Dagblaðið Vísir - DV - 12.11.1998, Blaðsíða 12

12
FIMMTUDAGUR 12. NÓVEMBER 1998
Spurningin
Lestu í rúminu áður en þú
ferð að sofa?
Heimir Árnason nemi: Já, stund-
um. Núna er ég að lesa myndasögur.
Atli Guimarsson, 8 ára: Nei.
Salka Þorsteinsdóttir, 9 ára:
Stundum.
Anna Sóley Karlsdóttir nemi: Já,
stundum og þá helst skólabækum-
ar.
Fjóla Friðriksdóttir nemi: Nei, yf-
irleitt ekki.
Guðmundur Gunnarsson: Nei.
Lesendur
Hvergi aukvisar
I hlutverkum
- þakkir til Borgarleikhússins
Úr sýningunni Sex í sveit eftir Marc Camoletti. Leikmynd
Steinþórs Sigurðssonar.
G.R.A. skrifar:
Svo mikið hafði verið
látið af sýningum Borgar-
leikhússins á „Sex í
sveit“ að við hjónin
ákváðum að kanna hvort
vera kynni að hægt væri
að fá miða samdægurs,
sem var sl. laugardag, 7.
nóv. Auðvitað datt mér
ekki í hug annað en upp-
selt væri, sem það og var
- en tveir stakir miðar
voru enn afgangs, annar
á fremsta bekk úti á enda
og hinn á efsta bekk, líka
úti á enda. Við slógum þó
til, enda sammála um að
það sé sama hvar maður
hlær í góðu leikhúsi. Fór-
um því glöð í bragði og
kærðum okkur kollótt
þótt fjarlægðin væri sal-
arendanna á milli.
En viti menn; rétt fyrir
sýningu kemur starfs-
kona til konu minnar og segir að
losnað hafi tvö sæti saman á 2. bekk
í salnum og bauð að færa okkur
þangað. Ekki veit ég hvemig hún
hafði uppi á okkur, stakparinu, en
auðvitað þáðum við það með þökk-
um og sátum svo í hinu besta yfir-
læti í miðjum bekknum. Þökk sé
frábæru starfsfólki í miðasölu eða
annars staðar í Borgarleikhúsinu.
Sýningin á Sex í sveit var í fáum
orðum sagt hreint stórkostleg og á
það við um alla leikarana 6 sem
náðu salnum svo gjörsamlega á sitt
vald að maður hefur sjaldan oröið
vitni að öðru eins. Engin furða þótt
heilu áætlunarbílarnir flykkist til
borgarinnar til að berja þetta stór-
góða stykki augum.
Það væri að gera upp á milli leik-
aranna að fara að lýsa einstökum
atriðum, samhæfingin var slík og
sendingamar til áhorf-
enda að maður hafði
ekki þrek til neins ann-
ars en að hlægja. Auð-
vitað hlýtur þó ábyrgð-
in að vera mest hjá leik-
stjóra, Maríu Sigurðar-
dóttur, og aðalleikaran-
um, Gísla Rúnari Jóns-
syni. - En Borgarleik-
húsið er sýnilega í
sviðsljósinu miðju hvað
leikhúsaðsókn snertir
þessa stundina. Sex í
sveit gengi árum saman
væri hér milljónaþjóð-
félag en hlutfallslega
eitthvað skemur hér
fyrir 260 þúsundin.
Það ber líka nýrra við
að vera boðinn velkom-
inn um leið og rifið er
af miðum í anddyrinu.
Ég hef ekki heyrt þann
frasa áður í leikhúsi,
eða annars staðar yfir-
leitt hér á landi, þar sem gengið er
inn á gleðifund eða mannfagnað. í
hléi er vel fyrir veitingum séð með
þægilegri þjónustu þar sem hægt er
t.d. aö ganga að kaffi með skjótari
hætti en víðast tíðkast við þessar
aðstæður. Maður hefur á tilfiinning-
unni að í Borgarleikhúsinu séu
hvergi aukvisar í hlutverkum. -
Bestu þakkir fyrir ánægjulega
kvöldstund.
Hinn óttalegi leyndardómur
Haraldur Guðnason skrifar:
Á mínum táningsáram las ég
æsispennandi reyfara með ofan-
skráðu nafni. Mér datt í hug reyfar-
inn sá arna þegar fjölmiðlafárið var
sem mest um gagnagrunninn mið-
læga. Þar átti æði margt að varast
og óttast eftir aðvörunarraust
lækna og margs konar fræðinga að
dæma í blööum og imbakössum.
Dularfull orð og hugtök, áður
ókunn sauðsvörtum, líkt og orðin
kóðun, dulkóðun, margfold kóðun,
afkóðun, hakkaföll, o.s.frv., o.s.frv.
Allt dulítið dularfullt. Ekki síst
vegna þess að áður fýrr þótti krank-
leikur náungans ekki sérlegt áhuga-
efni. í minni sveit vissu aOir aOt um
veikindi hreppsbúa og fólk hafði
áhyggjur af líðan samferðafólksins,
þenkti um líf og dauða en ekki
fræðiheiti sjúkdóma.
Löngum var gömlum konum tíð-
rætt um „sína veiki“ og var fátt
samtalsefni kærara að þvi er virtist,
lýst af nákvæmni. í minningar-
greinum er oft greint frá dánar-
meini. Muna má og að skáldið Guð-
mundur Daníelsson, sem stundum
dulkóðaði nafh sitt; Gdan, sendi frá
sér tvær bækur um sjúkrasögu sína
og annarra af mikilli nákvæmni.
Ekki minnist skrifari athugasemda
um þá bersögli.
Nú hefur verið stofnað félag
hinna mætustu manna, Mannvernd
(hljómar líkt og tannvemd). Ber að
fagna því framtaki. Mikið hefði ver-
ið gott að hafa slíkan félagsskap í
gamla daga á blómaskeiði vinnu-
þrælkunar, þegar t.d. kaOamir ultu
oní fiskikösina steinsofandi og sum-
ir rugluðust. - Sjúkraskrár skrifara
þessa pistOs mega svo fara í þann
miðlæga ódulkóðaðar.
Hvergi bita að fá í Reykjavík
- eftir kl. 22 á kvöldin
miöborgarinnar. En aOt sem flaut undir miðnætti að minnsta kosti.
var tO reiðu og það tU kl. þrjú um Og þá smurt brauö eftir þann tíma.
Já, bara einhverja svona smárétti, eða þannig...
Ragnar skrifar:
Það er staðreynd að strax upp úr
kl. 22 á kvöldin bjóða veitingahúsin
í Reykjavík ekki upp á annað en
drykki. Ekki einu sinni samlokur
hvað þá meira. Að þessu leytinu
standa veitingahúsin sig afar Ula.
Svarið sem oftast er gefið er þetta:
Kokkurinn er farinn, eða: það er
bara matur til kl. tíu. Og það versta
er, að þetta er svona aUs staðar, á
öllum veitingahúsunum, og hvergi
er einn stað að finna þar sem opið
er lengur fram eftir og boðið upp á
eitthvað matarkyns.
Þannig var þetta um sl. helgi. Viö
vorum nokkur saman sem ætluðum
að fá okkur létta máltíð eða smurt
brauð og ölglas. Klukkan var rúm-
lega hálfellefu og hvarvetna var
þetta viðkvæðiö í veitingahúsum
nóttina. Er nú furða þótt ýmsir
verði ofúrölvi ef þeir eiga ekki kost
á neinu matarkyns meö allri
drykkjunni!
Þetta er einsdæmi i höfuðborg
eins lands. AUs staðar er hægt að fá
mat í borgum Norðurlandanna fram
Hér er ekki einu sinni boðið upp á
smurt brauð nema á einum stað
sem ég man eftir í miðborginni og
þar er lokað kl. 18. - Ég sé ekki fyr-
ir mér að Reykjavík geti vænst þess
að verða í hópi menningarborga
Evrópu með þessu fyrirkomulagi.
Sterkan mann
í staö Egils
Austfirðingur hringdi:
Nú er ljóst að EgiU Jónsson,
þingmaður sjálfstæðismanna á
Austurlandi, hættir á þingi. EgiU
hefur svo sem ekki verið neitt
áberandi þingmaður og hefur alls
ekki beitt sér neitt sérstaklega fyr-
ir okkur, íbúana á Austurlandi.
Hann hefur aðaUega gengið erinda
Byggðastofnunar og hún er ekki
eymamerkt Austurlandi. Þingkon-
an í öðru sæti hefúr heldur ekki
verið mikiU bógur í okkar þágu.
Raunar hefur Austurland ekki átt
neina þingmenn síðan Jónas Pét-
ursson hætti sem þingmaður. Nú
verðum við að fá sterkan karakter
og framkvæmdamann fyrir þing-
mann sem þorir, í stað þess að
standa álengdar og bíða bljúgur
eftir einum og einum landsbyggð-
arbita sem hrekkur af háborði
Faxaflóafólksins.
Umhvggja
Baugs fyrir KEA
Ámi Bjömsson skrifar:
Forsvarsmenn Baugs hf. koma
nú í sviðsljósið næstum með tárin
í augunum til aö tjá sig um mistök
KEA með því að kaupa saltfiskhús-
næði á einum heppilegasta stað í
borginni fyrir matvöruverslun, við
Reykjavíkurhöfn og í alfaraleið
þeirra sem eru á leið úr vinnu til
síns heima í vesturbænum og á
Seltjamarnesi. - En það er gott að
það gengur vel hjá þeim KEA-
mönnum, bætir Baugsmaðurinn
við, það er líka söluaukning hjá
okkur. En markaðurinn tekur ekki
við endalaust, einhver er að tapa,
segir svo Baugsmaðurinn að lok-
um í blaðaviðtali. Þetta er laukrétt
hjá honum, einhver mun tapa. En
sá sem sigrar og heldur velli er sá
eða þeir sem hafa viðskiptavininn
sér hliðhollan með lægsta vöru-
verðið.
Vigdís og gagna-
grunnurinn
Egill skrifar:
Talsverður öldugangur hefur
orðið vegna ummæla Emis Snorra-
sonar læknis um erfðagrunninn,
fyrst í útvarpi og síðar í viðtals-
grein í DV. Honum fannst skrýtið
að fyrrv. forseti, Vigdís Finnboga-
dóttir, sæti í stjóm íslenskrar
erfðagreiningar á sama tíma og
hún væri í nefnd í UNESCO um
siðfræði vísinda, og gagnagrunns-
málið væri stærsta siðfræðilega
vandamálið sem upp hefði komið á
íslandi - án þess að hún segði orð
um málið. Nú hefur fyrrverandi
forseti tjáð sig um málið og segir
þetta misskilning hjá Emi lækni.
Siðanefnd UNESCO hafi ekkert
með siðfræði að gera, bara orku-
mál, ferskt vatn og upplýsingasam-
félagið. Maður hefði nú haldið að
gagnagrunnsfrumvarpið tæki tals-
vert til siöfræðinnar. Líka hjá
UNESCO þar sem frú Vigdís er í
Alþjóðaráði stofnunarinnar sem
fjallar einmitt um siðferði í vísind-
um. Er ævarandi hræsni og hlut-
leysi þeirra Islendinga sem sitja í
nefndum á erlendum vettvangi?
Svartklæddar
á fund páfa
Lúðvík hringdi:
Skrýtið fannst mér að sjá kon-
urnar í fylgdarliði forseta íslands í
Róm ganga svartklæddar á fund
páfa. Einkennilegra er að enginn
fjölmiðill hér hefúr fyrir því að út-
skýra hvers vegna. Á þetta að vera
öllum íslendingum ljóst, eða hvað?
Eða era fréttamenn í fylgdarliði
forsetans svona miklir hérar að
draga viö sig að spyrja um ástæö-
una?
Má enginn ganga á fund páfa
nema svartklæddur? Sjálfur er
hann hvítklæddur! Og ég hef séð í
fylgd páfa menn í mislitum sokk-
um, eða þannig. Hver er skýring-
in?