Dagblaðið - 17.12.1975, Blaðsíða 2

2
/*
Daghlaðift. Miðvikudagur 17. desember 1975.
GREITT FYRIR FLUGFERÐ
SEM ALDREI VAR FARIN'
Magnús Gislason skrifar:
„Þér verðið að greiða flug-
ferðina frá Frankfurt til Kaup-
mannahafnar,” sagði ljóshærða
stúlkan i farmiðaafgreiðslu
Flugleiða i Kaupmannahöfn
þegar ég kom þangað til að fá
farseðli minum vixlað — skráð-
an frá Kaupmannahöfn i stað
Luxemborgar, til Reykjavikur.
„Upphæðin sem yður ber að
greiða nemur 7400 krónum. Þér
megið borga með ávisun, bætti
hún við, rétt eins og hún sæi það
á mér að skotsilfur mitt væri i
minna lagi.
„Ég átta mig ekki fyllilega,”
svaraði ég, „en má ég spyrja, —
er þetta munurinn á fargjaldinu
frá Luxemburg og Kaupmanna-
höfn til Reykjavikur?”
„Nei, alls ekki, þetta eru regl-
urnarogégvarað segja yður að
þetta væri upphæðin fyrir flug-
leiðina Frankfurt — Kaup-
mannahöfn, skiljið þér það
ekki?” svaraði hún full vand-
lætingar á einfeldni minni.
Ég varð að játa að það var
með öllu ofvaxið minum skiln-
ingi hvernig hægt væri að láta
mig borga flugferð sem ég fór
alls ekki og hafði aldrei pantað,
bara af þvi að ég lét „umbóka”
farseðil minn i Kaupmanna-
höfn??
Til nánari skýringar vil ég
geta þess að i upphafi ferðar frá
Verður
Keflavikurflugvelli lá ekki ljóst
fyrir hvort ég kæmi frá Paris
gegnum Luxemburg eða Kaup-
mannahöfn. Til að hafa vaðið
fyrir neðan mig spurðistég fyrir
um það á Keflavikurflugvelli
hvort nokkuð væri til fyrirstöðu
að fara hvora leiðina sem ég
heldur kysi heim, Khöfn eða
Lux. Hins sama spurði ég einnig
á Flugleiðaskrifstofunni i Paris
og fékk sömu svör, að athuguðu
máli.
A hvorugum staðnum var á
það minnzt að mér bæri skylda
til að greiða flugferð frá Frankf.
til Khafnar, færi ég þá leiðina
heim. Svo sannarlega hefði ég
þá heldur kosið að fljúga þá leið,
ef mér hefði verið ljóst að ég
yrði að borga hvort eð var.
„Séu útreikningar yðar réttir,
frönken, er fyrirsjáanlegt, að
bið verður á heimferð minni,
nema með góðra manna hjálp,
en mér finnst reglur sem þessar
fjárplógsstarfsemi af grófara
tagi,” talaði ég til stúlkunnar
sem fletti smáletruðum doð-
ranti i sifellu.
„Ég get svo sem endurreikn-
aðþetta fyrstþér efizt,” svaraði
hún snúðugt og hamraði siðan
nokkrum sinnum með fingrun-
um á reiknivélina.
Ekki virtist ljóskan alls kost-
ar ánægð með útkomuna.
Hamraði aftur og starði á töl-
urnar sem upp komu. Siðan
gaut hún augunum flóttalega til
min. ,,Ég biðst afsökunar —
þetta verða aðeins 3300 krónur,
— þér megið borga með ávis-
un.”
Fyrir mig gilti einu þótt hún
itrekaði ávisunargreiðsluna.
Slikt blað gat ég ekki töfrað úr
vösum minum. Hins vegar átti
ég kunningja i borginni sem
hljóp undir bagga. Klukkustund
siðargatég þvileystút farseðil-
inn, með blandaðri mynt og
hnekkt „útlegðardómi” ljósk-
unnar yfir mér.
En þótt ég hefði lækkað út-
gjöld min með þvi að gerast svo
djarfur að efast um óskeikulleik
starfsstúlkunnar i upphafi gat
ég ekki á mér setið að inna hana
eftir þvi um leið og ég fékk far-
seðilinn aftur i hendur fyrir
hvað ég hefð'i greitt 3300 krón-
urnar — eða öllu heldur jafn-
virði þeirra.
„Flugferðina frá Frankfurt til
Kaupmannahafnar,” svaraði
hún stutt i spuna.
Svei mér þá ef ég var ekki far-
inn að trúa þvi að ég hefði i raun
og veru flogið þessa leið, i stað
þess að skrölta daglangt i jám-
brautarlest, þegar ég yfirgaf
Flugleiðaskrifstofuna i Kaup-
mannahöfn.
Eftir að heim kom sneri ég
mér til farmiðasölunnar á
Keflavikurflugvelli og sagði
farir minar ekki sléttar. Þar
voru mér veitt þau svör að ó-
hugsandi væri að mér bæri að
greiða „Frankfurt-ferðina”, en
miðinn skyldi tekinn i endur-
skoðun — og þá fengist væntan-
lega svar við þvi fyrir hvað ég
hefði greitt 3300 krónurnar.
En endurskoðunardeildin
hefur ekkert látið i sér heyra i
þennan heila mánuð sem siðan
er liðinn svo eitthvað vefst
svarið fyrir þeim. En þar sem
Flugleiðir eru eina flugfélagið
og nánast eina fyrirtækið sem
annast farþegaflutninga i áætl-
unarflugi til og frá Islandi finnst
mér rétt, úr þvi sem komið er,
að óska eftir svari Flugleiða i
þessum dálki öðrum til upplýs-
inga — eða viðvörunar, sem
með þeim þurfa — og verða að
ferðast meðan annarra kosta er
ekki völ.”
okkur meinaður aðgangur?
Nemendur úr Vighólaskóla
komu aö máli viö blaöiö:
bærilegs náms i einhverri ann-
arri stofnun — þannig að nem-
endur þurfi ekki að hverfa frá
námi vegna þessa. Annars er
þetta mál I höndum ráðuneytis
og er enn i athugun. En sem
sagt — þessi leið er liklegast að
farin verði.”
„Nemendur i framhaldsdeild-
um Vighólaskóla i Kópavogi
hafa hey rt á skotspónum að loka
eigi aðfararnámi við Kennara-
háskóla Islands nemendum sem
koma úr framhaldsdeildum.
Eðlilega höfum við miklar á-
hyggjur af þessu ef loka á deild-
um fyrirvaralaust. Einhverjir
ncmenda hafa áhuga á að halda
áfram námi við Kennarahá-
skóla tslands að námi loknu i
framhaldsdeildum.
Til að taka af allan efa úm
þetta viljum við fá skýr og af-
dráttarlaus svör frá forráða-
mönnum Kennaraháskóla ts-
lands.”
Dagblaðið sneri sér til Bald-
urs Jónssonar, rektors Kenn-
araháskólans, og spurði hann
hvað hæft væri f þessu.
„Hér i Kennaraháskólanum
höfum við rétt einu sinni við
mikil þrengsli að búa. Nemend-
um i aðfararnámi hefur fjölgað
verulega — svo mikið að eitt-
hvaðverður að gera. Þvi hefur
komið til tals að stofna til sam-

ÍlílSllIIEBB
ÍílliPPIIfH
Kennaraháskóli tslands
ÉG ER ENGINN „GRAFFITI TÖFFARI"
lleimir B. Vilhjálmsson skrifar:
„Háttvirt lögregla i Kópavogi
fer á kostum i mannskemmandi
ummælum sinum sem birtust i
Dagblaðinu föstudaginn 12.12.
Þar fjalla skrif hennar um
„graffiti-töffara” sem hún segir
aðsé að striða sér. Þetta minnir
mig á litlu börnin sem kaila:
mamma, hann er að striða mér!
Þetta umrædda kvöld var ég að
rúnta i Kópavogi en ekki að elta
lögreglumenn. Siðan ætlaði ég
að bregða mér i bæinn en varð
þá var við gangtruflanir i biln-
um sem stöfuðu af raka, sem
siðar kom I ljós. Sneri ég þá við i
Kópavog en varð að stoppa við
útskot á Kringlumýrarbraut.
Þetta útskot er ekki merkt og
þvi siður merkt sem einkabila-
stæði lögreglunnar. Þá var lög-
reglan hvergi sjáanleg en þegar
ég var að starta bilnum i gang
birtist lögreglubill hinum megin
við eyjuna á leið i bæinn. Ég ók
af stað en fór fremur rólega, var
á hraðanum 20-30 km, og að
sjálfsögðu ók ég á hægri akrein.
Lögreglumennirnir birtast þá
allt i einu á eftir mér svo þeir
virðast hafa gefið hressilega i.
Ég reyndi ekki að hindra þá i að
komast fram úr, enda virtust
þeir ekki vilja það, fyrr en þeir
skyndilega gáfu i fram hjá mér
og þverbeygðu fyrir mig. Snar-
aðist annar þeirra út úr bilnum,
reif upp hjá mér dyrnar og bað
mig að aka upp á Lögreglustöð,
sem ég gerði.
Þegar þangað var komið 'var
mér visað inn á einhverja skrif-
stofu og sagt að setjast. Þegar
ég var setztur upphóf lögreglu-
maðurinn svivirðingar sem að
sjálfsögðu beindust gegn mér.
Spurði ég manninn hvort hann
vildi endurtaka þessi gifuryrði i
eyru farþega minna og einnig
segja mér hvað ég hefði brotið
af mér, hann neitaði fyrri
spurningunni og svaraði ekki
þeirri siðari.
Hann bað þess i stað að fá að
skoða bilinn minn sem ég neit-
aði vegna framkomu manns-
ins. Heimtaði hann þá lyklana
en þeir voru i bilnum sem ég
sagði honum. Er ég ætlaði að
fara að sækja lyklana greip lög-
regluþjónn i mig og ýtti mér ó-
mjúklega upp að vegg en hinn
hljóp út I bil og reif lyklana úr
svissinum af slikri lögreglu-
mannslegri umhyggju að inn-
volsið úr svissinum fylgdi með.
Bað ég þá um að fá að hringja
en var neitaö.
Ég vil taka það fram að gefnu
tilefni að ég hef aldrei að til-
efnislausu ekið upp að lögreglu-
stöð og þvi siður kringum hana.
Við skoðun fann skoðunarmaður
að ýmsu en aðeins fernt af þvi
stóðst og það var að númera-
ljósapera var sprungin, park-
ljósapera hægra megin að
framan var sprungin, rúðuupp-
halari fastur og örlitið slit i
hurðarlöm.”