Dagblaðið Vísir - DV - 11.12.1999, Blaðsíða 43

LAUGARDAGUR 11. DESEMBER 1999
_______________________Wðtalf
minn, sem rekur sjónvarpsstöðina
Omega, hringdi í mig strax þegar hann
frétti þetta og sagði: „Mamma þín er
farin heim til að vera með Drottni en
hún hefði ekki þurft að fara svona.
Þetta kristallar liðan okkar.“
Lögreglan hefði ekki getað
gert betur
Því ber ekki að leyna að óljósar upp-
lýsingar frá lögreglunni um ýmislegt
sem varðar þetta mál hafa orðið til
þess að ýmsar getgátur hafa farið af
stað kringum atburð þennan og fjöl-
miðlar hafa ekki ailtaf haft yfirsýn að
mati Gunnars.
„Ég vil að það komi fram að lögregl-
an í Reykjavík hefur höndlað þetta mál
aö mínu mati svo að ekki verður gert
betur. Þá á ég við framkomu hennar
gagnvart okkur, aðstandendum hinnar
látnu, sem alltaf höfum fengið fyllstu
upplýsingar og aðeins mætt fag-
mennsku og nærgætni hjá lögreglunni.
Hinu er ekki aö leyna að umfjöllun
ljósvakamiðlanna um þetta mál hefur
verið með þeim hætti að við höfum
upplifað hana eins og svipuhögg í and-
lit okkar nánustu á hveiju kvöldi. Ég
efast í sjálfu sér ekki um að þar kemur
tvennt tiL Annars vegar var framsetn-
ing upplýsinga frá lögreglunni til fjöl-
miðla greinilega ekki eins og best yrði
á kosið og enn fremur voru fjölmiðlar
heldur glannalegir að geta í eyðumar."
Höfðu ekki mikið handa á milli
Sigurbjörg Einarsdóttir var fædd 24.
júní 1919. Hún ólst upp í Borgamesi og
kynntist Þorsteini, tilvonandi eigin-
manni sínum, fyrst á skóla í Reykholti
rétt fyrir seinni heimsstyrjöldina.
Leiðir þeirra lágu síðan saman aftur í
stríðslok og þá giftu þau sig og hófu
búskap í Blesugróf.
„Við höfðum aldrei mikið handa á
milli,“ segir Gunnar þegar hann rifjar
upp æskuárin undir styrkri vemdar-
hendi móður sinnar.
„Fjölskyldan byggði sér svolítið hús
í Smáíbúðahverfmu, Teigagerði 3. Það
var hjólað með verkfærin á bakinu
innan úr Blesugróf til að vinna við
bygginguna eftir að hefðbundinni
virmu lauk. Þama í Teigagerðinu ólst
ég upþ og þama bjó móðir mín nær
alla sína búskapartíð. Faðir minn dó
1994 og tveimur árum seinna flutti
mamma í Espigerðið því henni fannst
vera of stórt að hugsa um húsið í
Teigagerðinu.
Ég var mjög ánægður með þessa
ráðstöfun. Ég var kunnugur húsum í
Espigerði og vissi vel að þetta var gott
hús. Þama var allur aðbúnaður og ör-
yggisráðstafanir eins og best verður á
kosið. Með þessum breytingum var
hún samt innan marka hverfisins sem
hún eyddi nærri allri ævi sinni í.“
Móðir Gunnars var heimavinnandi
meðan bömin vom að alast upp og bjó
fjórum bömum sínum og eiginmanni
gott heimili en á þessum árum var það
viðtekin venja að konur helguðu sig
heimilisstörfum.
„Hún var mikil móðir og milli okk-
ar var alla tíð gott og sterkt samband
og mikil samskipti. Móðir mín hafði
mikla þjónustulund. Hún var kona
sem þótti ómögulegt ef menn vildu
ekki borða hjá henni í hvert sinn sem
þeir komu. Ég hringdi stundum til
hennar og spurði hvort hún ætti salt-
fisk og hamsa og svo kom ég og borð-
aði hjá henni því það er ekkert eins
maturinn hjá mömmu.“
Ekki áfallalaus ævi
Ævi Sigurbjargar var ails
ekki áfallalaus því tvisvar
sinnum lenti hún í bílslysi
og slasaðiSt falsvert. Fyrra
skiptið var 1971 á mótum
Grensásvegar og Miklu-
brautar og í seinna skiptið
fyrir um 10 árum þegar ekið
var á hana á gangbraut á
Grensásvegi.
„Hún átti lengi i þessu í
bæði skiptin en var annars
við góða heilsu, fór oft í
sund og hljóp við fót ef svo
bar undir. Hún var afskap-
lega lífsglöð kona og ung í
anda. Hún náði sérstöku
vináttusambandi við bama-
bömin og átti þau að vin-
um. Stúlkumar leituðu til
hennar með saumaskap og
hún fór með þeim út að
borða og umgekkst þær
eins og jafhingja.
Hún ferðaðist mikið hin
og
Gunnar segir að sorgin sé erfið en lífið sé
Kristi og dauðinn sé ávinningur.
Gunnar Þorsteinsson, forstööumaöur Krossins, er eitt fjögurra barna Sigurbjargar Einarsdóttur sem var myrt í Espi-
gerði 4 í síðustu viku. Gunnar segist vorkenna morðingjanum og biðja fyrir honum. DV-myndir Hilmar Þór
seinni ár og naut þess mikið. Bæði fór
hún með okkur til Bandaríkjanna og
heimsótti Einar son sinn í Svíþjóð og í
sumar fór hún í stutta ferð til Hom-
stranda sem hafði lengi verið draumur
hennar.
Hún sagði reyndar við mig í haust
að þetta væri oröið ágætt. Hún væri
orðin áttræð og fyndi þrek sitt ekki
eins mikið og áður og orðaði þá hug-
mynd að flytja úr Espigerðinu í minni
íbúð í sambýli fyrir aldraða. Ég held
að hún hafi í raun og vera verið sátt
við lífshlaup sitt þegar við ræddum
þetta."
Sigurbjörg var jörðuð í gær frá Bú-
staðakirkju og það var María Ágústs-
dóttir, frænka hennar og vinkona, sem
jarðsöng hana.
Fíkniefnin em hinn raunvem-
legi morðingi
Getum við dregið einhvem lærdóm
af þessum atburði um ástandið í sam-
félagjnu?
„I samfélagi þar sem stöðugt fleira
ungt fólk vantar allan siðferðilegan
grunn til að standa á í lífinu geta
svona hlutir gerst. Þegar fólk er síðan
undir áhrifum fíkniefna þá hræðist
það ekkert nema óttann í sjálfu sér.
Það hefur engin siðferöisleg viðmið og
lifir í tómi.
Skortur á aga og kristilegu uppeldi
getur af sér þennan siðferðisanark-
isma. Það skortir hina styrku og leið-
beinandi hönd í uppeldi ungs fólks og,-
í slíku samfélagi em atburðir eins og
þessi ávöxturinn.
Þetta er okkur öllum áminning um
þann vanda sem fikniefnaneysla er í
okkar samfélagi. Ef fíkniefnin hefðu
ekki byrgt þessum ógæfumanni sýn
hefði þetta aldrei gerst. Þess vegna era
fíkniefnin hinn raunverulegi morð-
ingi.“
-PÁÁ