Dagblaðið Vísir - DV - 25.05.1996, Blaðsíða 22

22 sérstæð sakamál
LAUGARDAGUR 25. MAÍ 1996 UV
Það var ágústmánuður og hitinn í
suðurhluta Kaliforníu mikill. Engu
að síður önduðu íbúarnir í dalnum
stóra suðaustur af Los Angeles nú
léttar. Undanfarinn hálfan mánuð
höfðu þeir ekki þurft að glíma við
þann ótta sem ríkt hafði meðal
þeirra um alllangt skeið.
Raðmorðinginn, sem fékk nafnið
„næturlæðupokinn", hélt sig ekki
lengur á þessum slóðum. Eftir að
hafa framið fimmtán morð og marg-
ar nauðganir frá 15. nóvember 1985
var hann nú kominn til San Franc-
isco þar sem hann hélt iðju sinni
áfram. Þann 16. ágúst hafði hann
myrt þar sextíu og fimm ára kaup-
sýslumann, William Doi.
Geðlæknar og sérfræðingar lög-
reglunnar vissu ekki hver „næturl-
æðupokinn" var. Flest sem honum
tengdist var hulið miklum leyndar-
dómi.
Margvísleg frávik
Það sem greindi „næturlæðupok-
ann“ frá flestum öðrum raðmorð-
ingjum var að hann beitti sjaldnast
sömu aðferðinni tvisvar. Afhrota-
mynstrið var nánast síbreytilegt, þó
með því fráviki að hann lét ætíð til
skarar skríða að næturlagi. Fórnar-
lömb hans voru karlar og konur,
ungt fólk og gamalt, hvítt, svart eða
af asískum uppruna. Stundum beitti
hann skammbyssu en i öðrum til-
vikum hnífi. Og nokkrum sinnum
beitti hann bara berum hnefunum.
Stundum kvaldi hann fólk áður
en hann réð því bana en einnig
hafði komið fyrir að hann lét það
halda lifi eftir að hafa leikið það
grátt. Þá nauðgaði hann sumum af
þeim konum sem hann réðst á en
ekki öllum.
Það var því aldrei hægt að segja
fyrir um gerðir „næturlæðupokans"
og hann var ekki hræddur við lög-
regluna. í nokkrum tilvikum skildi
hann eftir sig tákn sem bentu til
þess að hann væri djöflatrúar og oft
skildi hann eftir smámiða sem ætl-
aðir voru þeim rannsóknarlögreglu-
mönnum sem kæmu á vettvang.
Langur listi
Upphafið var innbrot hjá sjötíu
og níu ára gamalli konu, Jeannie
Wincow, sem bjó ein. 6. febrúar var
farið inn til hennar og hún stungin
til bana með hnífi. Síðan var pen-
ingum og skartgripum stolið. Næsta
hálfa árið fylgdi svo röð morða.
Dale Okazasi, þrjátíu og fjögurra
ára, var skotin til bana. Tasi-Lian
Yu, þrítug, dó á sama hátt. Vincent
Zazzara, sextíu og fjögurra ára, var
barinn tU dauða og kona hans, Max-
ine, stungin til bana. Mabel BeU,
áttatíu og fjögurra ára, var kyrkt.
Mary Louise Cannon, sjötíu og sjö
ára, var skorin á háls. Joyce Lucille
Nelson, sextíu og tveggja ára, var
barin til bana. Maxon Kneiding,
sextíu og átta ára, og kona hans,
Lela, tveimur árum yngri, létust af
skotsárum. Og Elyas Abowath, sjö-
tíu og tveggja ára, og Chainarong
Khovananth, þrjátíu og tveggja ára,
voru einnig skotin tU bana.
Nokkur þeirra sem „næturlæðu-
pokinn“ réðst á fengu að halda lífi
en venjulega eftir miklar pyntingar.
Þannig reif hann bæði augun úr
konu og annarri nauðgaði hann fyr-
ir augunum á sjö ára syni hennar.
Á afmörkuðu svæði
Þau fórnarlambanna sem héldu
lífi gátu gefið lýsingu á árásarmann-
inum. Hann var suðrænn í útliti,
um tuttugu og fimm ára, hár, grann-
ur og laglegur. En því miður gat
þessi lýsing átt við þúsundir ungra
manna í Kaliforníu. Það sem helst
greindi hann frá öðrum með svipað
útlit voru tennurnar, en þær voru
sagðar mikið skemmdar.
Öll voru áður nefnd morð og árás-
ir framin í einbýlishúsahverfi í San
Gabriel-dalnum og San Ferndando-
dalnum, og þegar þeim tók að fjölga
greip ótti um sig meðal flestra íbú-
anna þar. Vopnasalar greindu frá
stóraukinni sölu skotvopna og fyrir-
tæki sem seldu þjófabjöllur og ann-
an öryggisbúnað höfðu nóg að gera.
En skyndilega barst svo fréttin
um að morðinginn voðalegi hefði
skipt um vettvang og væri nú farinn
að leita sér fórnarlamba í San
Francisco.
Sigri fagnað of snemma
Þann 29. ágúst var lífið aftur far-
ið að ganga sinn vanagang í Mission
Viejo, einu hverfanna þar sem mörg
morðanna höfðu verið framin, en
það er um áttatíu kílómetra fyrir
suðaustan Los Angeles. Það kvöld
stóð Charles Prather í garði sínum
og talaði við nágranna, Bill Carns,
tuttugu og níu ára gamlan verk-
fræðing.
„Það er indælt að maður skuli
loks geta látið gluggana standa opna
hjá sér aftur,“ sagði Carns.
„Já, við skulum vona að lögregl-
an í San Francisco sé duglegri en
lögreglan hér,“ svaraði Prather.
Næstu nótt skreið „næturlæðu-
pokir.n" inn um glugga á húsi
Carns. Hann skaut hann í höfuðið,
nauðgaði síðan konu hans og stal
þeim peningum og skartgripum sem
hann gat fundið.
Morðinginn hafði komið til Chris-
anta Drive í Toyota-skutbíl sem
hann hafði stolið í San Francisco.
En þegar hann ætlaði að koma sér
burt eftir ódæðið gat hann ekki
ræst vélina. Hann varð því að skilja
bílinn eftir.
Fyrsta haldbæra vís-
bendingin
í bílnum fann rannsóknarlögregl-
an fingraför „næturlæðupokans“ í
fyrsta sinn. Þau voru sett í tölvu og
í ljós kom að þau voru af ungum
manni sem hafði margoft verið
handtekinn fyrir innbrot og fíkni-
efnasölu. Um miðjan dag þann 30.
ágúst lýsti lögreglan því eftir Ric-
hard Ramierez, tuttugu og fimm ára
gömlum.
Að kvöldi þess dags reyndi ungur
maður að stela bíl frá ungri konu á
bensínstöð í Los Angeles. Nærstadd-
ir þekktu hann af myndum í sjón-
varpinu og réðust á hann. Hefði lög-
reglubíll ekki komið fljótlega á vett-
vang er talið að Richard Ramierez
kynni að hafa verið barinn til bana
af þeim sem gripu hann.
Eftirlifandi fórnarlömb gátu fljót-
lega staðfest að Ramierez væri
„næturlæðupokinn". Hann var því
settur í varðhald og síðan var hann
ákærður fyrir sextán morð og um
fimmtíu líkamsárásir.
Ætla hefði mátt að hann myndi
nú smám saman gleymast en svo fór
ekki. Sú dulúð sem hafði einkennt
hann varð nú uintalaðri en áður.
Breytingin
Richard Ramierez ólst upp í E1
Paso í Texas. Foreldrar hans voru
mexíkóskir innflytjendur og trúað-
ir. í æsku gekk hann í kirkju. Hann
þótti vel gefinn og gekk vel í skóla.
En það varð snögg breyting á Ric-
hard þegar hann var ellefu ára og sá
frænda sinn bana konu sinni með
því að skjóta hana í höfuðið.
„Ég man það enn vel,“ sagði hann
mörgum árum síðar. „Ég man eftir
illa útleiknu andlitinu, blóðinu,
lyktinni, þögninni og nærveru
dauðans. Tilfinningin var mjög
sterk. Hún hefur haft mikil áhrif á
mig síðan og farið í taugarnar á
mér.“
Frá þessari stundu breyttist allt.
Richard varð undarlegur, bæði
heima fyrir og í skólanum. Hann fór
að reykja marijúana þrettán ára.
Sextán ára fór hann í unglingafang-
elsi fyrir bílþjófnaði og nokkru eftir
að hann kom heim aftur vísaði fað-
ir hans honum á dyr. Næstu ár
stundaði hann þjófnaði og fíkniefna-
sölu í Kaliforníu. 1980 lenti hann í
fangelsi á ný og var nú í klefa með
manni sem sagðist vera djöfladýrk-
andi og í þeim „söfnuöi Satans“ sem
kenndur er við Szandor LaVeys.
Konur flykkjast að
Richard Ramierez hreifst af því
sem klefafélagi hans sagði og lestri
bókar LaVeys, Siðir Satans. Hann
þóttist nú hafa fundið sína trú. í
framhaldi af því ákvað hann að lifa
í samræmi við kenningar um að
menn eigi hömlulaust að láta undan
fýsnum sínum. Og hann hneigðist
mest til ofbeldis og kynlífs.
„Næturlæðupokinn" kom fyrir
rétt 1988 og stóðu réttarhöldin í tæpt
hálft annað ár. Allt frá upphafi var
hann hrokafullur og næstum háðsk-
ur og nokkrum sinnum sýndi hann
viðstöddum tákn Satans í öðrum
lófa sír.um.
Hann hafði fengið gert við tennur
sínar í fangelsinu og látið dökkt, lið-
að hárið síkka svo hann líktist nú
poppstjömu. Konur tóku að hrífast
af útliti hans og dag hvern þegar
réttarsalurinn var opnaður komu
þær tugum saman í von um að geta
séð hann. í blöðum og sjónvarpi var
reynt að gefa á því skýringar hvað
gæfi honum þetta „óhugnanlega að-
dráttarafl".
Dómurinn og ummælin
á eftir
Dauðadómur var kveðinn upp
yfir Richard Ramierez 1989. Þá stóð
hann á fætur, brosti sínu kunna
brosi og sagði:
„Þið maðkar og hræsnarar. Skiln-
ingur ykkar kemst aldrei á sama
stig og hjá mér því ég er hafinn
langt yfir hugtökin „gott og illt“. Ég
fer um með hersveitum næturinnar
en þær sýna aldrei neina miskunn.
Mín verður hefnt. Lúsífer býr innra
með okkur öllum!“
Merkiö í lófa Ramierez.
Richard Ramierez.
Lögreglan bjargaöi Ramierez úr höndum fólksins sem handtók hann.