Dagblaðið - 18.09.1976, Blaðsíða 8

DAGBLAÐlf). LAUGARDAGUR 18. SEPTEMBER 1976.
8
Krossgáta
S*L| \yT\[ ðfe « V lóÖTU' ‘r RVK. 5 EálR TÍÐlNþj urnruR NU/V ÖLIKIR Zj GfETft 'eTOLft sk. sr- BlRTft 'ftVÖXT UR
% \ - möL BRjbTft 5/6/ -rör?N
«3
,rv
\VV 'ftTT
\\ MO* NOKKUR
TO<-' NEyV/ i;Ðfí5r/ VOTuR $PiC,T, Um Tff£ LjósiV FÉLftú T/mft 3/L
FÆ-RHr ■O E N
ÍtÓR~ ÉTftHfil F/EÐfl
V FLÝTuR ‘RRSfíLfí dans LEN6RA UPPJ
f HRiNftft LO«Kftk HL/ER.
e>p/L- 8ÝL/
5PJRLD BoRÐfíR Q'ftFu T
f '/ m/ND/ BERá m'ftLft
STEtF KfíRL- 1 VÉL. —v—
HEY/jj ±1 HEnD/r
SUÐfíR. L'/T/D HBRQE RG! F'/N l£ Gum
[ •óTftLfí mftLi HR£1 N SfíT) * > • T/SflR FftR/Ð Gott
KKKl SÆT u > V SLÍft HRYLL //?
HfíNN ynviR ÖLlKIR
L. UNT3 NfíSLfí^ RfíF-mR inmiT. lEIHS ANMÐ /5~r
REKfíH MIKIL FiSkrr

( KUBBfífí TÓNfl/
iTflURftR ÖSL/
TR'e mL/r) E/N/y. ST. FÉLftfí
(tfíus HRÓid BlSTÐ 7L'fíT SYST/r.
) torsk. GR'oDfí
BÆN foRSK.
/noKfi% 'p> LITIHK *
V/RKI FoRm 1>ftir/
f / 'ftHTLft HR FERftlR HFft
HftRVN EiKjRH SftmíT. ftSÓKN
£Nt>. 'lL'ffT
f 5NU-B 5 ÉRHL.
HVftÐ KiNÞU/H
5 TR/TPi Ift/K/Ð BL'OT 59. foTum £L$Kft
í HL/T
-Q. .0. Q: 4 3: Q: 4 K Q: <4 5 x\ 4
TSL -4 Q: > o; 4 \ 4 > K
• 4 V- vn K K '4 N Ui * > V*
cq r: Ll r: ■ Ui 4 4 4 > 4 •4 ?
q: vs (4 4 4 4 4 K 4 U) U: 4 q: > 4. q:
vo -4 •íi u. <4 4 V \ u.
o: -Qi W 4 4 u. U. l4 14 4. Ci 4 V q:
ct. E* ct; CV • or £ q; <0 \ iv Cv 4
Ul VO vn <4 ic cr ■3: 4 v4 -- 4 un ■O 5
0 k K £ <0 Uc '4 > '4 w 4 «4 4'
CSí \ tn K <4 4 Vl K q; Qr > s\ > q: K
K K <3; K x 4 4 Q: q: V -
K '4 4. o 4
Umrœður
um viðrœður
Umræður í sjónvarpssal eru,
út af fyrir sig, einkennilegt
fyrirbæri. Tilgangur þeirra er
að sjálfsögðu sá að skapa vett-
vang fyrir málefnalega um-
fjöllun, spjall eða rökfærslu í
kringum ákveðið efni. Þess
vegna er strangt til tekið engin
ástæða til þess að sýna svip-
brigði og hárgreiðslu þátt-
takenda. Með því að sjónvarpa
viðræðum er jafnvel hægt að
draga athygli frá því sem sagt
er með gaumgæfilegri skoðun á
útliti viðmælenda. Mér verður
til dæmis alltaf svo starsýnt á
barokkhárgreiðslu Ölafs
Ragnars Grímssonar að
helmingur máls hans fer fyrir
ofan garð og neðan hjá mér..
Hins vegar er það svo að sumir
mætir menn eru allt að því
persónugervingar ákveðinna
málefna, þeir eru e.t.v.
upphafsmenn þeirra, bera þau
fyrir brjósti og undirstrika þau
með nærveru sinni. Kletta-
fjallsandlit Jóns Sólness er ein-
hvernveginn táknrænt fyrir
Kröflufyrirtækið allt, Kristinn
Finnbogason er imynd vissrar
tegundar stjórnmála og fjár-
málaumsvifa og Matthías Á.
Mathiesen er nógu mikill að
vöxtum til að undirstrika verð-
bólguna og „Big Brother".
Þessir menn eiga því heima á
sjónvarpsskerminum (24
tommu) og það er skylda frétta-
manna að krefja þá um hrein-
skilnisleg svör. í því efni eru
fréttamenn ekki enn starfi sínu
vaxnir, þótt allt bendi til hæg-
fara bata. Skyldi Vilmundur
Gylfason ekki hafa haft þar
einhver áhrif með breskætt-
uðum yfirheyrslustíl sínum?
En svo eru til annarskonar
umræðuþættir, þar sem
málefni skipta öllu máli og per-
sónuleikar litlu. Þar ríður á að
stjórnendur kanni málefni til
hlitar áður en kallað er á fólk
til umræðu og góður þáttur
hlýtur að byggjast upp á sam-
spili kvikmyndaðra atriða og
umræðu. Þetta er líklega það
sem enskir nefna „doeument-
ary“ og er næstum því óþekkt
fyrirbrigði í islenska sjón-
varpinu. í stað þess að undir-
búa alla umfjöllun vel og vand-
lega, þá er tekið til þess
einfalda og kostnaðarlitla ráðs
að stefna saman nokkrum
áhugasömum hræðum og þær
látnar úttala sig í hálftíma eða
svo, — og málið hefur verið
afgreitt frá sjónvarpsins hendi.
Þetta var einkennið á þættin-
um „Þekkingarvíxillinn“ sem
framinn var á föstudags-
kvöldið. Byrjað var einhvers-
staðar í miðjunni og lopinn
teygður í allar áttir og lítil
tilraun gerð til þess að stjórna
umræðunum. í samtölum við
„fólk á förnum vegi“ var einnig
gerð lævísleg tilraun til að fá
fram neikvæð viðhorf til
stúdenta með spurningunni:
Finnst yður að ávaxta eigi fé,
án þess að fá neitt í staðinn, —
f
I kringum
skjáinn
Aðalsteinn Ingólfsson
eða eitthvað í þá veru, og
þannig er því lætt að áhorfend-
um að menntamenn færi
þjóðinni ekki neitt. Sem betur
fer sneru nokkrir „menn á
götunni" á kauða og bentu á
það að ekki er hægt að
umreikna menntun og reynslu
yfir í beinharða peninga. Svona
á ekki að standa að þætti um
svo flókin mál sem lánamálin
eru.
Örvinglan minni létti aðeins
við þátt „Mik“-flokksins strax á
eftir, þótt sorglegt sé að sjá
hversu dönskublandin
menning Grænlendinga er
orðin. En kæti mín var stuttlif-
uð, því á eftir kom finnsk
bíómynd, sem var á við
hnefafylli af svefntöflum. Ö,
drottinn, það sem við þurfum
að líða í nafni samnorræns
samstarfs. En laugardagurinn
var mun skemmtilegri, því þá
var endursýndur þátturinn um
þann elskulega öðling, Sigfús
Halldórsson, og tónlist hans, en
Fúsi er sá maður', sem einna
best hefur samræmt ljóð og lag
hérlendis á síðari tímum og
gátu allar þær útsendingar sem
leiknar voru í þættinum ekki
skemmt hina einföldu og tæru
tónlist hans.
Sunnudagssjónvarpið
freistaði mín varla, nema hvað
ég sá Halldór Laxness fara
fimlega undan í flæmingi. Ein-
kennilegt er það hversu lítið
þessir þættir sögðu í raun og
veru um Laxness og skáld-
söguritun hans. Kannski voru
það mistök að reiða sig svo
mjög á beinar viðræður við
skáldið. Gætu þeir sjónvarps-
menn lært dulítið af hinum
ágæta útvarpsþætti „Nasa-
sjón“, þar sem blandað er
saman viðræðum við tiltekinn
mann, umfjöllun frá hendi
stjórnanda og viðtöium við þá
sem þekkja viðfangsefnið. Á
eftir fréttum á mánudag kom
einn af þeim „skemmtiþáttum"
Alriði úr ílalska frainhaldsþadliniini „Brauðog vin".
V.

/