Dagblaðið - 18.09.1976, Blaðsíða 11

iiAlim.AHlf). LAriiAKDAdl'K 1K. SKI’TK.MBKK 19.7«
11
Wu Teh, 62 ára, tyrsu man
og formaður byltingarnefndar
I’eking og að auki varaforseti
þjóðþingsins.
Chen Yung-kuei, 61 árs, vara-
forsætisráðherra, þekktur sem
„hetjan frá Tachai“, samyrkju-
búinu sem alltaf er talið vera
fyrirmynd annarra eininga i
landbúnaði.
Wei Kuo jhing, 69 ára,
fyrsti ritari jg formaður hvlt-
ingarnefndarinnar í Kwang-
tung, fyrstipólitískikommisar í
herráði Kwangtung og varafor-
scti þjóðþingsins.
Liu Po-cheng, 84 ára, varafor-
seti þjóðþingsins, sem vegna
veikinda kemur örsjaldan fram
opinberlega.
Hsu Shih-yu, 70 ára, vfir-
maður herráðsins í Kwang-
chow.
Li Hsien-nien, 71 árs, vara-
forsætisráðherra, einn helzti
efnahags- og áætlanagerðarsér-
fræðingur landsins.
Li Teh-sheng, 64 ára, yfir-
maður herráðsins í Shenyang.
Hann var áður varaformaður
miðstjórnarinnar en lét af því
starfi þegar hann var fluttur til
Shenyang í hinni fornu
Mansjúrlu.
Varamennirnir eru fjórir.
eins og áður segir. Það eru frú
Wu Kuei-hsien. 43 ára. varafor-
sætisráðherra frá Shensihéraði
sem hóf feril sinn sem
afgreiðslustúlka i verzlun, Su
Chen-hua, næst æðsti rnaður
flotans; Ni Chih-fu, fertugur
flokksritari og verkalýðsforingi
frá Peking og Saipidin Azizi,
sextugur f.vrrum herstjóri og
flokksdeildarformaður í sjálf-
stjórnarhéraðinu Sinkiang-
Uighur og jafnframt varafor-
seti þjóðþingsins.
Upplýsingar um þá einstakl-
inga er takast á um völdin á
bak við tjöldin í Peking, eru af
svo skornum skammti og ósam-
hljóða að út i hött væri að reyna
að spá hvernig baráttunni um
eftirmann Maos lyktar.
Mao Tsetung var óhemju
stjórnsamur maður og var I svo
óvenjulegu sambandi vió sina
nánustu, bæði í einkalífi og
stjórnmálalífi, að hann mun
ekki hafa- getað útnefnt eftir-
mann sinn sjálfur né heldur
annazt nauðsynlegan undir-
búning þess að hann léti af
völdum. Einmitt þess vegna er
talið að nú taki við spenna og
óöryggi t landinu.
Chou En-lai hafði að vísu
sjálfur fyrir dauða sinn — sem
Mao og Lin Piao á tímum menningarbyltingarinnar mikiu. Þá var
Lin Piao útnefndur eftirmaður Maos, en síðan slettist upp á
vinskapinn og nokkrum árum síðar lét Lin lífið á flótta, að því er
saet er.
hann átti von á — búið þannig
um hnútana að Teng Hsiao-
ping tæki við af honum, en
Chou var varla kominn í gröf
sína þegar Mao snerist gegn
Teng og nánustu samstarfs-
mönnum hans. Það kom mjög á
óvart en á sér vafalaust dýpri
skýringar.
H
Yfirmaður hersins í stríðinu
við Japani, Chu Teh, ræðir að-
gerðir við Mao.
Hua Kuo-feng, sem varð
eftirmaður Chous, var mála-
miðlun. Skipun hans í embætti
forsætisráðherra varð hvorki
sigur fyrir vinstri vænginn eða
hægri vænginn í flokknum, sé
hægt að tala um slík hugtök í
kínverskum stjórnmálum. Nú
er hins vegar allsendis óvíst
hvort hann verður næsti
þjóðarleiðtogi, með óskorað
vald. Ef til vill skiptir meira
máli en hver maðurinn er
hvaða kynslóð það verður sem
fær völdin í sínar hendur og
hvaða hagsmunir verða
eignaðir sigurvegaranum i
þeirri baráttu sem talið er að sé
að hefjast í Peking.
Kjallarinn
Geir R. Andersen
ne.vzla mjólkur og hollustt
hennar er ekki eins einhlít og
stundum var talið áður, og
hafa dregið úr mjólkur- og
smjörneyzlu í samræmi við þá
þekkingu, sem smám saman
hefur rutt sér braut meðal al-
mennings á næringargildi og
hollustu. hinna ýmsu tegunda
matvæla. Hér er á engan hátt
verið að rýra gildi mjólkur sem
slíkrar, og fráleitt er að telja að
mjólk og afurðir unnar úr
henni eigi ekki rétt á sér og
verði aflagðar einn góðan
veðurdag. Þvert á móti.
Hins vegar hlýtur að koma að
því. að íslendingum, sem halda
fast við málstaðinn að öðru
jöfnu, opinberist sú vitneskja.
að mjólkin er ekki sú eina og
algilda næring, sem þjóðin
megi ekki minnka við sig, án
þess að bíða heilsutjón. Sann
leikurinn er sá, að ekki er
örgrannt um, að oftrú og of-
notkun á mjólk og smjöri hafi i
sumum tilfellum verið með-
verkandi þáttur í snöggu brott-
hvarfi sumra landsmanna af
þessu tilverustigi, ásamt með
öðrurn þáttum, þegar oftrú. en
einkum ofnotkun leggur að
velli heilbrigða skynsemi. eins
og oft vill verða í samfélagi,
sem ekki sést fyrir í alisnægta-
kapphlaupi.
Framl-iðsla og vir.nsla
mjóikur og mjólkurafurða er
dýr í þessu landi staðbundinna
rigninga og umhleypinga,
þannig ao ekki þarf að telja
landsmenn sérstaklega skuld-
bundna til að nýta þá frábæru
kosti, eða hitt þó heldur, sem
náttúran leggur þeim upp í
hendur til landbúnaðar. Það er
sönnu nær, að vart muni önnur
lönd jafnilla fallin til land-
búnaðar og ísland er.
Ef ekki væri um að ræða þá
„eðliskosti", sem íslendingar
eru gæddir i svo ríkum mæli,
oftrúna, þrákelknina og um-
burðarlyndið, þá væri land-
búnaðarframleiðslaslunduðhér
eingöngu í þeim mæli sem-
skynsamlegt gæti talizt, og flutt
inn það viðbótarmagn, sem
vantaði til þess að fullnægja
eftirspurn.
En þar sem við höfum erft
þessa eðliskosti. þrákelknina og
umburðarlyndiö kynslóð eftir
kynslóð. ásamt oftrúnni á land-
búnað, þá höldum við auðvitað
áfram að yrkja jörðina og sá til
uppskeru, og aldrei af meiri
eldmóði en að liðnum mörgum
óþurrka- og rigningasumrum I
röð, þvi hér gild.r þaó eitl aó
halda fast við málstaðinn, því
landbúnaður skal það heita.
þótt jarðvarmi og vatnsorka
liggi óbeiziuð og ónýtt í öllum
landsfjórðungum og bíði að-
eins eftir því aö taka við fram-
færslu og vinnuaíli, ef lands-
mönnum þóknaðist að taka
sinnaskiptum og hagnýta sér þá
orku. sem þeir eiga, í slað þess
að berjast vonlausri baráttu til
að gera landið að því sem það
getur aldrei orðið, — land-
búnaðarland.
En þaö er með landbúnað
eins og svo margt annað, sem
Islendingar hafa tekið ástfóstri
við, að það er erfitt að taka
sinnaskiptum, jafnvel þótt
sannað sé, að kúabúskapur sá,
sem stundaður er hér, vítt og
breitt um landið, án tillitis til
náttúruskilyrða, er fram-
kvæmdur af meira striti en viti.
Það er fyrst nú, eftir að hvert
óþurrkasumarið eftir annað
hefur gengið yfir fjölmennustu
byggðarlög landsins, að bændur
taka sinnaskiptum og hafa
sjálfir frumkvæói um að brcvta
búskaparháttumí það form.sem
frekar hentar. Itið opinbcra eða
yfirstjórn landhúnaðarmála
hefur ekki átt frumkvæðið.
frekar en endranær.
Sú tilhneiging bænda að
hverfa frá kúabúskap til
sauðfjárbúskapar t.d. eða
annarrar tegundar búskapar
svo sem svínaræktar og
hænsnabúa, er því spor í áttina
að hagkvæmari þjöðarbúskap.
Sá gifurlegi innflutningur á
erlendum fóðurbæti, vélum og
tækjum, hvers konar, og sem
hefur vaxið ár frá ári, hefur
Nafn Maos á kínversku.
eingöngu verið til reksturs
kúabúa, og útgjöldum, sem eru
í formi erlends gjaldeyris væri
betur varið til kaupa á
tilbúnum erlendum land-
búnaðarafurðum, ef til þess
kæmi, að flytja þyrfti inn við-
bótarmagn þessara vara, sam-
hliða fækkun kúabúanna.
Það stoðar lítt að reka upp
stór augu gagnvart þeirri
staðreynd, að margir bændur
hafa áttað sig á óhagkvæmni
kúabúanna, eða að vera að
furða sig á þvi, að þetta skuli
gerast í landshlutum. sem
„liggja vel við mjólkur-
flutningum á örugg markaðs-
svæði“! — Óhagstætt tíðarfar
og lélegir landkostir eru þeir
þættir, sem hafa hér úrslita-
áhrif.
Því fyrr sem þessar
staðreyndir verða ljósar al-
menningi, en þð einkanlega
þeim, sem þykjast bera hag-
sæld barnda og búaliðs fyrir
brjósti, þeim mun auðveldar
ætti okkur Islendingum að tak-
ast að sigrast á þeim
erfiðleikum. sem þjöðfélagið á
við að glima ár hvert vegna
oftrúar á landbúnað og
ofnotkunar landbúnaðarvara.
Ceir K. Andersen