Dagblaðið Vísir - DV - 29.03.2003, Síða 47

LAUGARDAGUR 29. MARS 2003
Helcfctrbloö 13 "V
51
Atta ára vitni myrt
Samkvæmt opinberum skýrslum og töl-
fræði meðaltalsins er barn myrt fimmtu
hverja klukkustund íBNA. Það er erfitt að
kgngja þessum tölum ílandi frelsis og
réttlætis en staðreyndum er ekki mót-
milli félaganna Sneads og Peelers vegna 90 dollara sem
þeir deildu harkalega um. Hvorugur vildi láta sinn
hlut og heiftin og hótanimar voru orðnar svo magnað-
ar að upphæðin sem upphaflega var deilt um varð al-
gjört aukaatriði, enda smáaurar í flkniefnaviðskiptum.
Það sem byrjaði með auvirðilegu rifrildi varð að valda-
baráttu milli manna i undirheimunum og höfðu báðir
heiður að verja og það hver ætti að ráða götusölunni í
bænum.
Morðinginn sem stóð við þá hótun sína að drepa
barn til að koma í veg fyrir að það bæri vitiii
Valdabaráttan harðnar
Fyrst átti að gera endanlega út um málin fóstudag-
inn 2. sept. 1997. Þá tók Snead Leroy og einn vina hans
með sér í bæinn til að gera helgarinnkaupin. Að þeim
loknum óku þeir heimleiðis í Toyotabíl Sneads. Þá sá
keppinauturinn Peeler til þeirra og veitti þeim eftirför
í bíl sínum. Þegar stansað var á rauðu ljósi ók hinn síð-
amefndi upp að hlið Toyotunnar og tók upp skamm-
byssu og hóf skothríö á Snead þegar hann beygði sig
fram til að kveikja á stereogræjunum. Kúlan þaut rétt
við höfuð mannsins og á eftir var skotið tvisvar á bíl-
inn. Snead ók hratt frá hinum bílnum og var ekki veitt
eftirfór.
Karen hvatti sambýlismann sinn til að kæra árásina.
Hann gerði það og dró enga dul á að hann þekkti árás-
armanninn. Drengurinn Leroy kannaðist líka við
kauða.
Enginn særðist alvarlega í árásinni, lögreglan taldi
að átökin milli keppinautanna myndu magnast en eng-
an grunaði þá hvemig mál myndu þróast.
Eftir þessa lífsreynslu breyttist framkoma piltsins
Leroy. Hann varð dulur og innhverfur og þegar um-
sjónarmaður æskulýðsseturs bæjarins reyndi að fá
bamið til að opna hug sinn sagði Leroy honum aö
mamma sín væri í tygjum við mann sem ætti í útistöð-
um og pabbi sinn væri farinn eitthvað annað og skipti
sér ekki af þeim.
Peeler var handtekinn og ákærður fyrir morðtil-
raun. Honum var sleppt gegn 250 þúsund dollara trygg-
ingu. Síðar bám Karen og ástmaður hennar að Peeler
hefði hótað að drepa Snead ef hann tæki kæruna ekki
til baka.
Eitt sinn ók Peeler fram hjá húsi Karenar og stopp-
aði til að tilkynna henni að ef kærasti hennar sæi ekki
að sér mundi hann hljóta verra af. En þau neituðu að
falla frá ákærunni á hendur honum hvemig sem hann
hótaði.
En Snead lifði ekki nógu lengi til að bera vitni fyrir
rétti. í maí 1998 beiö hann á rakarastofu eftir að röðin
kæmi að sér. Hann stóð við glugga sem sneri út að göt-
unni. Skyndilega kváðu við átta skothvellir og Snead
féll á gólfið og aðrir sem vora í rakarastofunni köstuðu
sér niður til að leita skjóls. Einn þeirra heyrði deyjandi
manninn segja: „Þetta var Russel.“
Við rannsókn kom í ljós að kúlumar sem voru í
skrokki Sneads voru úr sömu byssu og þær sem áður
vora í bíl eftir að skotið var á hann.
Peeler var handtekinn og ákærður fyrir morð. Lög-
fræðingur hans sagði honum að pilturinn Leroy yrði
eitt af höfuðvitnum gegn honum.
Peeler var laus vegna tryggingar og þegar hann var
ákærður fýrir morð var aftur krafist hálfrar milljónar
dollara tryggingar. Vinir hins ákærða greiddu tíunda
hluta upphæðarinnar í reiðufé og Peeler var aftur lát-
inn laus og var frjáls maður samkvæmt lögum Conn-
ecticut-ríkis þar til dómur félli.
Tvær vikur liðu frá því að upplýst var að Leroy átti
að vera höfuðvitni í morðmálinu þar til Peeler og yngri
bróðir hans, Adrian, og vinkona hans, Josephine Lee,
lögðu á ráðin hvemig ætti að koma í veg fýrir vitnis-
burðinn. Stúlkan sem bjó skammt frá húsi Karenar og
Leroy átti að láta bræðuma vita þegar þau kæmu heim
úr verslunarferð.
Aftökumar
Síðdegis hinn 7. janúar 1999 ruddist Peeler inn um
aðaldyr hússins. Karen og sonur hennar vissu að nú
vora vandræði á ferðum og flúðu upp á loft og innrás-
Karen átti sér elskliuga sem var í vondum félags-
skap og fvrir það galt hún með Iífi sínu.
drýgja tekjumar. Hann
undi löngum í vafasöm-
um félagsskap í þeim
hluta bæjarins sem
hafði hvað verst orð á
sér. Meðal félaga hans
þar var Russel Peeler
sem var milliliður í
fíkniefnaviðskiptunum.
Misklíð kom upp á
mælt. Meðal þessa ótrúlega fjölda var átta
ára gamall piltur, Leroy Brou/n, sem var,
eins og önnur myrt börn, saklaust fórnar-
lamb. Hann gerði ekkert af sér en varsvo
óheppinn að vera vitni að atburði og varð
þvíað ryðja honun úr vegi. Móðir drengs-
ins var myrt íleiðinni.
Leroy bjó með móður sinni og sambýlismanni henn-
ar í bænum Bridgeport í Connecticut. Hann var dugleg-
ur strákur sem gekk vel í skóla og hafði gaman af
hafnabolta, sundi og að vafra um skóginn í námunda
við heimilið og safhaði þar kanínum og snákum.
Hann var skotinn tU bana ásamt móður sinni á
heimili þeirra og var lögreglan viss um strax eftir
morðin að þau vora framin til að koma í veg fyrir að
bamið bæri vitni í morðmáli og móðir hans lét lífið
vegna þess að hún var líka vitni að morði, það er að
segja hún var viðstödd þegar sonur hennar var tekinn
af lífi.
Aðkoman var eins og mæðginin hefðu verið elt eins
og dýr og síðan tekin af lífi. Þau voru bæði með skotsár
á baki og höfði. Þau
lágu skammt frá hvort
öðra þegar að var kom-
ið og sagði lögreglan að
því væri líkast að aftaka
hefði farið fram. Morð-
inginn hafði ekki annað
upp úr krafsinu en
nokkra dollara og heið-
ur sem hann hélt sig
þurfa að vemda.
Karen var þrítug að
aldri þegar hún var
myrt ásamt syni sínum.
Þau vora þá nýflutt í
sæmilega gott hverfi í
Bridgeport og var annt
um að halda góðu áliti
meðal nágrannanna.
Karen átti sér ástmann
eða sambýlismann,
Rodolph Snead að nafni.
Hann var laus í rásinni
og þegar Karen vann úti
og annaðist uppeldi son-
ar síns, var hann í stop-
ulli vinnu og stundaði
fíkniefnasölu til að
gegn honum.
Ilúsið sem ódæðin voru framin í.
Leroy var aðeins átta ára gamall þegar hann varð
vitni að morðtilraun. Hann var tekinn af lífi til að
koma í veg fyrir að hann segði frá reynslu sinni í
réttarsal.
armaðurinn á eftir og skaut mörgum skotum út í loft-
ið. Þá hlupu mæðginin niður og ætluðu aö freista þess
að komast út úr húsinu en komust aldrei nema niöur í
stofuna. Skothríðin dundi á eftir þeim. Karen féll og
sonur hennar hljóp til og kraup við hlið hennar. Þar
var hann skotinn í hnakkann.
Fíknieftiasalinn ók á brott i bíl sínum ásamt bróð-
urnum en Josephine gekk heim til sín.
í apríl vora bræðumir ákærðir fyrir meinsæri, morð
og fleiri alvarlega glæpi, svo sem að stjóma fíkniefna-
hring sem gaf þeim 15 þúsund dollara á viku fyrir sölu
á krakki og fleiri sem komu þar við sögu voru einnig
ákærðir.
Það vakti þegar athygli að Karen og sonur hennar
vora myrt þrátt fyrir að lögreglan ætti að gæta þeirra.
En Karen sem var innflytjandi frá Jamaíka var mikið
í mun að halda mannorði sínu hreinu í augum ná-
grannanna í hverfinu góða. Hún neitaði því að hafa
lögreglumenn á vakt við heimili sitt og bað þess að lít-
ið væri látið á vemdinni bera. Yfirvöldin urðu við bón
hennar og var vemdin ekki önnur en sú að lögreglubíll
ók fram hjá húsinu annað slagið á nætumar, þrátt fyr-
ir morðhótanimar.
Hins vegar tók að minnsta kosti einn nágranninn eft-
ir því að sami maður i sama bíl ók iöulega um götuna
og fór hægt fram hjá húsi Karenar. Þar var Peeler á
ferð og var að minna á sig og hótanimar.
Morðin vöktu mikla athygli og blöðið spurðu hvers
vegna bamið og móðirin hefðu ekki fengið trygga vernd
lögreglunnar eftir að búið var aö ákveða að Leroy
skyldi vitna í réttarhöldunum yfir harösnúnum eitur-
lyfjasala og morðingja ástmanns móður sinnar. Annar
öldungadeildarþingmaður ríkisins lét í ljósi þá skoðun
að vitnið hefði átt að njóta fullkominnar lögregluvernd-
ar og ekki hefði átt að taka tillit til óska Karenar um að
lögreglan léti ekki sjá sig í námunda við hús hennar.
Rifjað var upp að á níunda áratugnum gekk mikil
glæpaalda yfir bæinn þegar fíkniefnasalar börðust um
markaðinn og var öllum ráðum beitt í þeim slag. Því
þótti það mikill ábyrgðarhluti þegar lögreglan varð við
ósk móðurinnar um að láta ekki sjá sig við heimili
hennar og sonarins, jafhvel eftir að morðhótanir fóra
að berast.
Afsökunin var sú, að sögn lögreglunnar, að Karen
taldi að ekkert mark væri takandi á hótunum Peelers
og glæpagengis hans því þeir væru meiri í kjaftinum
en til raunverulegra aðgerða. Þar hafði hún illa rangt
fyrir sér.
Dóniar
Josephine sagði lögreglunni að hún hefði aldrei vit-
að að bræðumir ætluðu að myrða mæðginin og haldið
að þeir ætluðu aðeins að láta hótanir duga. Hún samdi
um að bera vitni gegn þeim gegn því að hún fengi ekki
nema í hæsta lagi sjö ára fangelsisdóm.
Russel Peeler var að lokum dæmdur í 105 ára fang-
elsi fyrir hótanir og fyrir að hafa myrt mæðginin.
Nokkru síðar hlaut hann lífstíðardóm til viðbótar fyr-
ir að hafa stjórnað eiturlyfjafyrirtæki i tvö ár.
Verjandi hans gerði tilraun til að gera vitnisburð
Josephine ómerkan á þeim grandvelli að hún væri
ragluð vegna fikniefnaneyslu og ekki sjálfráð ,gerða
sinna og orða. Peeler hélt því fram að hann’hejði ver-
ið heima hjá sér á þeim tíma sem morðin voto'&aajin.
En sönnunárgögnin hrúgðust upp gegn honumijgjiafm
hlaut að hlíta dómi og verður varla frjáls maðará ný í
þessari jarðvist.
Bróðir hans, Adrian Peeler, var fundinn sekur um
hafa aðstoðað við aftöku mæðginanna og hlaut fyrir
það 35 ára fangelsisdóm og síðan var hann dæmdur í
20 ára fangelsi til viðbótar fyrir að hafa tekið þátt í
dreifingu ólöglegra fikniefna.