Dagblaðið Vísir - DV - 11.10.1997, Qupperneq 22

9»
22 *
l&rstæð sakamál
LAUGARDAGUR 11. OKTÓBER 1997
Hundalíf
Ingeborg Hornof meö tveimur hundanna.
Það var ást við fyrstu sýn þegar
Franz Komfeld, fjörutíu og þriggja
ára, og Ingeborg Homof, sem var
næstum jafngömul upp á dag, hitt-
ust á hjartadeild sjúkrahúss í Vín-
arhorg.
„Það var eins og örvar ástarguðs-
ins hefðu hæft okkur bæði á sama
augnablikinu," sagði Franz síðar.
„Ég var ekkjumaður. Konan mín
hafði dáið úr krabbameini árið áður
og Ingeborg beið þess að gengið yrði
frá skilnaði hennar og manns henn-
ar. Við ákváðum að hefja sambúð.“
Og það gerðu þau daginn sem þau
útskrifuðust af hjarta-
deildinni. En Franz
hafði ekki gert sér grein
fyrir hvað beið hans.
Þegar Ingeborg kom
heim til hans teymdi
hún þrjá hunda.
Ekki hundavinur
Ingehorg hafði ekki
minnst einu orði á
hundana þrjá þegar þau
ákváðu að hefja sambúð.
Franz hafði aldrei haft
neinn áhuga á hunda-
haldi og var í raun alls
ekki hundavinur. Reynd-
ar gat hann ekki þolað
þá. Honum hafði alltaf
fundist þeir „afar
heimskir". Ingeborg var
hins vegar auðvitað á allt annarri
skoðun. Hún dáöi hundana sína, og
í raun vom þeir henni allt. Hún var
nefnilega mun hrifnari af þeim
heldur en nýja sambýlismanninum.
Þegar morgunverður var á borð-
um sátu hundamir með til borðs.
Ingeborg gaf þeim mat sem þeim
þótti góður, og bar hann fram á
diskum. Það fannst Franz með ólík-
indum. Hann horfði á dýrin slafra í
sig matinn, og sæi hann munnvatn
drjúpa úr munnvikum þeirra missti
hann alla lyst. Hann reyndi að gera
Ingeborg ljóst að það væri ekkert vit
í því að sitja til borðs með hundum.
Þeir ættu að éta af skálum á gólfinu.
En á það gat hún alls ekki fallist.
Þau ræddu þetta fram og aftur, en
hún gaf sig ekki. Og Franz byrjaði
að örvænta.
Leitaði ráða
styrktist hann í þeim ásetningi sín-
um að ráða bót á því vandamáli sem
hafði gert líf hans að hundalífi.
Dag einn ákvað Franz áð fara út
að ganga með einn hundanna, tik
sem hafði verið gefið nafnið Vicky.
Þá var hún nýbúin að bíta hann í
höndina eftir aö hann hafði slegið
til hennar. Hann setti ólina á hana
og gekk með hana langa leið. Er út
í skóg var komið rotaði hann tíkina.
Hann tók stein og barði vesalings
dýrið þar til hann taldi að áverkarn-
ir gæfu til kynna að það hefði orðið
vrndir bíl. Síðan kastaði hann hræ-
inu á veg sem lá um skóginn.
Er heim kom sagði Franz Inge-
borg að Vicky hefði lent fyrir bíl og
drepist. Bílinn hefði borið að á
miklum hraöa og sjálfur hefði hann
rétt bjargast með því að hlaupa út af
veginum.
Annar alvarlegur þáttur
En borðsiðir Ingeborg voru ekki
það eina sem Franz gat ekki sætt sig
við. Og sá þáttur gerði strax vart
við sig að kvöldi fyrsta dags sam-
búðarinnar. Er leið að háttatíma
spurði Franz: „Er það ef til vill hug-
myndin að hundamir sofi hjá okk-
ur?“
Það stóð ekki á svarinu og þar
með varð Franz ljóst að þau Inge-
borg myndu engar samverustundir
eiga í næði.
„Ég leyni hundana mina engu,“
„Það er þér aö kenna að Vicky er
dáin,“ sagð Ingeborg þegar hún
hafði hlustað á frásögn Franz. „Þú
gættir hennar ekki nógu vel. Þú ert
kaldlyndur maður."
Ingeborg grunaði ekki að Franz
hefði drepið Vicky og hann varpaði
öndinni léttar. Nú voru bara tveir
hundar eftir. En það stóð aöeins til
næsta dags því þá kom Ingeborg
heim með nýjan hund. Nú voru þeir
aftur orðnir þrír.
Franz missti sijórn á sér er hann
sá nýja hundinn. „Nú er nóg kom-
ið!“ hrópaði hann. „Valið stendur
milli min og hundanna!"
„Þá vel ég þig ekki,"
svaraði hún.
Franz ærðist og sló nokkrum
sinnum til sambýliskonunnar. Hún
hringdi á lögregluna. Hann var
úskurðaður í varðhald og fékk viku-
fangelsi. Þegar hann var látinn laús
og hélt heim á ný dró hann Ingeborg
með sér inn í svefnherbergið og
læsti dyrunum. Hann
kastaði henni upp á
rúmið og lagðist á
hana. Fyrir utan stóðu
hundarnir og geltu sem
óðir væru.
Lausnin
Ingeborg meö eiginmanni sínum.
bætti Ingeborg við. „Og þeir bíða
ekki neitt tjón af. Þeir hafa séð mig
nakta í ásíarleik áður. Þeim finnst
það alveg eðlilegt."
Þessu fyrsta kvöldi þeirra Franz
og Ingeborg í stóra rúminu deildu
hundamir þrír með þeim. Franz
fannst hann ekkert rými hafa fyrir
sig og sofnaði I hnipri. Og það varð
lítið úr ástarleik sambýlisfólksins
þetta kvöld, og reyndar þau næstu
lika. Hundamir vora alltaf í rúm-
inu, og reyndar um það allt að því
er Franz fannst.
Franz var að fyllast örvæntingu,
og brátt fannst honum hann hafa
gert mikil mistök. Hann hafði fallist
á sambýli við Ingeborg, en ekki
hana og þrjá hunda. Og dag hvem
í nokkrar mínútur
stóðu yfir átök upp á líf
og dauða á rúminu. En
að lokum hafði Franz
betur. Haim náði háls-
taki á Ingeborg og hún
gat ekki losað það.
Stuttu síðar var hún
dáin. En það nægði
Franz ekki. Hann fór
nú að berja lífvana kon-
una. Hann braut í henni
mörg rif beggja vegna.
Hlutar sumra þeirra gengu inn í
lungu hennar. Þá sló hann úr henni
flestar tennurnar. Einnig braut
hann viðbein og nefið. Loks tók
hann þungan skó og baröi hana í
höfuðið uns það var orðið svo af-
myndað að andlitið var næstum
óþekkjanlegt.
Er þetta var afstaðið stóð Franz á
fætur. Nú skyldi hann ganga frá
hundunum í eitt skipti fyrir öll því
hann var þeirrar skoðunar að þeir
væra upphafið á öllum hans vanda
og því skyldi aflífun þeirra verða
lokaþáttur lausnarinnar.
Á einhvern hátt sem ekki verður
fúllskýrður tókst Franz að yfirbuga
hundana einn af öðrum. Hann tók
þá síðan, hvem fyrir sig, bar fram í
geymsluherbergi og stakk þeim í
frystikistuna. Er hann hafði komið
þeim öllum í hana, þrýsti hann lok-
inu niður af öllu afli, tók fram lyliil-
inn og læsti kistunni.
Stund íhugunar
Um hríð stóð Franz Komfeld fyr-
ir framan frystikistuna. Ingeborg
var dáin og innan stundar myndu
hundamir þrír kafna ef þeir krókn-
uðu þá ekki áður. Hon-
um
tekur því öllu fram. Það var eins og
hann hefði lokið erfiðu viðfangsefni
og væri ánægður með árangurinn."
Lögregluþjónar fóru strax á vett-
vang. Þeir komu of seint til að
bjarga lífi hundanna, og líkið af
Ingeborg bar með sér hver höfðu
orðið örlög hennar. Málið komst á
síður blaðanna og þótti grimmilegt,
bæði vegna eftirleiks
morðsins á Ingeborg
og þess að
hundamir
skyldu hafa
verið látnir
kafna eða
frjósa í hel í
frystikistu.
Málalok
Skórnir, eitt málsgagnanna.
hafði því tekist ætlunarverkið, að
koma aftur á þeirri kyirð og ró á
heimilinu sem hann hafði búið við
áður en hann hafði látið glepjast til
að hefja sambúð með Ingeborg. En
hvert yrði framhaldið?
Það fer ekki miklum sögum af því
sem Franz hugsaði meðan hann
gekk einn um og hlustaði á gá hund-
anna í frystikistunni. En að lokum
komst hann að þeirri niðurstöðu að
hann yrði að gera reikningsskil.
Ekki yrði hjá því komist að segja
söguna eins og hún hafði gerst.
Hann gekk fram í anddyrið, fór í
frakkann og gekk út úr íbúðinni.
Ferðinni var heitið á næstu lög-
reglustöð.
Undrun
Er á lögreglustöðina kom bað
Franz Korn-
feld sat á lögreglustöðinni þar sem
hann gerði játningu sína uns hann
var úrskurðaður í varðhald. Málið
fór til saksóknara og skömmu síðar
var gefin út ákæra.
Við réttarhöldin lýsti læknir
áverkunum á líki Ingeborg, en þeir
þóttu bera vott um að í raun hefði
runnið æði á sakborninginn. Orsök-
in var ljós. Hann hafði ekki þolað að
sambýliskonan fór á bak við hann
og raskaði heimilisrónni á þann
hátt sem fram hafði komið.
En ekkert af þessu afsakaði fram-
komu hans, að mati réttarins. Hann
hafði gripið til ráðs sem varð ekki
umborið, því auðvitað hefði hann
getað slitið sambúðinni. En hér
hafði farið eins og stundum áður.
Þráhyggja út af vandamálum virðist
í huga þeirra sem þau þjá stundum
loka flestum undankomuleiðum
nema einni, þeirri sem verst er.
Franz Kornfeld handjárnaöur.
Franz um viötal við lögregluþjón.
Það fékk hann, og þá fór hann að
segja frá kynnum þeirra Ingeborg,
vandræðunum vegna hundanna og
hvemig hann hefði að lokum farið
að til að leysa þann vanda sem hon-
um hefði verið orðinn óbærilegur.
„Ég hef séð og heyrt margt," var
haft eftir einum mannanna sem
heyrði játningu Franz. „En þetta
Rétturinn fann Franz Komfeld
sekan. Hann fékk tuttugu ára fang-
elsisdóm. En hann kinkaði bara
kolli þegar dómarinn kvað hann
upp, og af svipnum varð ekki annað
ráðið en hann teldi sig geta sætt sig
við hann, því hann hefði loks fengið
þann frið sem hann hafði sóst eftir.