur læknir hefur einfaldlega
Ient í góðri aflahrotu á heil-
brigðismiðunum. Hann hefur
kastað netum sínum á sjúklinga-
torfumar og fengið fullfermi af
sjúkum og þjáðum og grætt
þeirra mein. Sem leiðir auðvitað
til þess að aflinn verður minni á
næsta ári og tekjumar lægri.
Leiöari í Víkurblaöinu
2 SÍÐA — NÝTT HELGARBLAÐ Föstudagur 12. apríl 1991